[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ruthie!Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła czarnoskóra dziewczyna, poprawiając sukienkę, atuż za nią wysoki, bardzo szczupły Murzyn w białym garniturze.Mężczyzna podniósł zkrzesła biały kapelusz ze wstążką i nie wkładając go na głowę, bez słowa i bez pośpiechuskierował się ku wejściowym drzwiom, które zamknęły się za nim z hukiem. Kto to był, do diabła? zapytał Mantilini, zdumiony, ale spokojny. Paul, podaj mi ogień, dobrze? odezwała się Ruthie.Ubrana była w krótką białą opiętąsukienkę, naszywaną błyszczącymi koralikami, a jej obcięte do ucha włosy lśniły od olejku.To mój nauczyciel tańca.Mantilini podsunął dziewczynie zapałkę, nie odrywając wzroku od jej twarzy. %7łartujesz sobie ze mnie? Nie& Na twoim miejscu nie robiłbym tego.Spójrz mi w oczy, Ruthie.Wiesz, że natychmiastsię zorientuję, jeżeli kłamiesz.Musisz też wiedzieć, że jeśli ten czarnuch się do ciebieprzystawia, znajdę go, choćby ukrył się pod ziemią.I zabiję.Mantilini mówił całkowicie spokojnym lecz przerażająco chłodnym tonem.Ruthie rzuciłamu buntownicze spojrzenie. Mówiłam ci już, że to mój nauczyciel tańca powiedziała, wypuszczając dym z płuc.Poza tym sprzedaje mi towar.Ruthie była śliczna, kapryśna i z całą pewnością nie była żoną Mantiliniego.Esko nie miałco do tego najmniejszych wątpliwości. Kokainę? Morfinę? zapytał Mantilini. Zabijesz się tym świństwem. Wielkie mi rzeczy odparła obojętnie. Dawaj warknął Mantilini. Kim jest twój nowy goryl? Próbowała zmienić temat. Wygląda wystarczającopaskudnie, aby zostać gangsterem, to prawda& Dawaj powtórzył. Uniosła rąbek sukienki i podała mu białą paczuszkę, którą ukryła pod pończochą. Nie zrób mu krzywdy westchnęła. Obiecaj mi, Paul. Dziękuję rzekł Mantilini z uprzejmym skinieniem głowy, chowając białą torebeczkędo kieszeni. A teraz przywitaj się z Esko.Jest architektem.On i jego wspólnik projektująnasz klub. Naprawdę jesteś architektem? zapytała z błyskiem zaciekawienia w sennychbrązowych oczach. Naprawdę. Czy klub ma już jakąś nazwę? No, właśnie, Esko ożywił się Paul. Co z nazwą? Nie chcesz, żeby lokal nazywał się U Mantiliniego ? Boże, w żadnym razie odpowiedział Włoch, podnosząc rękę. Więc może Sky Club?Mantilini zastanawiał się przez chwilę. Co ty na to, Ruthie? To taka sama nazwa jak każda inna oświadczyła. A mnie się podoba rzekł Mantilini. Sky Club to niezle brzmi.Ruthie będzie tamśpiewać. Jesteś piosenkarką? zapytał Esko.Przekrzywiła lekko głowę i z rozbawieniem zerknęła na niego spod rzęs, jakby miałaochotę zapytać, co go to właściwie obchodzi.Odwróciła się, nakręciła stojący w kąciegramofon i nastawiła płytę.Zaraz potem jej ozdobiona biżuterią ręka spoczęła na szyiMantiliniego, on objął ją w pasie i zaczęli tańczyć, wirując w rytm jakiejś krzykliwejjazzowej melodii.Ruthie śmiała się głośno, Paul trzymał ją lekko z poważnym, prawieskupionym wyrazem twarzy, zręcznie wykonując kroki pełnego wdzięku fokstrota.Esko próbował wyjść, lecz nie pozwolili mu, nalegając, aby wypił z nimi jeden koktajl,potem drugi i trzeci& Dopiero kiedy zniknęli za drzwiami sypialni, Esko uciekł.Na chwilęprzystanął w korytarzu, aby poprawić krawat i marynarkę pod mrugającą i cicho brzęczącąlampą, a potem zamknął za sobą drzwi i nacisnął guzik windy.Na zewnątrz panował półmrok.Było tuż po siódmej.Na Broadwayu przed wejściami doteatrów stało po pięć rzędów taksówek, a z metra wylewały się strumienie ludzi pragnącychchoć na krótko znalezć miejsce w świecie tańczących neonów i markiz błyskającychświatłami coraz jaśniejszymi w miarę jak niebo z każdą chwilą ciemniało.Esko czuł sięzmęczony i nieco podpity
[ Pobierz całość w formacie PDF ]