[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ach, Letty! - zawołała panna Bunner.- Zapomniałam cipowiedzieć, że dziś z rana inspektor był jakiś dziwny.Koniecznie chciał otworzyć ślepe drzwi.O te, z których nigdynie korzystamy.Wszędzie szukał klucza i ostateczniepowiedział, że drzwi zostały naoliwione.Ale nie wyobrażamsobie, czemu ktoś miałby.- urwała nagle i zastygła zotwartymi ustami, bo zbyt póz
no dostrzegła alarmujące znakipanny Blacklock.- Ach, Letty, przykro mi.Letty, strasznie cię przepraszam!.Jaka ja jestem głupia!- Nic wielkiego - powiedziała panna Blacklock, lecznajwyraz
niej była rozdrażniona.- Wydaje mi się tylko, żeinspektor Craddock nie życzyłby sobie rozgłosu na ten temat.Nie wiedziałam, że byłaś z nim, Doro.Pani to chyba rozumie? -zwróciła się do pani Harmon.- O tak! Słówka nie piśniemy nikomu! Prawda, ciociu Jane?Ale zastanawia mnie, czemu ten czło.- umilkła i pogrążyła sięw myślach.- Mój Boże! - wybuchnęła panna Bunner, nadalzdenerwowana i przygnębiona.- Ja zawsze, zawsze mówię nieto, co trzeba! Masz tylko kłopot ze mną, Letty!- Nic podobnego - odparła spokojnie panna Blacklock.- Jesteś dla mnie, Doro, wielką pociechą i podporą.A zresztą,w takiej dziurze jak Chipping Cleghorn i tak nie utrzyma sięsekretu.- Właśnie! - podchwyciła panna Marple.- To święta prawda.Wszelkie wiadomości przedostają się w sposób rzeczywiściezadziwiający.Ma się rozumieć, przyczynia się do tego służba,ale nie tylko ona, bo kto dziś trzyma służbę? A przychodniesprzątaczki są chyba jeszcze gorsze, bo chodzą do różnychdomów i skwapliwie rozpowszechniają plotki.- Mam! - zawołała niespodziewanie pani Harmon.- Jeżelidało się otworzyć te ślepe drzwi, ktoś mógł po ciemku wyjść zsalonu i zainscenizować napad.Ale, oczywiście, nikt tak niepostąpił, bo był to przecież jakiś człowiek z hotelu Royal.Czyaby on?.Tak czy inaczej, nie rozumiem.- urwała znów izmarszczyła czoło.- Czy w tym pokoju rozegrała się ta scena? - zapytała pannaMarple i tonem usprawiedliwienia zwróciła się do pani domu: -Pewno uzna mnie pani za ciekawską, ale to rzeczywiścieniezwykła historia.O czymś takim czytuje się nieraz w prasie,ale żeby miało przytrafić się komuś znajomemu! Chciałabymzatem.Wysłuchała obszernego, chociaż mętnego sprawozdaniaBułeczki oraz panny Bunner - z drobnymi poprawkami isprostowaniami pani domu.W trakcie tej rozmowy nadszedł Patryk, wziął w niej czynnyudział, a nawet posunął się tak daleko, że z powodzeniemodegrał rolę, w której pierwotnie wystąpił Rudi Scherz.- A ciocia Letty - mówił - była tam, w rogu, pod arkadą.Pójdz
,stań tam, ciociu.Panna Blacklock wykonała polecenie i wówczas pokazanopannie Marple dziury po wydobytych pociskach.- Cudowne ocalenie - westchnęła.- Widzę w tym palecOpatrzności!- Właśnie chciałam poczęstować gości papierosami -wyjaśniła panna Blacklock i wskazała dużą srebrną szkatułkęstojącą na stoliku.- Wszyscy palą teraz tak nieuważnie - powiedziała DoraBunner tonem przygany.- Nic nie szanują przyzwoitych meblijak dawniej.O! Proszę spojrzeć na ten śliczny stolik.Ktośokropnie przypalił go papierosem.Wstyd, słowo daję!Pani domu westchnęła.- Niekiedy przywiązujemy zbyt wiele wagi do swoich mebli.- Ale to taki śliczny stolik, Letty.Panna Bunner troszczyła się o rzeczy przyjaciółki, tak jakgdyby należały do niej.Bułeczka była zdania, że taki brakzazdrości to ujmująca cecha charakteru.- Istotnie śliczny stolik - przyznała uprzejmie panna Marple.-1 jaka piękna lampa z porcelany!Panna Bunner przyjęła pochwałę tak, jak gdyby to ona byławłaścicielką lampy.- Urocza, prawda? Stare Drezno.Mamy dwie takie.Druga jestchyba w gościnnym pokoju.- Ty, Doro, wiesz zawsze, gdzie czego szukać w tym domu -powiedziała wesoło panna Blacklock.- Albo wydaje ci się, żewiesz.A dbasz o moją własność bardziej niż ja sama.- Bo lubię ładne rzeczy - odpowiedziała zarumieniona Dora zżalem i urazą w głosie [ Pobierz całość w formacie PDF ]