[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tiam estis malbonaj tempoj, militoj kaj malsanojkaj multe da malsato.Buÿelo da sekalo kostis cent gul-denojn en bankbiletoj.Tio estas dirinda!  Sed Dio ninamis, kaj ni çion sufiçe bone travivis.Estis tiel mizere, kela homoj iris kun mono en la mankavoj, ne povante ionaçeti.Nia patro, tio estis homo, kian oni plu ne trovos,* Nacia popoldiro signifanta: ne zorgu plu pri tio aû forgesu ¸in.Rim.de trad.140AVINJOeLIBROli helpis çiam al çiu, kie kaj kiel li nur povis; al li ankaûçiu venis, kiam li ne sciis kien sin turni.Kiam venis mal-riçaj najbaroj petante:  Donu al ni buÿelon da sekalo, mihavas eç ne greneron por baki panon, li diris:  ¯is kiamni havas, volonte mi donos, kiam mi ne havos, donosalia, kaj tuj patrino devis mezuri la grenon en la sakojn.Sed monon li ne akceptis, ho ne.  Ni ja estas najbaroj,li diris,  se ni ne helpos unu la alian, kiu nin helpos.Kiamla bona Dio benos viajn rikoltojn, repagu al mi per gre-no, kaj ni estos kvititaj. Kaj tiel estis. Por tio patrohavis miloblan  Dio repagu vin ; patrino, se unu tagonvenis neniu almozpetisto, irus lin serçi sur la disvojon,tio estis ÿia plezuro.Kial ili ankaû ne helpu al la homoj,ni satman¸is, havis vestojn, kial ni ne estus donacintaj alaliaj el la superfluo? Tio ne estas ankoraû tiel grandamerito, estas nur kristana devo, sed se oni forprenas desia buÿo por doni, jen estas bela virto.Sed eç kun ni fari-¸is tiel malbone, ke ni man¸is unu fojon tage, por keankaû aliaj homoj havu ion por man¸i.Nu, eç tion nitravivis, kaj refoje lumis la suno.En la lando estis paco,estis çiam pli kaj pli bone.Kiam Kaôpar finis la lernejon, li volis lerni la teksartonkaj mi ne malhelpis lin.La metiisto estas sia sinjoro.El-lerninte ¸in li devis en la mondon.Jiæi çiam diris, ke me-tiisto, kiu nur post bakforno sidas, valoras neniom.Postkelkaj jaroj li revenis, establis sin en Dobruôka, kaj li141AVINJOeLIBRObone statas.La knabinojn mi kutimigis al çia hejmlaboropor povi ilin okupi en bona servo; sed jen mia kuzino elVieno alveturis en la vila¸on, Terezka plaçis al ÿi, kaj lakuzino deziris kunpreni ÿin kaj zorgi pri ÿi.Estis malfa-cile por mi, sed mi pensis, ke mi nebone farus, malhel-pante ÿin en la feliço, se ÿi intencas iri en la mondon.KajDorotka estas bona virino, ili havas solidan mastrum-ejon en Vieno kaj neniujn infanojn! x
i zorgis pri Terez-ka kiel patrino, kaj belan doton ÿi donis al ÿi, kiam ÿiedzini¸is.Nur tio min iom çagrenis, ke tiu knabino elek-tis germanon, sed nun mi ne pensas plu pri tio, Jan es-tas tre bona kaj inteligenta homo, nun ni jam bone kom-prenas unu la alian.Nu, kaj la genepoj, ili estas miaj.Anstataû Terezka iris en Vienon Johanka.Plaças al ÿi tiekaj laûdire ÿi bone fartas. Tiu junularo havas jam alianprudenton; mi neniam volis forlasi la hejmon kaj preci-pe ne iri inter fremdan popolon.Post kelkaj jaroj mortis miaj gepatroj, en ses semajnojsinsekve.Trankvile ili foriris de la mondo, kvazaû oniestingus kandelon; Dio ne lasis ilin turmenti¸i kaj ili nebezonis sopiri unu je la alia; ili vivis kune sesdek jarojn.Mole ili sternis sin, mole ili dormos.Dio donu el ili eter-nan gloron! Kaj çu vi ne sopiris la çeeston de la infanoj, kiam çiujtri foriris de vi? demandis la princino.142AVINJOeLIBRO Ah, moÿta sinjorino, sango ne estas akvo.Tiam mimultfoje ploris, sed al la infanoj mi diris nenion por neamarigi ilian feliçon.Kaj neniam mi estis sola, infanoj neçesas naski¸i kaj tiel oni havas çiam ion por prizorgi.Kiam mi vidis ilin çe la najbaroj kreski de la lulilo kajkaço, ÿajnis al mi, ke ili estas miaj propraj.Oni devashavi bonan koron al aliaj, tiam oni estas ankaû amata.Ili estis multe petintaj min, ke mi veturu en Vienon; ho,mi scias, ke mi tie estus trovinta bonajn homojn kiel ali-loke kaj ke mi estus tie bone prizorgata, sed estas jagranda distanco kaj maljuna homo ne taûgas por voja-¸o, oni estus kiel vaporo super poto.Dio povus pri mirememori kaj ni tamen volonte lasus la ostojn en la hej-ma tero. Sed, moÿta sinjorino, mi komencis çi tie ra-konti, kvazaû mi estus hejme çe ÿpinado; senkulpigunian familiarecon, aldonis avinjo, finante sian rakonta-don kaj levi¸is de la se¸o. Via rakontado, maljunulino, estis al mi tre agrabla, vieç ne scias, kiel danka mi estas al vi por ¸i, diris la prin-cino, metante la manon sur la ÿultron de avinjo. Sednun venu kun mi al matenman¸o, mi pensas, ke la infa-noj ankaû ekhavis apetiton al man¸ado. Tion dirinte, ÿikondukis avinjon el la kabineto en la salonon, kie estispreparitaj kafo, çokolado kaj diversaj fremdaîoj. Laçambristo atendis la signon, laû ordono de la princino li143AVINJOeLIBROtuj kuris por venigi la grafidinon kaj la infanojn, postkelkaj momentoj çiuj rapide alkuris, la grafidino petoliskiel infano kun ili.  Rigardu, avinjo, kion donis al nifraûlino Hortensie! çiuj samtempe vokis, montrante di-versajn multekostajn donacojn.  Ho, ho, de post mianaski¸o, mi ne vidis tion; sed çu vi ankaû bonmore dan-kis?La infanoj jesis. Sed kion diros Manâinka, kiam ÿi vidos tion, kaj Cilkakaj Václav? demandis avinjo. Kiuj estas tiuj Manâinka kaj Cilka kaj Václav? de-mandis la princino, volonte volante scii la finon kaj lakomencon de çio. Tion mi diros al vi, kara princino, mi scias tion de lainfanoj, rapide diris la grafidino. Manâinka estas fili-no de la muelisto, kaj tiu Cilka kaj Václav estas infanojde iu gurdisto, kaj li havas ankoraû kvar.Barunka rakon-tis al mi, ke ili man¸as katojn, sciurojn kaj kornikojn, keili havas nenion por man¸i kaj neniujn vestojn, ke la ho-moj abomenas ilin. Çu pro tio, ke ili estas malriçaj, demandis la princi-no,  aû çar ili man¸as katojn kaj sciurojn? Pro tio, certigis avinjo. Nu, sciuro ne estas malbona man¸aîo, mi mem ¸ingustumis, opiniis la princino.144AVINJOeLIBRO Ho, moÿta sinjorino, estas diferenco, man¸i ion proplezuro aû pro malsato. La gurdisto havas dank al Diosanan stomakon; la infanoj, kompreneble, ankaû multonbezonas, kaj çion tion li estas gajnanta per tiu muziko.Tio estas malfacila, malmulte por meti sur sin, malmulteen sin kaj la domo malplena kiel manplato [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]