[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak czy owak, nie umkniemy skandalu - podsumował Kenilworth pełen jak najgorszych przeczuć.- To prawda - przyznał Beauchamp.- Dlatego musimymieć pewność, że wybraliśmy właściwy sposób postępowania.- Po chwili zadumy dodał: - Poproś Granta, aby był jednymz obserwatorów.- Dlaczego Granta?- On jest bardzo spostrzegawczy - stwierdził lakonicznieBeauchamp.Nie mógł powiedzieć Kenilworthowi, że chce rzucić Heneage'a na pożarcie wilkom, a raczej jednemu wielkiemuwilkowi, który tylko czeka na okazję.Cobie nie był jednak w wilczym nastroju.Po odejściu Walkera Dinah zauważyła, że się zasępił, co było u niego bardzodziwne.W każdym razie stwarzanie pozorów spokoju przychodziło mu z większym trudem niż zwykle.Rozmyślania o losie brylantów zajęły Cobiemu cały wieczór.Zdążył w tym czasie zjeść kolację i zagrać w bakarata.Siedząc przy karcianym stoliku, pomyślał, że bezczelne oszustwa Heneage'a musi zauważyć jeszcze ktoś oprócz niego.Niechciał być pierwszą osobą, która postawi mu ten zarzut.Udzielenie poparcia komu innemu wydawało się znacznie lepsządrogą.Przede wszystkim jednak gdzie, u diabła, są brylanty? To pytanie wracało do niego nieustannie.Nie mógł się od niego uwolnić.Pierwszy raz od wielu lat zabrakło mu konceptu.Natomiast Dinah tego wieczoru wprost promieniała.Znowu ubrała się na biało.Tylko jedwabną wstążkę we włosach i talięsukni przybrała bladoróżowymi pączkami róży.Aurę niewinności potęgował jeszcze bukiecik takich samych jedwabnychkwiatów, który zawiesiła sobie na prawym nadgarstku zamiastwachlarza.Biżuterię miała bardzo skromną: na szyi sznur pereł,jeden z niewielu klejnotów, które posiadała jeszcze przed ślubem, a na drugim nadgarstku bransoletkę, również zdobionąperłami.Gdy Cobie wstawał od stolika, nadal miała znakomity humor.U progu ich apartamentu spojrzała na męża z naiwną czułością i powiedziała:- Wydajesz się trochę zmęczony, kochanie.Pewnie zbyt długo jezdziłeś konno.Może wolałbyś, żebym dziś wieczorem dociebie nie przychodziła?Co za pomysł! Do diabła, potrzebował czegoś, co oderwałoby jego umysł od tych przeklętych brylantów.Poza tym lubił,gdy Dinah leżała w jego łóżku, nawet jeżeli się nie kochali.Tobyło zresztą dla niego nowością.Dotąd od swoich kobiet oczekiwał miłosnych uniesień i niczego więcej.Wiedział, że jestegoistą, ale trudno.Dinah.ech, Dinah jest zupełnie inna.Tozresztą również go niepokoiło.- Moja droga, tobą nigdy się nie zmęczę - oznajmił.Nawet nie sądziła, że Cobie może ją aż tak bardzo zaskoczyć.Powiedział to całkiem poważnie, wcale nie zwykłym dla siebiekpiącym tonem, który wszystkie jego słowa poddawał w wątpliwość, przez co nic nigdy nie wydawało się pewne.Zasłużył na nagrodę.Co jednak mogła mu ofiarować? Możepokazać, że jest jego pilną uczennicą i korzysta z lekcji życia,jakich jej udziela?- Dobrze, wobec tego zaraz przyjdę.%7ładne z nich nie korzystało z pomocy służby przy przygotowaniu do snu.Cobie rozebrał się, włożył płócienną koszulęnocną, tę z falbaną, w której zdaniem Dinah wyglądał jak archanioł z obrazu. Ten wieczór miał w sobie coś wyjątkowego.Cobiemu podpowiadała to intuicja, nie umiałby jednak sprecyzować, na czymta wyjątkowość polega.Pomyślał, że może dowie się tego, gdyDinah przyjdzie do jego łoża.Zaparło mu dech.Jeszcze trzymiesiące temu nie uwierzyłby w to, że jego młoda żona będziew nim budzić tak silne pożądanie.Drzwi się otworzyły i Dinah weszła do jego sypialni.Miała na sobie zwiewny, jedwabny negliż narzucony nanocną koszulę, włosy rozpuściła.Wydawała się bardzo, bardzo młoda.Bił od niej taki blask, że jej skóra wydawała się tego wieczoru nie alabastrowa, lecz jakby zrobiona z masy perłowej.Wyciągnął rękę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]