[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak czy owak, nie umkniemy skandalu - podsumował Ke�nilworth pełen jak najgorszych przeczuć.- To prawda - przyznał Beauchamp.- Dlatego musimymieć pewność, że wybraliśmy właściwy sposób postępowania.- Po chwili zadumy dodał: - Poproś Granta, aby był jednymz obserwatorów.- Dlaczego Granta?- On jest bardzo spostrzegawczy - stwierdził lakonicznieBeauchamp.Nie mógł powiedzieć Kenilworthowi, że chce rzu�cić Heneage'a na pożarcie wilkom, a raczej jednemu wielkiemuwilkowi, który tylko czeka na okazję.Cobie nie był jednak w wilczym nastroju.Po odejściu Wal�kera Dinah zauważyła, że się zasępił, co było u niego bardzodziwne.W każdym razie stwarzanie pozorów spokoju przycho�dziło mu z większym trudem niż zwykle.Rozmyślania o losie brylantów zajęły Cobiemu cały wie�czór.Zdążył w tym czasie zjeść kolację i zagrać w bakarata.Siedząc przy karcianym stoliku, pomyślał, że bezczelne oszu�stwa Heneage'a musi zauważyć jeszcze ktoś oprócz niego.Niechciał być pierwszą osobą, która postawi mu ten zarzut.Udzie�lenie poparcia komu innemu wydawało się znacznie lepsządrogą.Przede wszystkim jednak gdzie, u diabła, są brylanty? To py�tanie wracało do niego nieustannie.Nie mógł się od niego uwol�nić.Pierwszy raz od wielu lat zabrakło mu konceptu.Natomiast Dinah tego wieczoru wprost promieniała.Znowu ubrała się na biało.Tylko jedwabną wstążkę we włosach i talięsukni przybrała bladoróżowymi pączkami róży.Aurę niewinno�ści potęgował jeszcze bukiecik takich samych jedwabnychkwiatów, który zawiesiła sobie na prawym nadgarstku zamiastwachlarza.Biżuterię miała bardzo skromną: na szyi sznur pereł,jeden z niewielu klejnotów, które posiadała jeszcze przed ślu�bem, a na drugim nadgarstku bransoletkę, również zdobionąperłami.Gdy Cobie wstawał od stolika, nadal miała znakomity hu�mor.U progu ich apartamentu spojrzała na męża z naiwną czu�łością i powiedziała:- Wydajesz się trochę zmęczony, kochanie.Pewnie zbyt dłu�go jezdziłeś konno.Może wolałbyś, żebym dziś wieczorem dociebie nie przychodziła?Co za pomysł! Do diabła, potrzebował czegoś, co oderwało�by jego umysł od tych przeklętych brylantów.Poza tym lubił,gdy Dinah leżała w jego łóżku, nawet jeżeli się nie kochali.Tobyło zresztą dla niego nowością.Dotąd od swoich kobiet ocze�kiwał miłosnych uniesień i niczego więcej.Wiedział, że jestegoistą, ale trudno.Dinah.ech, Dinah jest zupełnie inna.Tozresztą również go niepokoiło.- Moja droga, tobą nigdy się nie zmęczę - oznajmił.Nawet nie sądziła, że Cobie może ją aż tak bardzo zaskoczyć.Powiedział to całkiem poważnie, wcale nie zwykłym dla siebiekpiącym tonem, który wszystkie jego słowa poddawał w wąt�pliwość, przez co nic nigdy nie wydawało się pewne.Zasłużył na nagrodę.Co jednak mogła mu ofiarować? Możepokazać, że jest jego pilną uczennicą i korzysta z lekcji życia,jakich jej udziela?- Dobrze, wobec tego zaraz przyjdę.%7ładne z nich nie korzystało z pomocy służby przy przygo�towaniu do snu.Cobie rozebrał się, włożył płócienną koszulęnocną, tę z falbaną, w której zdaniem Dinah wyglądał jak ar�chanioł z obrazu. Ten wieczór miał w sobie coś wyjątkowego.Cobiemu pod�powiadała to intuicja, nie umiałby jednak sprecyzować, na czymta wyjątkowość polega.Pomyślał, że może dowie się tego, gdyDinah przyjdzie do jego łoża.Zaparło mu dech.Jeszcze trzymiesiące temu nie uwierzyłby w to, że jego młoda żona będziew nim budzić tak silne pożądanie.Drzwi się otworzyły i Dinah weszła do jego sypialni.Miała na sobie zwiewny, jedwabny negliż narzucony nanocną koszulę, włosy rozpuściła.Wydawała się bardzo, bar�dzo młoda.Bił od niej taki blask, że jej skóra wydawała się te�go wieczoru nie alabastrowa, lecz jakby zrobiona z masy per�łowej.Wyciągnął rękę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
