[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kolejne zródło informacji stanowią relacje osób aktualnie lub wprzeszłości związanych z pacjentem, najczęściej członków najbliższej rodziny (rodziców,współmałżonka, rodzeństwa), czasem także ważnych reprezentantów środowiska, w którympacjent żyje (np.kolegów ze szkoły czy z pracy).Oczywiście wszystkie formy zbieraniainformacji z innych zródeł psychoterapeuta uzgadnia z pacjentem. 2.1.DIAGNOZA yR�DAA ZABURZECPsychoterapia może być stosowana jako wiodąca metoda pomagania pacjentowi wrozwiązaniu jego problemów wtedy, gdy istnieją podstawy, aby sądzić, że jego trudnościwynikają z działania patologicznych mechanizmów psychicznych, Wyeliminowanie tychmechanizmów (np.rozwiązanie nieuświadamianego intrapsychicznego konfliktu wpsychoanalizie) lub ich przekształcenie (np.zmiana skryptu w analizie transakcyjnej) jestbezpośrednim celem psychoterapii, ponieważ i prowadzi do pożądanej zmianyfunkcjonowania pacjenta.Istnieją jednak takie przypadki, kiedy zaburzenia funkcjonowaniasą następstwem innych czynników.W takich sytuacjach podejmowanie psychoterapii jestbezzasadne.W początkowej fazie kontaktów z pacjentem uwaga psychoterapeutyskoncentrowana jest więc w znacznym stopniu na określeniu okoliczności i sposobuprzejawiania się problemów pacjenta, tak aby wykluczyć zastosowanie psychoterapii wobecosób mających trudności na innym tle i wymagających wobec tego odmiennych niżpsychoterapia form pomocy, w tym także innych form pomocy psychologicznej.Istnieje znaczna liczba symptomów, które mogą być konsekwencją biologicznychuszkodzeń i dysfunkcji organizmu, takich jak: uszkodzenia centralnego układu nerwowego,zaburzenia metaboliczne i hormonalne, choroby określonych narządów wewnętrznych.Wtakich przypadkach dolegliwości i kłopoty identyfikowane przez samego pacjenta, a częstotakże przez jego otoczenie, jako zaburzenia psychiczne" (np.nadpobudliwość, obniżenienastroju, wzmożona agresywność, niepokój, problemy z pamięcią i koncentracją uwagi,trudności w zasypianiu) są albo bezpośrednim przejawem biologicznych dysfunkcjiorganizmu, albo skutkiem ubocznym stosowanych leków i innych form leczenia.Mogą teżstanowić bardziej odległą konsekwencję stanu chorobowego (np.niepokój o własne zdrowielub życie, niezadowolenie z siebie z powodu utraty sprawności czy niewywiązywania się zobowiązków wynikającego z choroby fizycznej).Przypadki takie wymagają przedewszystkim interwencji lekarskiej, jeśli pacjent nie był dotąd leczony, lub zmiany sposobuleczenia.Pomoc psychologiczna może okazać się bardzo przydatna jako dodatkowa iuzupełniająca zasadniczą kurację o te elementy, które przekraczają kompetencje lekarza (np.zmiana stosunku do własnej choroby, nauka radzenia sobie z poczuciem zagrożenia).Oddziaływania te nie mają jednak charakteru psychoterapii.Wzrost wiedzy, zarówno wśródlekarzy, jak i wśród psychoterapeutów, o psychologicznych konsekwencjach chorobysomatycznej i niektórych form leczenia biologicznego sprawił, że problem ten coraz częściejstaje się przedmiotem wstępnej diagnozy.W niektórych instytucjach zajmujących siępsychoterapią warunkiem przyjęcia jest przeprowadzenie przez pacjenta szczegółowychbadań lekarskich.Niejednokrotnie problemy, z jakimi zgłaszają się pacjenci, nie są konsekwencjąnieprawidłowości funkcjonowania mechanizmów psychicznych, ale stanowią prawidłowąreakcję na szczególnie niekorzystne warunki życiowe, jak np.ubóstwo, okrucieństwonajbliższego otoczenia, nieuczciwość panująca w środowisku pracy.Sytuacje takie wymagająprzede wszystkim interwencji służb środowiskowych, opieki społecznej czy instytucjipowołanych do ochrony praw obywateli
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
