[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zciskają się, całują, zanim Henry wie, że poruszył się z miejsca, musiał się poruszyćpociągnięty tą więzią krwi, która w odbiciu jednej przelotnej chwili obala przeszkodyi niesie pojednanie, chociaż nie przebacza jeszcze (i może nawet nigdy nie przebaczy).Ojciec patrzy w twarz syna ujmując ją w dłonie. Henry mówi. Mój synu. A potem siadają na oficerskich krzesłach po dwóch stronach stołu, rozdzieleni tymstołem (z rozłożoną mapą) i tą płonącą świecą. W Shiloh byłeś ranny.Powiedział mi pułkownik Willow mówi Sutpen. Tak, proszę ojca odpowiada Henry.Już chce powiedzieć: Charles mnie stamtąd wyniósł , ale nie mówi tego, pewny już,co będzie.Nawet nie myśli teraz: O tym liście chyba mu Judith nie pisała, więc może toClytie jakimś cudem zdołała przesłać mu wiadomość, że Charles pisał do Judith. Onwcale tak nie myśli.Jest dla niego rzeczą logiczną, naturalną, że ojciec powinien wiedziećo tej decyzji przez niego powziętej wraz z Bonem, bo to przecież sprawiła więz krwi, żeBon się zdecydował napisać do Judith, a on, Henry, się zgodził, więc ojciec to wiedziećmusi w tej samej chwili, gdy to nastąpiło po całych czterech latach.I teraz to nadchodzinieomal dokładnie tak, jak to przewidywał przez cały ten czas. Widziałem Charlesa Bona, Henry mówi Sutpen.A Henry nic nie mówi.To już będzie zaraz.Nic nie mówi i tylko wpatruje się w ojca.Oni obaj tak siedzą w tych szarych mundurach o barwie zeschłych liści płonie jednaświeca, szorstki namiot oddziela ich od ciemnej nocy, w której naprzeciw siebie czuwająpikiety, a znużeni żołnierze śpią pod gołym niebem w oczekiwaniu świtu i znówstrzelaniny, i znów rozkazu marszu, tego znużonego, powolnego odwrotu; a przecieżw ciągu jednej sekundy ten namiot, ta świeca i te szare mundury, i wszystko rozpływa sięw powietrzu i oto jest znów biblioteka świątecznie przystrojona w zieleń, w gałązkiostrokrzewu, tam w Setce Sutpena w to Boże Narodzenie sprzed czterech lat wojny.Stółw namiocie przestaje być stołem polowym do rozkładania mapy i jest teraz biurkiem,ciężkim rzezbionym meblem z różanego drzewa na biurku fotografie matki z dwojgiemdzieci, właśnie z nim, z jego siostrą.Przy biurku siedzi ojciec.Za ojcem jest oknowychodzące na ogród, tam gdzie Judith z Bonem kroczą alejką wolno, harmonijnie,w takt bicia serca, gdy oczy patrzą w drugie oczy. Ty mu pozwolisz, Henry, ożenić się z Judith. Henry wciąż nic nie mówi.Wszystkojuż zostało wypowiedziane przedtem.On ma już za sobą cztery lata zażartej walki,wskutek której nieważne, czy to było zwycięstwo, czy klęska zyskał spokój, choćbytym spokojem była przeważnie rozpacz. On się ożenić z nią nie może, Henry. Teraz już Henry mówi: Ojciec mi to powiedział cztery lata temu.Ja ojcu wtedy także powiedziałem.A teraz.teraz przecież to nie potrwa długo, a potem nie zostanie nam nic: ani honor, aniduma, i nawet Boga też nie będzie, skoro Bóg nas opuścił cztery lata temu, tylko że Munie przyszło na myśl nam powiedzieć o tym, że nas opuszcza.I nie tylko nie będzie butówi odzieży, ale nawet potrzeby posiadania tego.I nie tylko nie będzie nigdzie żadnej ziemi,żeby z niej wyrwać żywność, ale i potrzeby spożywania posiłków.A kiedy już się nie maBoga i honoru, i dumy, wszystko w świecie przestaje być ważne oprócz tego staregobezmyślnego ciała, którego nie obchodzi, czy to była klęska, czy to było zwycięstwo.Ononawet nie umrze: wyjdzie w pola, w lasy, kopać jakieś korzonki, zbierać jakieś zielsko.Więc tak.Postanowiłem.Czy to brat, czy nie, ja już postanowiłem.Pozwolę.Pozwolę. On się ożenić z nią nie może, Henry. Nie może.Sam mówiłem przedtem, że nie może, ale wtedy się jeszcze niezdecydowałem.Nie chciałem mu pozwolić.Ale potem przecież miałem aż cztery lata, byzadecydować.Pozwolę mu.Pozwolę. On się ożenić z nią nie może, Henry
[ Pobierz całość w formacie PDF ]