[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Regal krzywi się, ale nie reaguje, udając odpornego na zniewagi i puste groz
by.Czekaw milczeniu, aż Crawford w końcu wyjawi, o co mu naprawdę chodzi.- Zrozum, Vincent, że w naszym wydziale bardzo rygorystycznie chroni sięinformatorów.Bo dla nas jesteś informatorem, czyli CI.Dla pracowników niemających z tobążadnego kontaktu jesteś nikim, anonimowym informatorem oznaczonym numerem.Widzisz?Crawford wyciąga z teczki raport Flint dotyczący tamtego spotkania i pokazuje muwidniejący w nagłówku zwrot:  Poufny informator nr 00217".Regal odwraca głowę.- Tylko troje ludzi pracujących w tym budynku wiedziało, że CI217 i Vincent LowellRegal to ta sama osoba.Jedna z nich nie żyje.A więc tylko ja i wicedyrektor Flint znamyprawdę i tylko my możemy cię ochronić.- Jarrett przerzuca parę kartek raportu, jakby czegośszukał.- Ale nie zdołamy cię ochronić przed tobą samym, rozumiesz? Nic nie zaradzimy, jeślisam będziesz rozpowiadał na lewo i prawo, że jesteś kapusiem.- Bzdura - rzuca Regal.- Czyżby? Chcesz powiedzieć, Vincent, że przed nikim się z tym nie zdradziłeś? %7łenikt poza nami nie wie, iż Vincent Regal donosi na swoich przyjaciół i współpracowników? -pyta Crawford ironicznym tonem.- Nie próbuj mydlić mi oczu.Nie dam się nabrać na takie- 253 -bajeczki.- Dwoma palcami chwyta za sam brzeg pierwszą kartkę akt i podtyka ją więz
niowipod nos.- A co powiesz o Benie Gatesie?- Niby co mam powiedzieć?- Kim on jest, Vincent?- Dobrze wiecie, kim on jest.Crawford chichocze krótko, jakby usłyszał dobry dowcip.Po chwili pochyla sięszybko i syczy Regalowi prosto w twarz:- Oczywiście, że wiemy.Chodzi jednak o to, skąd ty się o nim dowiedziałeś.Kto cipowiedział? Jak zdobyłeś informacje?Przez parę sekund spoglądają sobie prosto w oczy, aż nagle Regal uświadamia sobieimplikacje tego pytania, co wyraz
nie widać po jego minie.Najwyraz
niej nie spodziewał siętakiego obrotu spraw i pytań na ten temat, gdyż bąka niepewnie:- A kogo to obchodzi?- Wicedyrektor Flint - wyjaśnia spokojnie Crawford.- Chciałaby wiedzieć, który ztwoich kolegów albo przyjaciół odważył się ujawnić takiej gnidzie prywatne sekrety.Idlaczego to zrobił.Poza tym.- Wstaje wolno i podnosi z pulpitu ciężką książkę telefoniczną.- Obchodzi to mnie, Vincent, bo także chciałbym wiedzieć, kto zaczął gadać niepytany.Powinieneś zrozumieć jedną rzecz.Jak to się mówi, najtrudniej jest pierwszy raz wychylić sięz szeregu.Potem już.Robi krok do tyłu, znowu oburącz biorąc szeroki zamach.Regal jest szybszy.Podrywa się ze stołka, zgięty wpół, by ewentualne uderzenieksiążką nie trafiło go w głowę.Rzuca się naprzód, trafiając Jarretta bykiem w dolną częśćbrzucha.Kiedy agent z głuchym jękiem osuwa się na kolana, więzień, wciąż nisko pochylony,odskakuje w bok i rusza biegiem do drzwi prowadzących na schody.Są zamknięte i parę sekund zajmuje mu odnalezienie i otwarcie sprytnej zasuwki.Wkońcu droga do wolności staje przed nim otworem.Rusza pędem na górę, przeskakując podwa stopnie.Zawracając na pierwszym podeście, rzuca donośnie w kierunku Crawfordaniewidocznego za otwartymi drzwiami pracowni:- Pieprz się, pojebańcu!- 254 -ROZDZIAA
CZTERDZIESTY �SMYW niedzielę, krótko przed siódmą wieczorem, Nathan Stark szykuje się do wyjścia zdomu na Staten Island, wyciąga z portfela trzy studolarówki i podpisuje in blanco pięćczeków wspólnego małżeńskiego konta bankowego, przypominając żonie, że jeśli będziemusiała z nich skorzystać, powinna zapisać wszystkie dane w zestawieniu operacjifinansowych.Z pedantyczną dokładnością informuje ją także, że zbliża się terminokresowego przeglądu jej samochodu, zraszacz z frontowego trawnika trzeba oddać donaprawy, muszą odwołać obiad z państwem Carpenter, Nathan junior ma umówioną wizytę uortodonty, a ponadto należy koniecznie przypilnować, by w dni powszednie o ósmejwieczorem chłopak kończył swoje ciągłe surfowanie po Internecie.(Nathan junior kończyszesnaście lat, lecz dla ojca niezmiennie pozostaje  chłopakiem").- Tak, tak - powtarza niecierpliwie Melinda Stark, chcąc się wreszcie uwolnić od tychrytualnych wręcz przykazań, których musi wysłuchiwać przed każdym służbowym wyjazdemmęża.Jak zwykle, nie powiedział jej, dokąd się wybiera i kiedy wróci, ale ona widzi, żezamiast małej torby podróżnej spakował średniej wielkości walizkę, co oznacza, że nie będziego przez parę dni, przy odrobinie szczęścia cały tydzień, a może nawet dłużej.Stark kieruje się do swojego gabinetu i zamyka drzwi.Z niewielkiego sejfu ukrytegoza jednym z licznych, oprawionych w ramki dyplomów i wyróżnień wyciągapółautomatycznego glocka kalibru 5,84 milimetra, dwa zapasowe magazynki, dwaamerykańskie paszporty, oba na fikcyjne nazwiska, oraz skórzaną aktówkę zawierającąmiędzy innymi zgromadzony przez niego awaryjny fundusz podróżny: plikdziewięćdziesięciu szwajcarskich banknotów z podobizną filozofa Jacoba Burckhardta, zktórych każdy wart jest ponad sześćset dolarów.Przez ostatnie dwa tygodnie, to znaczy odczasu tragicznego - mimo jego starań - zakończenia operacji  Zielone Z
wiątki",wykorzystywał już ten fundusz na różne podróże, zmuszony do uznania słusznościtwierdzenia Burckhardta, że tworzenie historii jest procesem toczącym się ze stałymprzyspieszeniem, czyli że trzęsienie ziemi, którego groz
ba jawiła się dotąd w odległejperspektywie czasowej, może nastąpić już w najbliższych dniach.Wpuszczony w ścianę sejf jest solidny, zabezpieczony zamkiem cyfrowym, ale Starkświetnie zdaje sobie sprawę, że gdyby doszło do najgorszego, jego otwarcie nie będziewiększym wyzwaniem dla specjalistów z FBI - a ściślej rzecz biorąc, dla Rocco Moralesa,- 255 -który zapewne dobierze się do niego pierwszy.Ktokolwiek go jednak otworzy, znajdzie wśrodku tylko dwa listy.Pierwszy, krótki i lakoniczny, adresowany do Melindy, napisany zserca, choć zawierający więcej przeprosin niż wyjaśnień.Drugi, przeznaczony dla AldusaCuttera, obejmuje bitych pięć stron wystukanych na maszynie wyjaśnień, które, przynajmniejz jego punktu widzenia, usprawiedliwiają zdradę, jakiej dopuścił się zarówno wobecWydziału Z
cigania Przestępstw Finansowych, jak też ojczyzny [ Pobierz całość w formacie PDF ]