[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chwilę później Irene wyszła z klasy, trzaskając drzwiami, a zaraz za nią wyszła również Fabiana.A gneseprze​czu​wała już zbliżającą się falę nie​na​wiści skie​ro​wa​nej prze​ciw​ko niej.Po dzwonku pobiegła do toalety, czekając, aż wszyscy opuszczą budynek szkoły.Dopiero kiedy korytarz opustoszałi gwar ucichł, po​czuła się bez​piecz​niej.Skie​ro​wała się ku wyjściu, ale ser​ce waliło jej jak osza​lałe.Weszła na ścieżkę między trawnikami, która przecinała dzielnicę na pół i była wygodnym skrótem bezpieczeństwapro​wadzącym do domu.Chwilę później została otoczona przez grupę: Irene,Fabianę, Daniele Masciego i całą resztę znaną w okolicyzeswoich chuligańskich wybryków.Początkowo nie pomyślała, że zebrali się tam z jej powodu, więc spuściła głowę,próbując przejść obok, jak gdyby nigdynic.Wszystko potoczyło się błyskawicznie.Ktoś zdjąłjej plecak i rzucił naziemię, dwóch chłopaków unieruchomiło ją, chwytając za ręce.Inni na jej oczachwyrzucili całą zawartość plecaka nazie​mię, wyśmie​wając się ze wszyst​kie​go, co w nim nosiła, w tym z jej​le​ku na astmę.Nagle twarz Masciego znalazła się o centymetr od jej twarzy i nożyk, który trzymał w dłoni, otarł się o jej bluzkę.Poczuła zimne ostrze na swojej skórze i jej oddech przyspieszył.A gnese usłyszała w piersi ten świst, który zwyklepo​prze​dzał jej na​pa​dy ast​my.On roz​darł ostrzem jej bluzkę, ze​rwał ją z niej i wy​rzu​cił, po​zo​sta​wiając ją w sa​mym sta​ni​ku.Irene z zadowoleniem przyglądała jej się uważniez pewnej odległości.Masci przeciągnął palcem po jej nagimbrzuchu i chwycił za pasek w jeansach.Dopiero wtedy A gnese nabrała odwagi i zaczęła krzyczeć, tak głośno, jak tylkopozwalał jej na to brakujący już oddech.Kilka chwil później przyszły jej z pomocą dwie kobiety zaniepokojonekrzy​kiem.Tamtego popołudnia zamiast siąść do nauki, poszła do parku w pobliżu domu.Było tam wesołe miasteczkozkaruzelą, która obracała się na wszystkie strony, zjeżdżalnią i basenem pełnym kolorowych piłeczek, a wszystko byłoumiesz​czo​ne na żwi​rze po​kry​wającym be​to​nową na​wierzch​nię.Gdy tylko przekroczyła oświetloną bramę, opatrzoną migającym wesoło czerwono-różowym napisem „CaroselPark”, po​czuła się, jak​by zno​wu była małym dziec​kiem, które tra​fiło do kra​iny czarów.Obrzuciła spojrzeniem różne możliwe rozrywki, jakie oferował jej ten migoczący dziecięcy świat, i zdecydowała sięna huśtawkę.Bujała się przez dłuższy czas, nie licząc, ile razy huśtawka wyrzucała ją w górę.Pierwiastek kwadratowyz trzystudwu​dzie​stu kosz​to​wał ją wy​star​czająco dużo.• • •Tego fragmentu z jej życia nie znał nikt, nawet Lorenzo.Mimo iż dostrzegała krzywdę, jaką jej zrobili, powiedziałasobie, że w pewnym sensie mieli rację.To z nią było coś nie tak.Oni robili wszystko razem, całą grupą, mieli swojekody i za​sa​dy, które uzna​wa​li za właściwe.A gnese nie była w stanie przynależeć do żadnej grupyi nie potrafiła znaleźć w sobie lekkości bycia tych dziewczyn,które myślały je​dy​nie o tym, jak wy​eks​po​no​wać swo​je ciała.W każdym ra​zie ona nie miała cze​go eks​po​no​wać.Te​raz jed​nak było in​a​czej.Nie była już sama – Lo​ren​zo był przy niej.Odwróciła się, żeby na niego zerknąć i poczuła wdzięczność, za to tylko, że wrócił.W pewnym sensie był do niejpo​dob​ny.Obo​je czu​li, że nie pa​sują do resz​ty – wy​bra​li so​bie czar​ny ka​mień, za​miast złote​go pia​sku.On też miał za sobą okrop​nie trud​ny rok.I nie tyl​ko​ze względów to​wa​rzy​skich.Jego ro​dzi​ce roz​wie​dli się rok po jego ostat​nim po​by​cie na wa​ka​cjach w Ro​ma​nii.To był szybki i nieuchronny proces, którego Lorenzo nie był w stanie do końca zrozumieć – nie wiedział, kiedy sięroz​począł, a jego po​wo​dy po​zo​sta​wały owia​ne ta​jem​nicą.Oczywiście, gdy chodziło o podjęcie decyzji, z kim chciałby spędzić resztę swojego nastoletniego życia, wybrałmatkę.Dla​te​go że to ona zo​stała po​rzu​co​na, ale również dla​te​go, że więź między nimi była nie​zwy​kle sil​na.Kiedy ojciec wyprowadził się z ich wspaniałego mieszkania na poddaszu w centrum Mediolanu, aby zamieszkaćw Rzy​mie, po​wie​dział mu, że to była tyl​ko tym​cza​so​wa zmia​na, związana z pracą.Rzeczywiście został przeniesiony, ale to on sam poprosił o przydzielenie mu stanowiska w jednej z najbardziejre​no​mo​wa​nych kan​ce​la​rii praw​ni​czych sto​li​cy.Wszyscy wiedzieli, że w Rzymie miał inną kobietę, której tożsamość przez lata pozostawała dla Lorenza wielkąnie​wia​domą.Często starał się ją sobie wyobrazić, chociaż trudno było mu pomyśleć, że istnieje na świecie kobieta piękniejszai bardziej interesująca niż jego matka – dziwnaistota, z pozoru delikatna i krucha, potrafiąca jednak, po odejściumęża, oka​zać swoją praw​dziwą, zupełnie od​mienną, na​turę.Marie-Helène odpychała od siebie wszelkie cierpienie, narzucając całemu ciału i umysłowi chęć działania.Wróciła dopracy jako nauczycielka gry na fortepianie w prywatnej szkole, czasem udzielała też lekcji w domu.Tamtego dnia, gdyoj​ciec Lo​ren​za od​szedł, Ma​rie-Helène usiadła przy for​te​pia​nie.Lo​ren​zo za​mknął sięw swo​im po​ko​ju.Gdy jego oj​ciec z trza​skiem za​mknął za sobą drzwi, za​padła długa ci​sza.Usłyszał muzykę i wyszedł do przedpokoju, wpatrując się w jasny parkiet oświetlony słońcem wdzierającym się dodomu.Z każdym krokiem miał wrażenie, że zostawiał za plecami cząstkę swojego życia, tę, w której wszyscytroje żylira​zem.Jego mat​ka sie​działa w sa​lo​nie przy for​te​pia​nie,dłonie po​ru​szały się lek​ko i płyn​nie po kla​wi​szach, a po​ma​lo​wa​ne nabiało pa​znok​cie od​bi​jały pro​mie​nie popołudnio​we​go słońca.Ma​rie-Helène, a ra​czej Melène.Tak mówił na nią Lo​ren​zo.Kiedy był mały, nauczył się nazywać ją w ten sposóbi potem tak już zostało – pieszczotliwe zdrobnienie, na którepo​zwa​lała tyl​ko jemu.Melène nie odwróciła się od razu.Grała da​lej, choć czuła się ob​ser​wo​wa​na, do sa​me​go końca utwo​ru.Lorenzo stał nieruchomo na progu, wyglądał pięknie, niedawno skończył dwanaście lat i delikatny akcentmłodzieńczości po​ja​wił się na jego po​licz​kach.Kobieta odwróciła się i spojrzała na niego, na swoje dziecko, które zaczynało stawać się chłopcem, i którewniedługim cza​sie miało stać się mężczyzną.Lorenzo dostrzegł błysk w jej wilgotnych od łez oczach, nie płakała jednak – łzy tkwiły nieruchomo, zamrożonewja​snym błęki​cie oczu, pod​czas gdy na ustach po​ja​wił się sze​ro​ki, do​dający otu​chy uśmiech.Mat​ka zo​stała po​rzu​co​na dla in​nej ko​bie​ty [ Pobierz całość w formacie PDF ]