[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chciał wkroczyć do akcji i rozdawać kopniaki.Na jednej szalipołożył swoje dobre wychowanie, a na drugiej anarchistów, buntowników i ikonoklastów, którzy byli jegobohaterami.Mógłby zjeść tę kobietę żywcem.Był pisarzem i słowo stanowiło jego broń.Nie miałanajmniejszych szans.Zniszczy ją.I zrobiłby to.Już brał głęboki wdech, by zaatakować ją słownie, gdy dostrzegł strzęp dżinsu powoliznikający pod ramą kanapy.Rękaw oderwany od jego koszuli.Wstrzymał oddech i spojrzał na Jody.Uśmiechała się i milczała.- Wiesz, twój ojciec miał na Stanford stypendium sportowe - mówiła dalej matka Stroud.- Inaczejnigdy by go nie przyjęli.- Na pewno masz rację - odparła Jody.Uśmiechnęła się uprzejmie, słuchając nie swojej matki, alemelodyjnego skrobania żółwich pazurów o dywan.Skupiła się na tym dz
więku i usłyszała powolne bicieScottowego serca.Matka pociągała bezkofeinową kawę.Tommy czekał.- Jak długo będziesz w San Francisco? - zapytała Jody.- Wpadłam tylko na zakupy.Sponsoruję przyjęcie dobroczynne na rzecz symfonii w Monterey ieleonora & polgaraouslandascchciałam kupić sukienkę.Oczywiście, mogłam coś znalez
ć w Carmel, ale wtedy wszyscy widzieliby ją jużwcześniej.To zmora życia w niewielkiej społeczności.Jody kiwnęła głową, jakby to rozumiała.Nie odczuwała żadnej więzi z tą kobietą, już nie.FrancesEvelyn Stroud była obcą, niemiłą osobą.Jody czuła się bardziej związana z żółwiem pod kanapą.A pod kanapą Scott dostrzegł łuskowaty wzór na butach matki Stroud.Nigdy nie widział włoskichczółenek ze sztucznej krokodylej skóry, ale umiał rozpoznać łuski.Kiedy spokojnie leżysz zagrzebany wmule na dnie stawu i widzisz łuski, oznacza to pożywienie.Gryziesz.Frances Stroud wrzasnęła i zerwała się na równe nogi, wyrywając prawą stopę z buta i padając nawiklinowy stolik do kawy.Jody chwyciła matkę za ramiona i postawiła ją z powrotem na podłodze.Frances wyrwała się i zaczęła wycofywać przez pokój, patrząc, jak spod kanapy wyłania się żółwjaszczurowaty i radośnie gryzie jej czółenko.- Co to jest?! Co to za stwór?! On zjada mój but! Zatrzymać go! Zabić!Tommy przeskoczył przez kanapę i rzucił się w stronę żółwia, chwytając obcas, zanim but całkiemzniknie w żółwiej paszczy.Scott wbił pazury w dywan i szarpnął w tył.Tommy został z obcasem w dłoni.- Częściowo go odzyskałem.Jody stanęła przy matce.- Chciałam wezwać speca od szkodników, mamo.Gdybym wiedziała z większym wyprzedzeniem.Matka Stroud wydawała z siebie urywane, pełne oburzenia sapnięcia.- Jak możesz tak żyć? Tommy podał jej obcas.- Nie chcę go.Wezwij mi taksówkę.Tommy zawahał się, dostrzegając okazję, ale przepuścił ją i podszedł do telefonu.- Nie możesz iść bez butów, mamo.Dam ci jakieś.-Jody poszła do sypialni i wróciła z parąnajjaskrawszych trampek.- Proszę, mamo, wrócisz w nich do hotelu.Kobieta, która bała się gdziekolwiek usiąść, oparła się o drzwi i wsunęła stopy w trampki.Jodyzawiązała jej sznurowadła i wsunęła nietknięte czółenko do jej torebki.- Proszę.- Cofnęła się o krok.- Aha, co zrobimy ze świętami?Matka Stroud, ze wzrokiem wlepionym w Scotta, tylko pokręciła głową.%7łółw zaklinował się międzynogami stolika do kawy i ciągnął za sobą mebel po całym poddaszu.Pod dom podjechała taksówka, rozległ się klakson.Kobieta oderwała spojrzenie od gada i popatrzyłana córkę.- W święta będę w Europie.Muszę już iść.- Otworzyła drzwi i wyszła przez nie tyłem.- Pa, mamo - powiedziała Jody.- Miło było panią poznać, pani Stroud! - zawołał za nią Tommy.Kiedy taksówka odjechała, odwrócił się do Jody i powiedział:- Całkiem niez
le poszło, co? Chyba mnie polubiła.Jody z opuszczonym wzrokiem opierała się odrzwi.Uniosła głowę i cicho zachichotała.Po chwili już zwijała się ze śmiechu.- Co? - spytał Tommy.Podniosła na niego załzawione ze śmiechu oczy.- Chyba już mogę poznać twoich rodziców, nie?- Nie wiem.Mogą być z
li, że nie jesteś metodystką.eleonora & polgaraouslandascPOWR�T Z
NIADANIACesarz leżał z rozłożonymi rękami na krańcu pomostu w marinie jachtklubu Saint Francis, patrząc nachmury przepływające nad zatoką [ Pobierz całość w formacie PDF ]