[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obawiał się, \
enie będzie w stanie ponownie przejść przez to wąskie przejście.Na poły błagalnie wyciągnąłręce i, czując gorący, silny uścisk wokół nadgarstków, został przeciągnięty na drugą stronę.Nie pamiętał nic z tego, co nastąpiło póz
niej.Kiedy odzyskał przytomność, le\
ał na stosiemat, twarzą w dół.Znany mu ju\
równomierny ból ustępował co chwila miejsca palącemudotykowi, więc Rahotep próbował uwolnić się z przytrzymującego go uchwytu. Spokój, bracie!  Słowa te dobiegały z przestrzeni ponad jego głową, tak samo jak wceli, w której uprzednio znalazł go Kheti. Daj mi tu więcej oliwy, idioto.Ciecz spłynęła na plecy kapitana i została w nie wtarta pomimo jego oporu.Potemwło\
ono mu w usta wydrą\
oną trzcinkę i kazano ssać.Potulnie posłuchał.Poczuł na językusłodko kwaśny smak wina zmieszanego z mlekiem i przełknął. Będziesz \
ył  w głosie Khetiego słychać było prawdziwą ulgę. Te pręgi są ju\
częściowo zagojone, a oliwa dodatkowo im pomo\
e.Rahotep otworzył oczy i odwrócił głowę.Przed nim znajdowała się ściana, która niegdyśmusiała być pomalowana.Z oddali dobiegał odgłos rozpryskującej się wody i mamrotanieściszonych głosów. Gdzie my jesteśmy?  spytał.Kheti stanął tak, \
eby znalez
ć się na linii jego wzroku.Trzymał w ręce spory plastermelona i odgryzał z niego ogromne kęsy.w przerwach zlizując sok spływający mu popalcach.Teraz przykucnął, \
eby być bli\
ej kapitana i odpowiedział na jego pytanie: Gdzie jesteśmy, bracie? A gdzie\
by, jeśli nie we włościach Szakala.Rahotep próbowałusiąść i ponownie runął do przodu. Złapali nas!  próbował dowiedzieć się czegoś więcej.Kheti pokręcił głową. Nie, bracie.Znalez
liśmy sobie wygodne legowisko.Wygląda na to, \
e Mahu miał rację.W dawnych czasach była to znacznie potę\
niejsza świątynia ni\
teraz.Udało nam się trafić doczęści, gdzie od lat nikt się nie pojawił, oprócz jaszczurek i ptaków.Stra\
nicy tłuką się popustyni w poszukiwaniu swych nubijskich niewolników, podczas gdy my le\
ymy sobie tutaj idelektujemy się tym.co mają najlepszego  bo Hori i Kakaw wspaniale potrafią się obsłu\
yćw ich kuchni.To świetny \
art.Rahotep zaczął się słabo śmiać.Cała ta sytuacja przechodziła wszelkie wyobra\
enie.Byłajakby wyjęta wprost z jakiejś legendy, na przykład z  Wygnańca Sinuhe.A mo\
e on ju\
rzeczywiście  przeszedł poza i to było \
ycie po drugiej stronie horyzontu?Jednak sytuacja ta, jakkolwiek wydawać mogła się fantastyczna, miała miejsce naprawdę.Dzięki swemu wyszkoleniu zwiadowcy doskonale potrafili ukryć się w tej opustoszałej częściświątyni, zamieszkałej z pewnością przez całe rzesze kapłanów w czasach, kiedy Teby byłystolicą bogatego Egiptu.A
ucznicy podkradali prowiant z magazynów, a resztę czasupoświęcali na odpoczynek, rozwa\
ając jednocześnie plany na przyszłość.Rahotep zdawał sobie sprawę, \
e na zewnątrz tej tymczasowej kryjówki ich \
ycie będzie wnieustannym zagro\
eniu, o ile nie dotrą do jakichś pustkowi znajdujących się poza zasięgiemwładzy faraona.Istniała pewna alternatywa, której nikt jednak nic wypowiedział głośno ucieczka na północ i przyjęcie słu\
by w szeregach Hyksosów.Sam Rahotep uczepił się zuporem jednej myśli, jak ugodzić nieprzyjaciela.Za wszelką cenę chciał ujawnić spisekkapłanów, jeśli z łaski Re jest to w ogóle mo\
liwe.Pozostali w ukryciu przez cały dzień, zasypiając na zmianę z łatwością ludziprzyzwyczajonych wykorzystywać na odpoczynek ka\
dą mo\
liwą chwilę w przerwachpomiędzy okresami wyczerpującej akcji.Było ju\
po zachodzie słońca, kiedy Kheti wynurzyłsię z tajnego przejścia. Tothotep ma gości.Jacyś mę\
czyz
ni gromadzą się w jego wewnętrznej komnacie podzielił się nowinami.Zaalarmowany Rahotep usiadł prosto.Niczym nie przypominał obecnie \
ałosnego zbiega,który został tu przyniesiony w noc ucieczki.Poruszał się jeszcze ostro\
nie i starał się chronićplecy, lecz był umyty i ubrany w lnianą spódniczkę, lak jak wszyscy jego ludzie  choć byłato czysta biel szat świątynnych, zamiast pasiastego materiału słu\
by królewskiej.Liczyli nato, \
e kiedy podejmą ostateczną próbę wyrwania się na wolność, zostaną wzięci za oddziałstra\
y świątynnej, a ciemność nocy powinna pomóc im w tym podstępie. Kogo Tothotep zabawia?  zapytał kapitan. Po pierwsze  wezyra&Kheti zdą\
ył tylko tyle powiedzieć, gdy kapitan był ju\
na nogach. Czy mo\
na ich obserwować i podsłuchać, o czym mówią?  dopytywał siępośpiesznie. Tak, ale niestety tej nocy musimy ju\
wyruszyć.Stra\
e wysłane, by wywąchać nasztrop, będą dziś wracać. Dobrze.Jednak myślę, \
e większy po\
ytek przyniesie nam podsłuchanie, o czym ciludzie rozmawiają.Kheti złapał go za ramię i rzekł ostro: Nie słu\
ysz ju\
faraonowi  temu królowi, który za szczere oddanie odpłaca batem!Nie mieszaj się więcej w sprawy ogolonych czaszek i tych, którzy śpiewają im do wtóru,bracie.Rahotep wyrwał się z przytrzymującego go uścisku. Czy zapomniałeś o naszej przysiędze przed ołtarzem Amona Re?  odparował.Być mo\
e faraon wierzy, \
e go zdradziłem, lecz przed obliczem bogów jestem czysty idlatego a\
do skutku będę tropił tych, którzy skalali nasz honor w Tebach.Kheti nachmurzył się.Staro\
ytny kodeks wojownika nadal władał umysłami \
ołnierzy.Nawet w Nubii był do pewnego stopnia przestrzegany.Z ociąganiem, najwyraz
niej wbrewwłasnym chęciom, skinął w końcu głową.Potem powędrował wraz z Rahotepem wzdłu\
zakurzonego, wewnętrznego przejścia, a\
dotarli do miejsca, gdzie blask światła z otworuobserwacyjnego znaczył ich cel.Tothotep rzeczywiście siedział po drugiej stronie tej ściany, podczas gdy na honorowymkrześle usadowił się wezyr w maskującym, pustynnym płaszczu z odrzuconym do tyłukapturem [ Pobierz całość w formacie PDF ]