[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale czy mogę dostać ją jak najszybciej? Nie wiem, jakbez niej wytrzymam.- Oj, to będzie kosztowało - ostrzegł ją z uśmiechem Charlton.Machnęła lekceważąco wolną ręką.- Na jesieni obchodzę pięćdziesiąte urodziny.Pan B.obiecał, że nieba miprzychyli na tę okazję.Powiedziałam mu już, że wystarczy, jak kupi mijacht, ale teraz wiem, czego chcę - i mam to tutaj.- Jesteś szalona - stwierdził Charlton.- Jacht kosztuje o wiele więcej niż tabransoleta.Lepiej z niego tak łatwo nie rezygnuj.A za to cacko zapłacisztym, co ci jeszcze zostało z ostatniego filmu.- Masz rację.Każda dziewczyna powinna od czasu do czasu sama sprawićsobie przyjemność.- Oddała Petrze sakiewkę z przesadnie odegranąniechęcią.- Jesteś genialna powiedziała zapewne tym samym tonem,którym zwracała się do swojego chirurga plastycznego.Przyłożyła Petrzedłoń do policzka.- Twój talent to dar od Boga - szepnęła - a ja czuję sięzaszczycona, że mogłam cię poznać.Pocałowała Petrę w oba policzki.Czy to ich wysoka temperatura takzaróżowiła jej usta? Nie, pewnie miała po prostu aż tak trwałą szminkę,wspomaganą być może odrobiną Restylany.Uczcimy to szampanem? - wtrącił się Charlton.- Petro, napijesz się znami?- Nie, nie.Dziękuję-wybąkała.-Chyba już.Muszę.Tak naprawdę miała na końcu języka:  Muszę lecieć do pracowni iopowiedzieć o wszystkim Studiu Trzy".- Z Yorkshire przyjeżdża dziś do Petry jej luby - wyjaśnił Charltonaktorce.- W takim razie życzę udanego weekendu - powiedziała kurtuazyjniegwiazda, kiwając z uznaniem głową na widok etykietki na szampanie.- Zapraszam Waszą Wysokość do mojego gabinetu -oświadczył Charlton.- Muszę wydrzeć od ciebie sporą sumę na depozyt,- Dziękuję ci, skarbie, dziękuję - pożegnała się aktorka z Petrą.-To ja dziękuję.Do widzenia.Kobieta posłała jej całusa.Charlton mrugnął do Petry porozumiewawczoi pokazał jej na migi, ze jeszcze do niej zadzwoni.Przyjaciele Petry nie spodziewali się, ze jeszcze ją zobaczą tegopopołudnia, a już z pewnością nie tego, że będzie przy tym nieprzytomnai zarumieniona.- Co się stało? - spytała Gina.Jesteś na prochach? - zainteresowała się Kitty,- Nic ci nie jest? - zmartwił się Eric.- Co się stało? - powtórzyła Petra piskliwie.- Co się stało? Tylko tamweszłam i już ją sprzedałam! I to komu!Zrelacjonowała im wszystko ze szczegółami, a kiedy skończyła swojąopowieść, nie ona jedna była dziko podekscytowana.Rozdział 51Esther Savidge nie była do końca pewna, czego się spodziewać.Niespodzianką było dla niej już samo to, że jej syn zadzwonil do niej wśrodku trymestru i oznajmił, żew najbliższy weekend przyjeżdża do Londynu.A kiedy dodał, że niezatrzyma się w rodzinnym domu tylko u swojej dziewczyny, Estherpoczula się więcej niż zaskoczona - była w szoku.- Dziewczyny? Ależ, kochanie, przecież ty nie masz dziewczyny,prawda?- Mam, mamo, mam.Opowiadałem ci o niej na Wielkanoc.- To ta piętnastolatka? To znaczy, ta dziewczyna, którą poznałeś jeszczew szkole?-Tak.Petra.- To po grecku  skała".- A to ciekawe, bo nazywa się Flint*.- Czym się zajmuje ta twoja Petra Flint?Jest jubilerem.Bardzo dobrym jubilerem.Robi niesamowite rzeczy.- Cóż, z takim imieniem i nazwiskiem nie mogła sobie wybrać bardziejstosownego zawodu.- Ale możemy cię razem odwiedzić?- Chcesz, żebym ją poznała? Tak szybko?- No, nie tak szybko - to już trochę trwa.- Od Wielkanocy?Mniej więcej, plus minus siedemnaście lat.Tak, mamo - chcę, żebyś jąpoznała.A potem Arlo zadzwonił następnego dnia z informacją, że nie jest pewien,czy jednak przyjedzie, bo w mieszkaniu Petry zapadł się sufit.I Esther wnaturalnym odruchu zaproponowała mu, żeby w takim razie obojezatrzymali się u niej.A to, że od razu się zgodził, sprawiło jej ogromnąprzyjemność.Więc teraz, w piątek po południu, kręciła się po domu, poprawiającpoduszki na kanapach i prostując przekrzywione obrazy.Ramki zezdjęciami zostawiała sobie zawsze* Flint- ang. krzemień".na sam koniec, bo zabierały jej najwięcej czasu.Nie potrafiła odkurzyćich czy poprzestawiać, nic pogrążając się w głębokiej zadumie.Ario maprzyprowadzić z sobą dziewczynę, oznajmiła fotografii swojegonieżyjącego męża.Ciekawe, jaka ona jest, zastanowiła się przed Arlemuchwyconym na kliszy w wieku dwudziestu jeden lat.A z tobą copoczniemy, spytała portretu Helen.Nie będziemy udawać, że nigdy nieistniałaś.Przejechawszy ściereczką po lustrze zerknęła na swoje odbicie, dotknęłakolczyków - niewielkich, z prosto oprawionymi brylancikami i obróciłana placu skromną złotą obrączkę.Czyli dziewczyna Aria jest jubilerką.Hm.Cóż, to niewątpliwie coś.Petra denerwowała się wcześniej, że ma poznać matkę Arla, a przedewszystkim, że ma u niej nocować.Jednak po tym, co wydarzyło się wgalerii Charllona, była taka podniecona, że do jej świadomości niezdołały się przebić żadne inne emocje.Gadała jak najęta, odkąd tylkoprzywitała się z Arlem na peronie i nie przestała przez całą drogę drugimpociągiem do Potters Bar.- Mam nadzieję, że nie masz jeszcze dosyć zwierzył się Arlo, kiedydojechali na miejsce.- Mama chętnie utnie sobie z nami pogawędkę.Petra zatrzymała się.Nagle wyglądała na zaniepokojoną.- Co jest?- Myślisz, że mnie polubi?- Ba, ona cię pokocha!- Masz.szczęście, że masz takie dobre relacje z mamą.- Wiem.Jest najlepsza na świecie.Sama zobaczysz.To powiedziawszy, wziął ją za rękę i poprowadził wypielęgnowanąścieżką do drzwi wejściowych swojego rodzinnego domu.Pierwszą rzeczą, na jaką Petra zwróciła uwagę było to, ze w środkucudownie pachniało.Dopiero teraz zdała so-bie sprawę, że przyzwyczaiła się już do smrodu kurzych odchodów wdomu swojej matki.Dom jej ojca, co ciekawe, nie pachniał niczymszczególnym.Esther przyglądała się jej, jak bierze kolejne głębokie wdechy [ Pobierz całość w formacie PDF ]