Maria Nurowska Sprawa honorowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Po co tam takie coś do szkoły zawłoczyd.Jola się nie gniewa, tylko nie chce mied z wami nicwspólnego. No to dobrze.To proszę ją bardzo, bardzo pozdrowid zgodziła się potulnie Ewa.Wtedy nie wytrzymała.Zerwała się z połówki i wpadła do kuchni.Babka i Mucha jednocześnieodwróciły w jej stronę głowy. No i po co się zerwałaś? odezwała się babka.Jola nie odpowiedziała, wpatrując się w Ewkę.a.ja jutro powiem przed klasą, co zrobiłam) rzekła Mucha jąkając się. Nie potrzeba wybuchnęła � ale wynoś się stąd.Słyszysz.I tej twojej mamy też nie chcęwidzied.Patrzyła na mnie na tym korytarzu jak.jak na. Jola! Przecież mama wiedziała od razu, że ten zegarek ja włożyłam.I nic nie mówiła, żebym jasama.żebym się przyznała. Bujasz powiedziała Jola już spokojniej. Jak słowo honoru.Mama powiedziała, że gdybyś to ty.to przecieżby ci nie wypadł zegarek zrękawiczkami.Ona od początku wiedziała.Chciała mi dad szansę. A ja? spytała żałośnie Jola. A co ze mną?f No.ty teraz będziesz miała miejsce siedzące.Teraz ja sobie postoję. Co ty gadasz? Nic.Potem ci wytłumaczę.Tylkb pozwól, żeby tu mama na chwilę weszła.Ona by tak bardzochciała. Dobrze zgodziła się wspaniałomyślnie.Ewka aż podskoczyła z radości. To my zaraz będziemy.Za chwileczkę.Wybiegła z kuchni jak oparzona i po chwilijej kroki zadudniły na schodach. I po co się godziłaś? spytała babka. A, tak sobie.Co tam odparła lekko.Nadrabiała miną, ale tak naprawdę, to wcalenie było jej lekko.Przeciwnie, czuła dziwny ciężar w piersi.Chciało jej się płakad.Powstrzymywała sięsiłą, wstydząc się babki.Po kilku minutach odezwał się dzwonek.Babka poszła otworzyd.Matka Ewy przywitała się z nią, apotem wszystkie trzy weszły do kuchni.Jola siedziała przy stole, nieruchomo trzymając ręce na blacie,ale na widok matki Ewy, w znajomym kożuchu i futrzanej czapie, wstała.Matka Ewy podeszła do niej imocno przytuliła do siebie.Owiał Jolę delikatny zapach perfum. Przepraszam cię, kochanie.Za wszystko.Naprawdę za wszystko rzekła ze łzami w głosie.Jola pomyślała, że wcale nie chce, żeby jej dotykała.Czuła się tak samo niezręcznie jak Wtedy, gdy.przytuliła ją do siebie siwa nauczycielka.56 Czy masz do mnie żal? spytała po długiej chwili matka Ewy. Nie odpowiedziała. Naprawdę? matka Muchy ujęła Jolę pod brodę i zajrzała jej w oczy. No, naprawdę uśmiechnęła się wreszcie Jola, słowa jej zagłuszył terkot maszyny do szycia. Niech babcia nie szyje, jak mamy gości powiedziała razniej Jola, bo nagle poczuła się gospodynią. Może pani zdejmie kożuch.Tutajgorąco. Właśnie.Jola odniosła kożuch do przedpokoju i wróciła do kuchni nie zaczekawszy na Ewę, która poszła za niąpowiesid swój. Herbaty u nas tak nie ma od razu, bo trzeba rozpalad rzekła do matki Ewy nie mamy gazu. Właśnie uśmiechnęła się matka Ewy. Gaz to duże ułatwienie.Babka nie szyła już, ale siedziała nastroszona i milcząca przy maszynie do szycia. Ja się- nawet wybierałam do pani zwróciła się do niej matka Ewy bo chciałamzaproponowad Joli wyjazd w góry na ferie świąteczne.To tylko pięd dni, ale zawsze możnaodsapnąd."Spędzilibyśmy tam Wigilię i resztę świąt. Cudownie zawołała Ewka jezdziłybyśmy na nartach.Dla ciebie by się wypożyczyło albowzięłabyś moje stare, bo ja chyba dostanę nowe.57r Czy puściłaby pani Jolę? spytała matka Ewy. Co ja tam mam puszczad albo nie wzruszyła ramionami babka niech ona swoje powie.Chce, to droga wolna.Wszystkie głowy zwróciły się w stronę Joli.Milczała, pasując- się ze sobą.Góry zimą musiały bydpiękne.Nigdy tam zimą nie była.Raz tylko, w lipcu, pojechała na kolonie do Bukowiny.Ale cały czaspadał deszcz.Tylko ostatniego dnia zaświeciło słooce.Z okna pociągu patrzyła na szczyty górskieostro odbijaj ą&e się na tle niebieskiego nieba.I zrobiło jej się nagle żal, że odjeżdża.Przez tenmiesiąc siedzieli w świetlicy- i w coś tam grali albo słuchali muzyki, a za oknami było szaro i smutno.Szyby były gęsto pokryte kroplami deszczu. Nie, nie mogę powiedziała wreszcie. Nie zostawię babci samej na święta.My zawszechodzimy razem na pasterkę.RSW Prasa-Książka-Ruch"Młodzieżowa Agencja WydawniczaWarszawa 1983 r.Wydanie I.Nakład 39 700 + 300 egz.Ark.wyd.2,4 Ark.druk.2,5/24.Oddano do produkcji w marcu 1983 r.Podpisano do druku w listopadzie 1983 r.Zespół Szkół Poligraficznych, Warszawa, ul.Stawki 14Zam.397/83 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony