[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Większość stanowili byli żołnierze, umiejący doskonaleposługiwać się zarówno bronią automatyczną czy przeciwczołgową, jak iręcznymi rakietami typu ziemia-powietrze.Emma minęła koszary.Nie były przedmiotem jej taktycznych rozważań, więcjej nie interesowały.Z pewnością nie miała zamiaru wdawać się w zaciętą walkęz przeważającym liczebnie przeciwnikiem.Dotarłszy do przeciwległej granicy terenu elektrowni, zyskała najlepszy widokna cały kompleks.W świetle księżyca kopuły izolacyjnej obudowy reaktorabłyszczały jak starożytne świątynie.La Reine była elektrownią z okresu pozamachach z 11 września, co oznaczało, że zbudowano ją zgodnie z najbardziejrygorystycznymi wymogami bezpieczeństwa.Kopuły były w rzeczywistościdwoma osłonami z żelbetu metrowej grubości - jedna wewnątrz drugiej - za-projektowanymi tak, by wytrzymały bezpośrednie zderzenie z odrzutowcempasażerskim lecącym z prędkością ponad tysiąca stu kilometrów na godzinę.Wewnątrz tych kopuł znajdował się zbiornik reaktora wykonany z jednej płytynajtrwalszej wzmocnionej nierdzewnej stali.Tylko jedna firma na świecie po-trafiła produkować taką stal - japońska huta stalowa z Hokkaido, niegdyś wy-twórca najlepszych mieczy samurajskich.Ta elektrownia była niezniszczalna.Przynajmniej od zewnątrz.Elektrownie atomowe działają na prostej zasadzie.Para obraca turbiny, a tur-biny zasilają generatory.Potrzebne jest do tego jedynie dostarczenie ogromnychilości pary.Na tym właśnie polega rola materiału nuklearnego.Paliwo dowytwarzania pary stanowił uran 235, rozszczepialny izotop uranu, co oznacza, żeemituje piekielnie gorące, poruszające się z szybkością błyskawicy atomy, jeślistworzono odpowiednie warunki do wywołania łańcuchowej reakcji nuklearnej.Włóż uran do wody, a woda bardzo szybko zacznie wrzeć jak szalona i wytworzyparę.Para zacznie poruszać generator turbinowy, który wytworzy energięelektryczną.To takie proste albo tak potwornie skomplikowane.Uran 235 był zatem odpowiednikiem węgla, gazu lub kotłów olejowychużywanych do spalania w tradycyjnych, buchających dymem, wykorzystującychpaliwo kopalniane elektrowni.A w owych czasach zasoby uranu były duże,dlatego był on tani.O wiele tańszy niż ropa naftowa.Właśnie dlatego zaczętonagle budować elektrownie atomowe na całym świecie.Nie wszyscy uważali, że jest to dobry pomysł.Byli tacy, którzy gotowi byli zabijać, by powstrzymać jego rozpowszech-nianie.Emma wyjęła z kieszeni podręczny przyrząd - metalowy, ciężki, żółtegokoloru, z celownikiem z jednej strony i obiektywem z drugiej.Ten przyrząd byłprzenośnym teodolitem i mierzył wysokość wybranego przedmiotu w stosunkudo poziomu morza.Przyłożywszy celownik do oka, ustawiła ostrość na dwaróżne punkty: jeden w przeciwległej ścianie budynku mieszczącego reaktor, adrugi w budynku, w którym gromadzono zużyte paliwo, położonym w odległościmniej więcej piętnastu metrów od tamtego.Paliwo używane do zasilania reaktora miało postać długich wąskich prętówuranowych (a tak naprawdę - setek grudek uranu ułożonych jedna na drugiej).Pręty miały czterysta osiemdziesiąt centymetrów długości i dwa i pół centymetraśrednicy, a więc szerokość oprawki szminki do ust Chanel albo cygara panatela.Były składane w wiązki; każda wiązka tworzyła sześcian: siedemnaście prętówna siedemnaście.Pręty pozostawały  gorące" lub  rozszczepialne" przez czterylata.Potem usuwano je ze zbiornika reaktora i przewożono miniaturowymwagonem silnikowym przez tunel do pobliskiego budynku przechowalnizużytego paliwa, gdzie je spuszczano do basenu z zimną wodą i przetrzymywanotam do chwili, gdy utraciły w znacznym stopniu zdolność promieniowania, a ichtemperatura opadła do odpowiedniego poziomu.Emma sprawdziła odczyty wysokości dwóch punktów i dokonała obliczeń wgłowie.Rezultat ją zadowolił.Plan się sprawdzał.Wykonawszy zadanie, ruszyła z powrotem przez pole i wspięła się na stromypagórek.Jej samochód stał tam, gdzie go pozostawiła, zaparkowany w dębowymzagajniku, zakryty mnóstwem gałęzi.Odgarnęła listowie, wrzuciła torbę doprzegródki w bagażniku, wsiadła do samochodu.Po chwili pędziła autostradą wstronę Paryża.Cały rekonesans zabrał jej czterdzieści pięć minut.Dostanie się do środka było łatwą częścią planu.43Dyrektorem naczelnym MI-5 był sir Anthony Allam, zawodowy oficer,absolwent uniwersytetu w Leeds.Allam wstąpił do służb specjalnych od razu poukończeniu studiów.Służył we wszystkich najważniejszych oddziałach: IrlandiiPółnocnej, zwalczania przestępstw zagrożonych karą śmierci i grupekstremistycznych, a ostatnio w wydziale walki z terroryzmem.Był drobnym,nieatrakcyjnym mężczyzną o starannie przystrzyżonych siwych włosach, miałnienaganne maniery i nosił z
le dopasowany garnitur.Jeden z tych cichych, którzymają niewielkie szanse, by posiąść ziemię, bez względu na to, co mówi na tentemat Pismo Z
więte.Ale wygląd bywa zwodniczy.Nie zostaje szefem Piątki ktoś, kto nie jestobdarzony wyjątkową inteligencją, odwagą i determinacją.Za ukradkowymispojrzeniami niebieskich oczu i uśmiechem, w którym można było dostrzecpełny szacunek dla rozmówców, krył się wybuchowy temperament.W ThamesHouse mówiono, że gdy sir Tony, jak go nazywano, wpadał w gniew, słychać gobyło aż w Timbuktu.- Sugerujecie, że Igor Iwanow nie był celem tego ataku? - Sir Tony spoglądałbadawczo na Charlesa Gravesa.- Bomba miała odwrócić uwagę.Chodziło o doprowadzenie do ewakuacjibudynku ministerstwa, co pozwoliło ukraść parę laptopów, które przywiózł zesobą zespół IAEA.- Jesteś tego pewien?Graves spojrzał na Kate.Skinęła głową.- Jesteśmy pewni - potwierdziła.- Interesujące.Naprawdę bardzo interesujące.- Allam rozsiadł się wygodnie wfotelu.- Ale jeśli chcecie, żebym poszedł z taką wiadomością do premiera,będziecie musieli mieć mocne dowody [ Pobierz całość w formacie PDF ]