[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Kelly wyciągnęła rękę i jeden po drugim, oderwałamoje palce od kierownicy.Potem delikatnie popchnęła mnie w stronę drzwi.Masz. Wetknęła mi gazetę do ręki i wypchnęła na chodnik. Tam się scho-wamy!  I dołączyła do Martina za wielkim iglastym krzakiem.Zadzwoniłam.A następnie zaczęłam się oddalać. Widzicie? Nie ma go w domu i. Birdie?Zamarłam, potem powoli się odwróciłam.W progu stał Carl w tej głupiej pięknej  bluzie z Rockym i Bullwinkle, tej, którą miał za pierwszym razem wparku.Spojrzał na mnie, zamrugał, wreszcie się uśmiechnął. Nie co dzień składa mi wizytę prawdziwa superbohaterka.A może powi-nienem powiedzieć Supermama? I to, i to. Zaczerwieniłam się i wbiłam wzrok w ziemię.Wciąż jeszczeprzyzwyczajałam się do całej tej sławy, do bycia bohaterką.Ciężki chleb, szcze-gólnie jeśli ma się metr sześćdziesiąt i było się określanym mianem  słodkiej". Zawsze wiedziałem, że dasz radę. Głos miał taki ciepły i uprzejmy, żenabrałam nadziei.Co dało mi odwagę, by jeszcze raz spojrzeć mu w oczy, ośmie-liło, by uczynić pierwszy krok poza tę trudną granicę, żeby go odzyskać. Ja.ja.masz. Wepchnęłam mu egzemplarz  National Enquirera".Czytaj.  A
agodna kasjerka ze spożywczego zakochana", autor Jimmy Nelson.Carl podniósÅ‚ wzrok, ta rozkoszna zmarszczka pojawiÅ‚a siÄ™ na jego czole, gÅ‚Ä™bo-LRTkie doÅ‚eczki ujęły usta w nawias.Kiwnęłam gÅ‚owÄ…, nie mogÄ…c oderwać oczu odjego twarzy.  Birdie Lee z Astro Parku w Kansas chciaÅ‚aby oznajmić wszystkim, któ-rych poznaÅ‚a  zaczÄ…Å‚ siÄ™ uÅ›miechać  że zakochaÅ‚a siÄ™ w Carlu Sayersie, zna-jomym z SPD, naukowcu i w ogóle porzÄ…dnym facecie.«Nie ma dÅ‚użej potrzeby,by ukrywać prawdÄ™  oÅ›wiadczyÅ‚a drobna kasjerka. Kocham tego mężczy-znÄ™ i mogÄ™ tylko mieć nadziejÄ™, że odwzajemni siÄ™ tym samym.A jeÅ›li nie, bÄ™dÄ™sypiać na jego ganku, dopóki nie zrozumie, że jesteÅ›my sobie przeznaczeni».To nagabywanie czy nieszczęśliwa miÅ‚ość? Czy ta Å‚agodna sprzedawczyni,matka dwójki dzieci, mogÅ‚aby zmienić siÄ™ w ogarniÄ™tÄ… obsesjÄ… przeÅ›ladowczyniÄ™o nikczemnych zamiarach? Czytajcie nas, żeby poznać odpowiedz
!". No więc  odezwałam się znów zarumieniona  to  National Enquirer". Owszem. Carl złożył gazetę i odchrząknął. Birdie? Tak?  Teraz bałam się patrzeć mu w oczy, opuściła mnie cała odwaga,wyciekła przez podeszwy stóp i zostawiła mnie stojącą przed nim, niezdolną doruchu. Birdie. Poczułam dłoń na podbródku unoszącą go, unoszącą mnie,chwytającą mnie za rękę, ramiona ogarniające uściskiem, prowadzące mnie dodomu. Och, Birdie  mruknął Carl, chwytając mnie w ramiona, gładząc mojewłosy, policzek, szyję. Och, Carl  odmruknęłam, gdy moje usta odnalazły jego wargi i sycili-śmy się sobą nawzajem.Objęłam go za szyję i trzymałam z całej siły, gdy tym-czasem oboje ponownie trafiliśmy do naszego magicznego świata; znajdował sięwłaśnie tu, na progu jego domu.I w jego salonie.Moim salonie.Na ulicy przeddomem.Na parkingu przez sklepem Marvel  znakomite przekąski i napoje.Gdziekolwiek, wszędzie.Dopóki byliśmy razem, mogliśmy stworzyć prywatnyksiężycowy blask i zabrać go ze sobą wszędzie, dokąd szliśmy.Obojgu nam do-dawało to siły.Teraz to zrozumiałam. Przebaczasz mi?  Potarłam twarzą o koszulę Carla, chłonąc jego zapach,tym razem trochę więcej wanilii niż dymu.LRT Oczywiście.Nie ma tu nic do wybaczania. Tato?  Odwróciliśmy się jednocześnie i stanęliśmy twarzą w twarz zGregiem. Mamo?  Nadal jednym ruchem wykonaliśmy w tył zwrot do Kelly iMartina.Kelly klasnęła w dłonie, oczy jej lśniły. Och, razem wyglądacie tak słodko!Martin i Greg przewrócili oczyma i wymienili spojrzenia. Mamo! To już!  Martin pociągnął mnie za bluzkę. Och!  I wzięłam mojego ukochanego za rękę, po czym zaprowadziłamna podwórze przed domem. Patrz  odezwał się Greg, pokazując coś. Na niebie!  krzyknął Martin. To ptak  powiedziała Kelly. Samolot! To. Niemożliwe!  Carl spojrzał na mnie szeroko otwartymi i pełnymi pod-niecenia oczyma małego chłopca. Nie ma mowy! Niemożliwe! Ależ tak. Objęłam go ramieniem i spojrzałam w niebo.Gdzie w białych pióropuszach pojawiły się słowa BIRDIE KOCHA CARLAwypisywane szybciej, niż leci pocisk. Jak.jak. To premia.Wyłącznie dla członków Amerykańskiej Ligi Sprawiedliwości. Uśmiechnęłam się zadowolona z siebie. Obskakuje też przyjęcia urodzi-nowe.Nagle przeleciała nad nami czerwono-żółto-niebieska smuga, beztrosko uno-sząc rękę w pozdrowieniu. Dzięki, Supermanie!  zawołałam. Nie ma sprawy, Supermamo!  Jego słowa powróciły echem, kiedy odla-tywał, jednym susem przeskakując trzy wysokie budynki.LRTNa ulicy zatrzymywały się samochody, ludzie wysiadali i spoglądali w niebo,czytając naszą wiadomość, naszą deklarację, odkrywając naszą miłość. Dobra!  zawołał jakiś głos. Salut dla Carla i Birdie  huknął ktoś inny. Salut dla Supermamy  szepnął mi do ucha Carl.Wkrótce wszystkie przejeżdżające samochody dz
więkiem klaksonów wyraża-ły swoją aprobatę.Carl i ja staliśmy tam, trzymając się za ręce, z szerokimi nie-mądrymi uśmiechami, gdy tymczasem Kelly szalała wokół nas, klaszcząc, aMartin i Greg krzywili się na dwóch przeciwległych końcach werandy.I wreszcie wiedziałam, jak to jest śnić.Bo to był sen, prawda? Czy nie jestsnem coś, za czym się tęskni, nawet o tym nie wiedząc, nawet jeżeli ktoś musi cito pokazać palcem? I to, czy człowiek śpi, nie ma znaczenia.Najlepiej marzyć,pomyślałam, obserwując Supermana mknącego przez bezchmurne niebo i czującpewne ramię Carla wokół talii, z szeroko otwartymi oczyma.W ten sposób można zobaczyć, jak łatwo zrealizować marzenia.LRTPODZI
KOWANIA%7ładen superbohater nie potrafi wszystkiego zrobić sam i mam swoją prywat-ną Amerykańską Ligę Sprawiedliwości, która pomogła mi w pełni użyć posiada-nych supersił.Serdeczne podziękowania dla Laury Langlie, której szacunek i namiętny sto-sunek do pisarzy i pisania oraz wiara we mnie pomogły mi przetrwać ciężkieczasy; dla Laurie Chittenden za dostrzeżenie możliwości i zrealizowanie jej, atakże dla Eriki Kahn za cierpliwość i pomoc [ Pobierz całość w formacie PDF ]