[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przepisy mówiły, że układy tablic rozdzielczych powinny byćczyszczone raz na dwa tygodnie, nie raz na dwie godziny.Poza tym coś było nie tak z jego mundurem.Nie miał takiego samego koloru jakmundury pozostałych, wyglądał na całkiem nowy, a łaty były trochę zbyt jasne.W StacjiPresleya było pod dostatkiem uniformów dokerów, zatem reperowanie nowego munduruzupełnie mijało się z celem.Do tego człowiek ów był całkowicie przeciętny, niegodny uwagii dlatego podejrzany.To było już wystarczająco groz
ne.Lecz o siedemnastej, kiedy wszyscy dokerzy udalisię na dłuższą przerwę, pojawił się drugi mężczyzna w podobnym, zbyt nowymkombinezonie.Pierwszy z nich w dalszym ciągu kręcił się w bliskim sąsiedztwie Tii.- Alex - powiedziała zaniepokojona.- Coś niedobrego zaczyna się dziać na zewnątrz.Spojrzał do góry znad holosów Hanka; sporządził na ich podstawie szkice iporozkładał je po całej podłodze.- Co się dzieje?Szybko objaśniła mu sytuację, a w doku pojawili się następni dwaj mężczyz
ni wpodobnych uniformach.Przy rampie znajdowało się teraz czterech robotników, mimo żewszyscy inni poszli na przerwę.Mężczyz
ni stali w miejscu przeznaczonym do rozładunku lubzaładunku wahadłowców.Tia wiedziała, że w ciągu najbliższej doby nie spodziewano sięprzybycia żadnego statku.- Tio, to mi się także nie podoba - stwierdził Alex; podniósł się z podłogi i podszedłdo głównej konsolety.- Chciałbym, żebyś połączyła się z kierownictwem doków isprawdziła.Równocześnie, jakby na dany sygnał, czwórka mężczyzn rzuciła wszystko i ruszyłabiegiem w kierunku stanowiska Tii.Tia natychmiast zaczęła działać, zorientowawszy się, że za kilka sekund intruzi znajdąsię pod jej śluzą wejściową.Zablokowała zamki zewnętrzne i wewnętrzne.Zobaczyła jednak, że któryś zbiegnących trzyma w rękach podejrzane, czarne pudełko; nie mogła być pewna, czy nieprzejmie kontroli nad jej własnymi śluzami.- Alex! - zawołała i przełączyła sterowniki silników na pozygę  zimnego startu".-Wdzierają się na pokład!Gdy tylko Alex rzucił się po swój antyciśnieniowy skafander, Tia przesłała plikinformacyjny do kierownictwa doków i uruchomiła system awaryjnego startu ze swegostanowiska.Z
luza wejściowa po stronie doku była wciąż zamknięta, co było widać po twarzachczwórki mężczyzn.Następny plik poleceń skierowany do kontroli wyrzutni doku pozwolił jejna swobodny start w każdej chwili.Niewielu było pilotów, którzy znali ten sposób ominięcianormalnej procedury.Pochodził on jeszcze z czasów, kiedy kapitanowie na co dzień stykalisię z piratami i łupieżcami portów.Pospiesznie sprawdziła swoje systemy wewnętrzne,zaaplikowała sobie odpowiednią dawkę adrenaliny i zaczęła się uwalniać z objęć rusztowańdoku.Nerwowo rozejrzała się po rozciągającej się przed nią przestrzeni, szukając wolnegokawałka kosmosu.Wraz ze wzrostem poziomu adrenaliny we krwi jej reakcje stały się coraz szybsze; to,co było normalne, wyglądało teraz jak holos w zwolnionym tempie.Alex ślamazarnieprzeciskał się przez powietrze, próbując dotrzeć do swojego fotela.Superszybkie wymianysygnałów między AI wydawały jej się rozmową dwóch anemików.Odliczanie czasumożliwej akceleracji było w toku i trudno jej było dotrwać do jego końca.Na zewnątrz dałosię słyszeć coś w rodzaju chrobotania i gdy przeskakiwała sensorami z kamery na kamerę,wiedziała, że gdzieś tam kryje się niebezpieczeństwo.- Alex, na fotel! - wyrzuciła z siebie akurat w momencie, gdy w jej kierunkuwystartował statek - pszczoła.Był to mały rakietowiec służący do prac na zewnątrz doków.Tuż za nim lecieli w jejkierunku dwaj osobnicy w skafandrach z własnym napędem.Ktoś ukradł lub skonfiskowałsprzęt należący do stacji i za wszelką cenę próbował dostać się do jej wnętrza.Bez względuna konsekwencje takiego czynu.Wypadki w kosmosie były niezwykle proste do upozorowania.Alex jeszcze nie był gotowy.Nie mogła jednak już dłużej czekać.Włączyła akcelerator, gdy Alex doskakiwał właśnie do fotela [ Pobierz całość w formacie PDF ]