Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sądząc po sposobie otwarcia drzwi i po krokach, był to Anders.Kiedy293wszedł do kuchni, miał dziwnie wytrzeszczone oczy i pocierał dłonie tak, jakkiedyś robił to Johan.Nerwowo, niecierpliwie.- Chciałem tylko powiedzieć, że pożyczyłem twoją łódz - powiedział.- No iże będę jutro.Wszystkiego najlepszego - dodał.Najwyrazniej zamierzał od razu wyjść, ale Anna-Greta powstrzymała go.- Usiądz.Napij się kawy - zaproponowała.Anders zagryzł wargi, znów potarł dłonie, ale zdjął kurtkę i czapkę i sięgnąłpo krzesło.- Wypływałeś gdzieś? - spytał Simon.Anders przytaknął.Anna-Greta nalała mu kawy.Wypił, obejmując kubek obiema dłońmi, jakbymarzł.- Byłem na G�vasten.- Co się dzieje? - spytała Anna-Greta, kładąc dłoń na jego ramieniu.Anderswzruszył ramionami, jakby przeszedł go dreszcz.- Nic.Zostałem opętany przez własną córkę, która jest gdzieś tam, w mo-rzu, i mewy czuwają.- Takich ludzi jest więcej.Takich, którzy zostali.opętani - powiedziała An-na-Greta.Simon zdziwił się, że mówi tak otwarcie o sprawach morza.Może doszła downiosku, że i tak nie zdoła zataić tych informacji przed Andersem, więc lepiejżeby dowiedział się wszystkiego teraz.Anders siedział i stukał nerwowo nogą opodłogę, teraz stukanie ucichło.Kiedy Anna-Greta zaczęła opowiadać o tym, coprzytrafiło się Karlowi-Erikowi, i o dzieciach na przystani, słuchał jej uważnie.- Dlaczego? - spytał, kiedy skończyła.- Dlaczego dzieją się takie rzeczy? Jakto w ogóle możliwe?- Na to nie potrafię ci odpowiedzieć.Ale tak jest.Więc nie chodzi tylko ociebie.Anders pokiwał głową; wzrok miał wbity w dno kubka.Jego wargi się poru-szały, jakby czytał jakiś niewidzialny tekst, zapisany w fusach.Nagle uniósł gło-wę.- Dlaczego są tacy niedobrzy, zli? Bo mam wrażenie, że dotyczy to tylkotych.złych.Anna-Greta zdawała się dokładnie ważyć każde słowo, zanim mu odpowie-działa.- Tak.giną niemal wyłącznie ludzie zli.Tak było zawsze, od lat.yli.Alboagresywni.Elsa Person.Torgny.Sigrid.Zawsze tak było.Anders patrzył to na babcię, to na Simona.294- Maja nie była zła - powiedział, szukając w ich oczach potwierdzenia dlaswoich słów.Nie znalazł go.Oboje wyraznie unikali jego wzroku i milczeli.An-ders podniósł się gwałtownie z krzesła i rozłożył ręce.- Maja nie była zła! Była dzieckiem.Nie była zła!- Andersie - powiedział Simon, chwytając go za rękę.Anders wyszarpnąłmu się.- Co wy opowiadacie?- Nic nie opowiadamy - odezwała się Anna-Greta.- My tylko.- Wiem, nic nie powiedzieliście.Nic.Tylko że Maja.była zła.Niedobra.Tonieprawda.Wcale taka nie była.To jakieś niedorzeczne bajki!- Sam to mówiłeś - odezwała się znów Anna-Greta.- Nie, ja nic takiego nie mówiłem.To nieprawda!Odwrócił się i wybiegł z kuchni.Usłyszeli, jak otwierają się drzwi frontowe,żeby zaraz z hukiem się zamknąć.Simon i Anna-Greta zostali sami; długą chwi-lę siedzieli w milczeniu.- On już zapomniał - odezwała się w końcu Anna-Greta.- Tak - potwierdził Simon.- Tak jest mu lepiej.Jak było naprawdęAnders włóczył się bez celu po miasteczku.Poszedł na Kattudden obejrzećzniszczenia po pożarze.Postał chwilę na brzegu, rzucił kilka kamieni, przebija-jąc cienki lód przy brzegu, wrócił do miasteczka, poszedł na pomost i stał tamdługą chwilę, wpatrując się w G�vasten.Wrócił do domu, kiedy zaczynało się już zmierzchać.Na drzwiach fronto-wych znalazł kartkę od Simona z prośbą, żeby przyszedł do domu Anny-Grety.Muszą spokojnie porozmawiać.Anders zerwał kartkę i zmiął ją.Dom był wyziębiony, ale nie chciał rozpalać w kominku.Simon i babcia zo-baczyliby uchodzący z komina dym i przyszliby porozmawiać.A on nie chciałrozmawiać, w ogóle nie zamierzał dyskutować tej kwestii.Przyniósł koc z dużego pokoju, owinął się nim i usiadł przy stole w kuchni.Wykorzystując ostatnie promienie zachodzącego słońca, zaczął się przyglądaćzdjęciom z G�vasten.Uśmiech Cecilii, nieobecny wzrok Mai, oczy zwrócone nawschód.Wszystkie rzeczy ze swojego mieszkania złożył w magazynie, wyobrażającsobie, że tu, na wyspie, zacznie nowe życie.Nie wziął ze sobą nawet zdjęcia Mai,tego, na którym była w masce.Diabelski troll.295Przetarł oczy i pokręcił głową.Znał to zdjęcie na pamięć, nie musiał mieć goprzed sobą.Pełna oczekiwania twarz Mai, kiedy udało się jej ich przestraszyć.Brzydki Mikołaj, brzydkie prezenty.- Nie!Wstał od stołu i zakrył uszy dłońmi, jakby w ten sposób chciał powstrzymaćwspomnienia.Zapomnieć, jak swoim cienkim głosem śpiewała: Widziałam, jaktata morduje Zwiętego Mikołaja.Wszystkie dzieci tak robią!Otworzył szarpnięciem drzwi do spiżarni, znalazł ostatni już karton wina,otworzył go i zaczął pić tak gwałtownie, że z kącików ust poleciały mu strużkiwina.Nasze życie było cudowne.tak ją kochałem.- Wstrętne, głupie skarpety! Nienawidzę was!Odwrócił się i zobaczył butelkę z piołunem, wypił łyk i postanowił przepłu-kać palący, niedobry smak winem.Poczuł, jak żołądek wykręca mu się w prote-ście i wybiegł zwymiotować do toalety, kiedy jednak nachylił się nad kibelkiem,okazało się, że nie ma czym wymiotować.Odbiło mu się żółcią.Usiadł na pod-łodze i oparł się plecami o ciepły grzejnik.To nieprawda, że Maja była zła.Owszem, łatwo wpadała w złość.Miała buj-ną wyobraznię.Ale nie była niedobra.Anders odrzucił głowę do tyłu, uderzył się o krawędz grzejnika i przed ocza-mi pokazały mu się czerwone plamy.Ruszył chwiejnym krokiem do kuchni,znów wyjął zdjęcia i zaczął się przyglądać swojej rodzinie.Ciepłe, dobre oczyCecilii patrzyły w jego oczy.Warga mu drgała, kiedy podniósł słuchawkę i wy-brał jej numer.Odebrała po drugim dzwonku.- Cześć, to ja - powiedział.Po drugiej stronie dało się słyszeć lekkie westchnienie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony