[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lou lubiła wpa-trywać się w przerwę między podłogą a ścianą i przy-glądać się pływającym w dole rybom.Deary dała jejkiedyś kawałek czerstwego chleba kukurydzianego,a Lou pokruszyła go i nakarmiła ryby, które rzuciłysię na niego, jeszcze zanim wpadł do wody.Wracała z molo z nadzieją, że Maytree będzie w do-mu.Jest taka wietnamska baśń, która powiada, że zie-mia to królestwo pożądania.Kiedy Maytree się śmiał,rozluz
niały się mięśnie jego nóg.Miał wąskie oboj-czyki i zgrabne stopy.Pogwizdywał, nosił szerokiespodnie i gadał jak najęty.Toby zarabiał na życie przeprowadzkami.Po powro-cie z Zachodniego Wybrzeża, czyli po wojnie, remon-tował też domy pod wynajem, ale pracował wyłącz-nie popołudniami.Płacono mu za coś, co i tak lubiłrobić.Czasami brał do pomocy swojego kolegę ze stu-diów, Soonera Roya.Zaczynali jako stolarze, którzyzmieniali ganki w pokoje, dobudowywali apartamentyw wolno stojących domach i podnosili stropy.Kiedyśna prośbę przyjaciół przewiez
li nawet w inne miej-sce cały dom państwa Proto, stojący na palach na Mo-nument Hill.Odłączyli pompę, wzmocnili narożniki,podnieśli zbutwiały już budynek, po czym na oczachlicznych doradców i gapiów wepchnęli go na wóz za-przęgnięty w muły.Zwierzęta odmówiły jednak posłu-szeństwa, a Maytree zabronił popędzać je deskami.Tymczasem stara Flo Proto spokojnie siekała w prze-wożonym domu cebule i marchewki.Ludzie słyszelistukot noża, a może nawet toporka, o deskę.Maytreepilnował mułów, Sooner pobiegł ściągnąć skądś dwatraktory, a Flo rozpaliła ogień pod kuchenką.Traktoryw przeciwieństwie do mułów nie odmówiły posłuszeń-stwa i ruszyły naprzód.Stojąc na szeroko rozstawio-55nych nogach w chwiejącej się kuchni, Flo ugotowa-ła cienki gulasz dla robotników.Z komina unosił siędym, który znaczył trasę przeprowadzki, a okolicznedzieciaki długo biegły za domem.Im dłużej Toby i Sooner pracowali, tym więcej pra-ca miała im do zaoferowania.Ludzie chcieli na przy-kład na stałe zarzucić kotwicę pośród kępy drzew al-bo w jakiejś dolince, w której ogrzewanie wychodziłotaniej, albo na nabrzeżu, owszem, wystawionym nadziałanie deszczu i wiatru, ale gdzie letnicy najchęt-niej wynajmowali pokoje.Przeprowadzki były dlaMaytree'ego i Lou  a także dla dzieci, marynarzy naemeryturze, żołnierzy straży przybrzeżnej po służbiei sąsiadów  istnym natchnieniem, lecz wiele z ichtras wiodło ku katastrofie.Tamtego lata Maytree i Sooner przenosili na oczachLou jeden, a czasami nawet dwa domy miesięcznie.Najlepiej się bawili, kiedy transportowali je drogą mor-ską  jeżeli udało im się wcześniej bez przeszkód za-ciągnąć dom nad zatokę za pomocą połowy wszyst-kich cum w mieście, ciężarówki Soonera, dwóchstarych jeepów, dwóch traktorów i jednego srokategokonika, który na co dzień rozwoził mleko.Lou zwykleszła za nimi piechotą.Gdy docierali na plażę, układalina piasku podkłady kolejowe, tworzące jakby rampę,a na nich drewniane bale, po których dom wciąganona tratwę.Pewnego razu przy niskich ścianach budyn-ku zebrali się jacyś gapie, a Lou stała na brzegu, kiedynagle jedna z lin, na których ciągnięto całą konstruk-cję, wpadła do wody.Niewiele brakowało, by dom wy-wrócił się do góry nogami, ale na szczęście zawadził56o ziemię rurą od pieca  i ten incydent szybko zyskałsobie iście epicki rozgłos w całej okolicy.Przydałbysię jakiś Winslow Homer, żeby uwiecznić tę scenę napłótnie.W każdym razie od czasu niedoszłej katastrofyToby i Sooner zawsze przymocowywali do bali czterydziałające jak kamizelki ratunkowe puste kanistry, że-by ustabilizować przeciążoną tratwę.Maytree, podobnie jak właściciele domów oraz wła-dze miasta, nie dbał o to, kto może mieć prawa dodziałek.W czasie wojny prawa własności, jeśli w ogólektoś je tutaj miał, wygasły.Ludzie płacili wysokie po-datki za nieużytki, a po wojnie przejęli je na własność.Sooner Roy nosił kapelusz z jedną połową rondaopuszczoną na dół, a drugą podniesioną i pełną tro-cin.Namiętnie kibicował drużynie bejsbolowej RedSox i podczas ich meczów dostawał ataków szału, naktóre strach było patrzeć.Próbował wynająć od ko-goś kawałek ziemi, gdzie pod płóciennym namiotemchciał zbudować łódz
jednożaglową długości dwuna-stu metrów albo jolkę, którą popłynąłby do Maine.Wy-chował się w Missouri.Maytree był wysoki, a Soonersilny jak Babe Ruth.wa lata póz
niej tańczyli w kuchni do Lady Be Good.Maytree ściszył radio i powiedział Lou, co przyszło mudo głowy: że miłość niesie nienazywalne szczęście,które ludzie słusznie cenią w życiu najbardziej i dlaktórego robią mnóstwo zamieszania wokół ślubu.Parajaskiniowców nie tylko zbiera żywność i zabija zwie-rzęta, żeby ich dzieci zdrowo się chowały  ich wza-jemne uczucia, nie wspominając już o miłości do po-tomków, przynoszą coś więcej niż pokarm, coś, czegoczłowiek też potrzebuje do życia.Czuli to, tańcząc zesobą, i było to równie prawdziwe jak wszystko, co po-trafi ponoć ludzki umysł.Lou miała oczy niczym dwakryształy; na jej twarzy pojawił się charakterystycznyuśmiech, jak gdyby dzielący jej oblicze na pół.Powie-działa, że się z nim zgadza, a Maytree zgłośnił radio.Och, było słodko i ślicznie.Po pierwszym spędzonym wspólnie roku już niedziwił się urodzie Lou.Nigdy nie przestawał na niąpatrzeć, ponieważ jej twarz była domem dla jego oczu.Jednak tym, co czyniło ją tak cudowną, teraz i zawsze,był jej swobodny i bezradny śmiech.Maytree czuł sięjak największy dowcip świata.Lou pracowała, cho-dziła, stała i siedziała jak manekin, z opuszczonymi58ramionami i wyciągniętą szyją, i każdy, nawet naj-bardziej niepozorny mot Toby'ego dosłownie zwalałją z nóg.Skręcała się ze śmiechu, który przypominałzgrzytanie zardzewiałej ośki w kole i trwał bezgłośnienawet wtedy, kiedy już brakowało jej tchu.Przy stole,jeżeli akurat jadła, nakrywała sobie twarz chusteczką,gdy śmiech spadał na nią niczym wycofujący się, ze-rwany z uwięzi wóz [ Pobierz całość w formacie PDF ]