[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Pierwsza litera to alfa.- Zmienił pozycję, żeby wpuścić więcej światła.--Potem tau.Potem znów alfa.Nie, niech pani to wymaże.Lamna.I znów alfa.26Mimo cienia, jaki panował w niszy, pot gromadził mu się na czole.Znówsię odsunął, żeby pot nie nakapał na papirus.- Nu.I znów tau.Jota, chyba.Tak, zdecydowanie.A teraz ostatnia litera.-Nie odrywając oczu od papirusu, wymacał na tacce pincetę i użył jej, byunieść kawałek bandaża zasłaniający koniec słowa.Znów lekko dmuchnąłna tekst.- Sigma.Tak, sigma.I to wszystko.- Hiebermeyer wyprostowałsię.- Dobrze.Co tam mamy?Wiedział to, gdy tylko zobaczył słowo, ale jego umysł odmówił zarejestro-wania obrazu, który miał przed oczami.Wszystko przekraczało jego naj-śmielsze marzenia, było po prostu ze świata fantazji i większość uczonychnajzwyczajniej odrzuciłaby takie rozwiązanie.Oboje patrzyli zdumieni na notatnik, jakby to jedno słowo przyciągało ichz magiczną siłą tak że wszystko inne było bez znaczenia.-Atlantis.Głos Hiebermcyera brzmiał jak szept.Odwrócił się, zamrugał oczami i znów spojrzał na mumię.To słowo nadaltam tkwiło.Myśli uczonego ogarnęła nagle gorączka spekulacji.Wyszperałz pamięci wszystko, co wiedział, i starał się to do siebie dopasować.Lata pracy naukowej nauczyły go, że trzeba zaczynać od tego, co jestnajmniej kontrowersyjne, żeby dopasować znaleziska do istniejących jużram.Atlantyda.Spojrzał przed siebie.Dla starożytnych opowieść ta kończyłamit stworzenia, kiedy epoka gigantów ustępowała przed epoką ludzi.Byćmoże papirus zawiera opis tego legendarnego, złotego wieku, opowiada nieo historii Atlantydy, ale mitologii.Hiebermeyer popatrzył na trumnę i bez słowa potrząsnął głową.Nie.Tomiejsce, ta data.Za wiele tu przypadkowych zbieżności.Instynkt nigdy gojeszcze nie zawiódł, a teraz czuł jego działanie silniej niż kiedykolwiek.Znajomy, przewidywalny świat mumii i faraonów, kapłanów i świątyń zda-wał się walić przed jego oczami, Mógł myśleć tylko o jednym, o ogromnymwydatku energii i wyobraz
ni, by zrekonstruować starożytną przeszłość, bu-dowlę, która nagle okazała się krucha i nietrwała.Z
mieszne, ale to przecież wielbłąd jest odpowiedzialny za największe od-krycie archeologiczne w dziejach.- Aiszo, niech pani przygotuje tę trumnę do natychmiastowego transportu.Proszę wypełnić jamę pianą i zapieczętować.- Znów był dyrektorem wyko-palisk, a poczucie ogromnej odpowiedzialności za ich odkrycie pokonałochłopięce podniecenie, jakie owładnęło nim w ciągu ostatnich kilku minut.-Jeszcze dziś ma to być dowiezione do Aleksandrii, a pani musi z tym pojechać.27Proszę się postarać o zbrojną eskortę, ale nic nadzwyczajnego, bo nie chcęprzyciągać niezdrowej uwagi.Bardzo uważali na zagrożenie ze strony współczesnych rabusiów grobów,złodziei i bandytów, którzy czaili się na wydmach wokół stanowiska i stawa-li się coraz bardziej zuchwali, usiłując ukraść choćby coś nieistotnego.- Jeszcze jedno.- Twarz miał śmiertelnie poważną.- Wiem, że mogę panizaufać.Proszę nie pisnąć ani słowa nikomu, nawet naszym kolegom i przy-jaciołom z zespołu.Hiebermeyer zostawił Aiszę i wgramolił się po drabinie.Niezwykły dra-matyzm odkrycia dodatkowo go zmęczył.Przeszedł przez stanowisko chwiej-nym krokiem, zataczając się pod prażącym słońcem, niepomny na pracowni-ków, którzy nadal posłusznie czekali na inspekcję.Wszedł do baraku i opadłciężko przed telefonem satelitarnym.Otarł twarz, zamknął na chwilę oczy.Potem wziął się w garść i włączył telefon.Wystukał numer i wkrótce zesłuchawek popłynął głos, przerywany z początku trzaskami, ale potem, kie-dy nastawił antenę, wyraz
niejszy.- Dzień dobry, dodzwonili się państwo do Międzynarodowego MuzeumMorskiego.Czym mogę służyć?Hiebermeyer miał głos ochrypły z podniecenia.- Halo, tu Maurice Hiebermeyer [ Pobierz całość w formacie PDF ]