[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak?Herkules Poirot nachylił się i rzekł:- Mabelle Sainsbury Seale została zamordowana, ponieważ miała dobrą pamięć do twarzy.- Co pan ma na myśli? Herkules Poirot kontynuował:- Mamy podwójną osobowość.Mamy nieszkodliwą kobietę z Indii i drugą, która doskonale gra rolę tej nieszkodliwej kobiety z Indii.Istnieje jednak jedno wydarzenie, które różni te dwie role.Która to panna Sainsbury Seale rozmawiała z panem przed domem Morleya? O ile pamiętam, oświadczyła, że jest dobrą przyjaciółką pańskiej żony.Teraz, w świetle wyjaśnień jej przyjaciół, oświadczenie takie wydaje się nieprawdziwe.Możemy więc powiedzieć: "To było kłamstwo.Ale prawdziwa panna Sainsbury Seale nie kłamie".Tak więc to ewidentne kłamstwo wypowiedziane było przez oszustkę, dla osiągnięcia jej własnego celu.Alistair Blunt przytaknął:- Tak, to rozumowanie jest zupełnie jasne, chociaż nadal nie rozumiem, jaki był cel?Poirot wyjaśnił:- Ach, pardon - lecz najpierw spójrzmy na to z innej strony.Powiedzmy, że to jednak była prawda.Powiedzmy, że to była prawdziwa panna Sainsbury Seale.A zatem to jej oświadczenie jednak musiało być prawdą.- Przypuszczam, że może pan to tak ująć.ale to wydaje się bardzo nieprawdopodobne.- Oczywiście, że to jest nieprawdopodobne! Biorąc jednak tę drugą hipotezę za fakt.takie oświadczenie musiało być prawdą.A zatem znała ją dobrze.Wobec tego pańska żona musiała być w typie osoby, jaką panna Sainsbury Seale mogła dobrze znać.Była kimś z jej środowiska.Anglo-Hinduska, misjonarka lub, cofając się wstecz - aktorka.A więc nie była to Rebecca Arnholt!Teraz, monsieur Blunt, rozumie pan, co miałem na myśli, mówiąc o prywatnym i publicznym życiu? Jest pan wielkim bankierem, lecz równocześnie poślubił pan kobietę bogatą.Przed zawarciem tego związku krótko był pan wspólnikiem w firmie mającej siedzibę pod Oksfordem.Teraz rozumie pan, że wreszcie zacząłem patrzeć na tę sprawę z właściwego punktu widzenia.Pieniądze nie mają znaczenia? Naturalnie - dla pana.Niezwracanie uwagi na ludzkie życie - to też.Przez dłuższy czas był pan właściwie dyktatorem, a dla dyktatora jego życie staje się przesadnie ważne, a innych - nieważne.Alistair Blunt rzekł:- Co pan sugeruje, monsieur Poirot?Poirot odparł spokojnie:- Sugeruję, monsieur Blunt, że kiedy pan poślubił Rebeccę Arnholt, był pan już żonaty.Zaślepiony perspektywą nie tyle bogactwa, ile siły i wpływów, ukrył pan ten fakt i z premedytacją popełnił bigamię.Pańska prawdziwa żona poddała się nowej sytuacji.- A kto był moją prawdziwą żoną?- Pani Chapman - pod tym nazwiskiem zajmowała mieszkanie w King Leopold Mansions.Była pod ręką, nie więcej niż pięć minut drogi od pańskiego domu przy Chelsea Embankment.Pożyczył pan nazwisko od prawdziwego agenta wywiadu.W ten sposób zawsze mogła twierdzić, że jej mąż zajęty jest praca wywiadowczą.Pański schemat funkcjonował wspaniale.Nie wzbudzał podejrzeń.W każdym razie jeden fakt nie wzbudza wątpliwości: pańskie małżeństwo z Rebeccą Arnholt nigdy nie było legalne i popełnił pan bigamię.Nigdy, po tylu latach, nie śnił pan nawet o grożącym mu niebezpieczeństwie.Nagle nadeszło ono pod postacią nudnej kobiety, która po blisko dwudziestu latach przypomniała sobie pana, jako męża jej przyjaciółki.Przypadek sprowadził ją z powrotem do Anglii, przypadek spowodował spotkanie z panem na Queen Charlotte Street.Przypadkowo Jane była wtedy z panem i słyszała, co ta kobieta powiedziała do pana.Gdyby stało się inaczej, nigdy nie wpadłbym na właściwy trop.- Przecież sam panu o tym powiedziałem, drogi Poirot.- Nie, to pańska siostrzenica domagała się, aby mi o tym powiedzieć, a pan nie mógł zbyt gwałtownie protestować, ponieważ mogłoby to wzbudzić podejrzenia.Później, po tym spotkaniu, wydarzył się jeszcze jeden nieszczęśliwy wypadek (z pańskiego punktu widzenia).Mabelle Sainsbury Seale poszła na lunch z Amberiotisem i wypaplała mu o spotkaniu z panem, to znaczy z mężem jej przyjaciółki."Po tylu latach zestarzał się oczywiście, ale prawie się nie zmienił!" Przyznaję, oczywiście, że odgaduję treść tej rozmowy, ale wierzę, że tak było.Jestem przekonany, że Mabelle Sainsbury Seale nawet przez chwilę nie domyślała się, że pan Blunt, jej przyjaciel, ożenił się i stał się szarą eminencją świata finansjery.A poza tym pańskie nazwisko nie należy do rzadkości.Musimy jednak pamiętać, że Amberiotis, poza tym, że był zaangażowany w szpiegostwo, był też szantażystą.Szantażyści mają nosa do tajemnic.Amberiotis zastanawiał się.Tak łatwo dowiedział się, kim jest ten pan Blunt! Następnie, w co nie wątpię, napisał do pana lub zatelefonował.O tak, to była dla Amberiotisa prawdziwa kopalnia złota.Poirot przerwał i podjął po chwili:- Jest tylko jedna skuteczna metoda pozbycia się doświadczonego szantażysty.Uciszyć go.To nie to, co sam sobie błędnie sugerowałem, że Blunt musi odejść.Było wprost przeciwnie, to Amberiotis musiał odejść.Tylko odpowiedź była ta sama! Najłatwiej dostać takiego człowieka wtedy, gdy jest bezbronny, a kiedy człowiek jest bardziej bezbronny, jeśli nie na fotelu dentystycznym?Poirot znów przerwał.Na jego wargach zaigrał słaby uśmiech.- Prawda w tej sprawie przekazana była bardzo wcześnie.Boy Alfred czytał powieść kryminalną pod tytułem Śmierć o jedenastej czterdzieści pięć.Ten tytuł powinniśmy przyjąć jako omen, bowiem mniej więcej o tej właśnie godzinie zamordowano Morleya.Pan go zastrzelił, wychodząc z gabinetu.Potem nacisnął pan dzwonek, odkręcił kurki przy umywalce i wyszedł z gabinetu.Obliczył pan to tak, że mógł zejść po schodach w czasie, gdy Alfred usłyszał sygnał na wprowadzenie do windy następnego pacjenta, którym była fałszywa panna Mabelle Sainsbury Seale.Potem otworzył pan drzwi frontowe.Być może wyszedł pan, ale dopiero wtedy, gdy trzasnęły drzwi windy i winda odjechała w górę.Potem natychmiast wśliznął się pan z powrotem do środka i wszedł na schody.Na podstawie doświadczeń z moich poprzednich wizyt wiem, co Alfred robił, zabierając na górę następnego pacjenta.Pukał do drzwi gabinetu, otwierał je i cofał się, wpuszczając pacjenta do środka.Z gabinetu dochodzi szum wody płynącej z kranów nad umywalką - niezawodnie Morley właśnie myje ręce! Jednak Alfred nie może tego widzieć.Kiedy tylko Alfred znów zjechał na dół windą, pan wśliznął się z powrotem do gabinetu.Razem ze wspólniczką przenieśliście zwłoki do sąsiedniego pokoju.Następnie szybko przewertował pan rejestr pacjentów i zgrabnie sfałszował kartę pani Chapman i kartę panny Sainsbury Seale.Potem założył pan biały kitel i być może pańska żona zrobiła panu niezbędną charakteryzację.Jednak nie było to konieczne.Następnym pacjentem miał być Amberiotis i była to jego pierwsza wizyta u Morleya.Ponadto nigdy pana nie widział, a pańskie fotografie rzadko pojawiają się w gazetach.A poza tym, dlaczego miałby coś podejrzewać? Szantażysta nie musiał obawiać się dentysty.Panna Sainsbury Seale schodzi na dół i Alfred ją wyprowadza.Dzwonek wzywa na górę Amberiotisa.Zastaje on dentystę myjącego ręce.Siada na fotelu.Wskazuje bolący ząb.Pan wypowiada zwykłe uwagi na ten temat.Stwierdza pan, że najlepiej znieczulić dziąsło.Nowokaina i adrenalina są pod ręką.Wstrzykuje pan śmiertelną dawkę.Amberiotis nie dostrzega braku wprawy w praktyce dentystycznej i opuszcza gabinet bez śladu podejrzeń [ Pobierz całość w formacie PDF ]