[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Albo patrząc na mnie myśleli o tym, że trzeba umyć fur-gonetkę.A może zastanawiali się, czy jest jakaś szansa, że to ja jąumyję, i to swoim płaszczem.Byłam już prawie na miejscu, gdy sobie uświadomiłam, że przezcałą drogę myślałam o Trevorze, analizując na wszystkie możliwesposoby tę całą kretyńską historię.Faceci tak się nie zachowują.Innedziewczyny pewnie też nie.Zaczęłam się zastanawiać, czy byłoby midobrze w czerwonej spódnicy.Przełożyłam swoją wizytę u lekarza najedenastą.Następną godzinę zajęło mi użeranie się z szurniętym ko-lekcjonerem łyżek, który chciał zrobić wycenę swoich - w przybliże-niu - trzydziestu tysięcy łyżeczek do herbaty.Skąd się biorą takie świ-ry? Czy byli kiedyś normalnymi ludz
mi, a potem popadli w jakieś po-rąbane obsesje na skutek osobistych tragedii? Podczas gdy kolekcjo-ner łyżeczek mendził o królewskim wzorze i o ograniczonej edycjipamiątkowych chochelek koronacyjnych, mnie poraziła straszliwaSRmyśl, że być może w wyniku mojej fatalnej przygody z Sebastianem,resztę życia spędzę na zbieraniu porcelanowych lalek.Całkiem moż-liwe, że dokonam żywota w pokoju wypełnionym koszmarnymi lal-kami w koronkowych halkach, z buraczkowymi rumieńcami, noszą-cymi takie imiona jak Roztropna Elżunia i Z
liczna Mała Panienka.* * *Do kliniki przyszłam tylko odrobinę spóz
niona, podałam swe na-zwisko recepcjonistce, usiadłam i próbowałam nie robić tego, co zaw-sze robię w takiej sytuacji: gapić się na innych ludzi w poczekalni izastanawiać się, kto na co choruje.Ciężko było się powstrzymać, bow sekretach innych ludzi zawsze jest coś niewiarygodnie interesujące-go.Nie mogłam więc powstrzymać się przed wyobrażaniem sobie, żeta pretensjonalna baba w rogu cierpi na łuszczycę uszu albo jakąś wy-jątkowo złośliwą grzybicę stóp.Zaczęło mnie to bawić.Starszego dys-tyngowanego pana obdarowałam infekcją od przekłutych sutków (wkońcu jesteśmy w Sydney).Właśnie zastanawiałam się, czy dziecia-kowi bawiącemu się na podłodze przypisać wirus eboli (niezbyt roz-sądne, wystawiałam się wtedy na ryzyko infekcji), gdy nagle pochwy-ciłam spojrzenie tej baby od grzybicy skierowane na mnie i zdałamsobie sprawę, że gra ona dokładnie w tę samą grę.Przestraszyłam się,przekonana że babsztyl na pewno bezbłędnie wyczyta krótką historięmojego skur-wienia wypisaną jasno na mej zrujnowanej przez alkoholtwarzy i że następnie pomyśli sobie z satysfakcją: - O, ta flądra to napewno przyszła tu zrobić sobie test na syfa.Zaczęłam kaszleć i głośno wydmuchiwać nos, udając (raczej bezsukcesu), że przyszłam tu ze zwykłą uczciwą grypą, ale osiągnęłamtylko tyle, że wszyscy w poczekalni nagle podnieśli wzrok znad sta-rych numerów  Women's Weekly" i spojrzeli na mnie z obrzydze-niem.Byłam właśnie w trakcie szczególnie realistycznego charkotu,SRgdy nagle spojrzałam w górę i zobaczyłam stojącego w drzwiach dok-tora.Jęknęłam w duchu.Wyleciało mi z głowy, że doktor Ross odszedłz kliniki i obecnie byłam pacjentką doktora Allena.Ross był miłym isympatycznym człowiekiem.Pytania zadawał ciepłym, łagodnym gło-sem i ogólnie rzecz biorąc opiekował się mną po macierzyńsku (a tegogłównie pragnęłam, gdy byłam chora).Allen zaś był co najmniej oczterdzieści lat za młody i zbyt atrakcyjny jak na lekarza.Wyglądał nagościa, który miota się po izbie przyjęć, wymachując stetoskopem iwykonuje naprędce skomplikowana, operację mózgu na szpitalnymkorytarzu, mając do dyspozycji tylko słomkę od koktajlu i kanapkę zjajkiem na twardo.- Annabelle?Wszyscy w poczekalni - poza doktorem Allenem - zdawali się pa-trzeć na mnie i nagle zdałam sobie sprawę, że mówi on do mnie już odparu minut.Najwyraz
niej nie rozpoznał mnie od czasu mojej ostatniejwizyty.No, ale skoro inna Annabelle się nie odezwała, wyszło na to,że zwracał się do mnie.Wstałam i usiłowałam wyglądać na bardzochorą, maskując cierpienie dzielnym uśmiechem.- Witam doktorze - rzuciłam - pamiętając o tym, by zakaszleć,zanim weszliśmy oboje do gabinetu [ Pobierz całość w formacie PDF ]