[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hallali!Rozdzierająca melodia powtarzała się wciąż na nowoi na nowo.Echo nie nadążało cichnąć.Cały las wypełniałsię dz
więkami tragicznego alarmu.Angelika poczuła lodowaty dreszcz.Pomyślała o Flori-mondzie, który może pojechał do swego przyjaciela Nata-niela.Jez
dziec, którego nie usłyszała, pojawił się nagle w świet�listym kręgu latarni przed wejściem.Był to ksiądz.Zdyszany wyszeptał: Dragoni idą. Czy znalazł pan Florimonda? Nie.%7łołnierze zagrodzili mi drogę i musiałem za�wrócić.Jest ich bardzo dużo.Idą zwartym oddziałem w kie�runku zamku Rambourgów.Dowodzi nimi Montadour.Przejmujące  hallali" brzmiało wciąż ogłuszająco, jakbyczłowiek dmący w róg dawał z siebie wszystko.Angelika zrozumiała, co się stało.%7łołnierzom królewskimudało się przerwać z
le obsadzoną linię oddziałów protes�tanckich.W ten sposób uchronili się przed zepchnięciemdo lasu lub na bagna. Trzeba tam iść  postanowiła. Państwo de Ram-bourgowie z pewnością potrzebują pomocy.Pomyślała jeszcze o Florimondzie, który na pewno poje�chał do tego gniazda os.Wraz z młodym eklezjastą wspięli się na wzgórze wiodącedo posiadłości protestantów.Między drzewami pobłyski-wały ogniste płomienie i słychać było niewyraz
ne krzyki.W połowie drogi zetknęli się z uciekającą w pomieszaniugrupą.Była to pani de Rambourg z dziećmi i służbą. Pani du Plessis, właśnie śpieszymy schronić się u pani.Dragoni najechali nasz zamek, mieli pochodnie, byli pijani,oszaleli.Podkładali ogień, gdzie mogli.Myślę, że chcą złupićnaszą posiadłość.134 Czy Florimond jest z Natanielem? Florimond? Skąd mam to wiedzieć? Nie wiem, gdziejest Nataniel. I odwróciwszy się do dzieci krzyknę�ła:  Gdzie jest Nataniel? Gdzie jest Rebeka? Myślałam,że idzie z tobą, Józefie. Ze mną idzie Sarah. Musiała więc tam zostać, biedne maleństwo.Trzebapo nią wrócić.A ojciec?Kobieta zataczała się prawie, trzymając się za brzuch.Od porodu dzieliło ją zaledwie kilka dni. Proszę iść dalej, w stronę zamku  zadecydowałaAngelika. Ksiądz będzie wam towarzyszył.Ja podejdębliżej, aby zobaczyć, co się dzieje.Dotarła do szczytu wzniesienia i znieruchomiała za starądzwonnicą osłoniętą krzakami.Zamek rozbrzmiewał wrzas�kliwymi głosami żołnierzy.Odpowiadały im krzyki tortu�rowanych mężczyzn i gwałconych kobiet.Dz
więk rogunagle ucichł.Angelika zbliżała się ostrożnie wzdłuż lewego skrzydłazamku.Naraz potknęła się o rozciągniętą na ziemi postać.Był to baron de Rambourg z rogiem myśliwskim przewie�szonym przez ramię.Pochyliwszy się dostrzegła, że oszczepprzeszył go na wylot.Nie opodal usłyszała tupot nóg biegnących ludzi.Szybkoskryła się między drzewami.Naprzeciw niej wyłoniła sięgrupa dragonów, którzy, niczym czerwone diabły, wyko�nywali taniec zwycięstwa, upajający wszystkich wojownikówod zarania dziejów.Wymachiwali długimi halabardami, a z gardeł wydoby�wał się dziki krzyk. Rozniesiemy ich na włóczniach, ostrzach, pikach.!Nagle z jednego z wyższych okien wyrzucono, niby lalecz�kę, małą rzecz, która zawirowała w powietrzu.Rebeka!Angelika ukryła twarz w dłoniach.Porażona okrucieństwem, przemknęła po leśnych ścież�kach i dotarła do zamku Plessisów.Służba zgromadzona przed gankiem z trwogą spoglądałana sąsiednią dzwonnicę, oświetloną łuną pożaru.135 Znalazła pani Rebekę?  zapytała pani de Ram-bourg. A barona?Angelika z wysiłkiem powstrzymywała się od krzykurozpaczy.Udało jej się nadać twarzy uspokajający wyraz. Schronili się.w lesie.Zrobimy to samo.Szybko,moi drodzy, bierzcie rzeczy, jedzenie.Gdzie jest Barbe?Niech ktoś ją ponagli! Niech ubierze Karola Henryka! Pani  powiedział La Violette  proszę tam spojrzeć.Spomiędzy drzew pobłyskiwało mnóstwo świetlistych,zbliżających się punktów: pochodnie żołnierzy. Idą tutaj.od strony Rambourgów. Oto nadchodzą, przeklęci!  rozległ się przestraszonykrzyk którejś z młodszych służących.W głębi głównej alei wciąż zakwitały na kształt wielkiegobukietu nowe płomienie.Nie spiesząc się dragoni podcho�dzili do zamku.Słychać było jedynie ich pomieszane głosy,wciąż jeszcze odległe. Wejdz
my do środka i szczelnie zamknijmy wszystkiewejścia  zdecydowała Angelika. Szybko, pospieszciesię, czy słyszycie?Osobiście sprawdziła barykadę ustawioną przed głównymwejściem, wszystkie zamki i rygle oraz duże drewnianeokiennice umieszczone przy oknach na parterze.Dodatkowezabezpieczenie zapewniały kraty; jedynie dwa największeokna przy głównym wejściu pozbawione były ochrony. Wez
cie całą dostępną broń i ustawcie się przy oknach!Ksiądz de Lesdiguiere spokojnie przygotowywał szablę.Malbrant przyniósł całe naręcze muszkietów i pistoletów. Skąd pan to wszystko wziął?  spytała Angelika. Zabezpieczyłem co nieco, gdy w okolicy zaczęły sięrozruchy. Dziękuję, Malbrant, dziękuję.Koniuszy rozdał muszkiety wszystkim obecnym mężczyz�nom.Dał je nawet młodym służącym, którzy, przerażenitrochę, chwycili ciężkie rękojeście. Jeśli nie umiecie jeszcze, moi milusińscy, obchodzićsię z prochem, możecie zawsze chwycić za kolby i walić połbach.Pani de Rambourg, która, otoczona dziećmi, schroniłai136się w salonie, wodziła wzrokiem za krzątającą się Angeliką.Z głębi jej podkrążonych oczu wyzierał niepokój. Cóż mogło się stać z moją małą Rebeką? A mój mąż?Pani coś o tym wie, nieprawdaż.? Bardzo panią proszę, niech się pani uspokoi! Czyżyczy sobie pani, bym jej pomogła rozlokować dzieci dosnu? Powinny nieco odpocząć.Nie wolno ich zbytnio prze�rażać!Baronowa de Rambourg opadła na kolana i złożyła ręcedo modlitwy. Och, dzieci moje, błagajmy Pana Niebieskiego.Jużwiem.Oto nadszedł Dzień Utrapienia, o którym Pan powie�dział:  Wyrzeknę się moich, by sprawdzić ich wiarę.Wydamich na pastwę zła, by udowodnili swoją ufność i miłość". Pani! Dragoni.!Przez uchylone nieco okno wyglądali zaniepokojeni słu�żący.Na dziedzińcu, czerwonym od blasku pochodni, moż�na było dostrzec Montadoura bijącego bez litości tył swegojabłkowitego rumaka.Kapitan wydał się Angelice grubszyi masywniejszy niż ten, jakiego znała.Twarz powiększałjeszcze tygodniowy rudy zarost.Można by rzec, że jegogłowa była ulepiona z nie wyschniętej czerwonej gliny.Za nim ustawiło się kilku jez
dz
ców i piechota, jedniz muszkietami, inni z halabardami.Wyraz
nie zastanawialisię, co robić. Otwórzcie, wy tam!  wrzasnął Montadour. Albowyważę drzwi.Nikt się nie ruszył [ Pobierz całość w formacie PDF ]