[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaparło jej dech w piersiach, ale niecofnęła się, żeby nie dać mu satysfakcji.- Oto plan.Kiedy Garret spuścił z niej hipnotyzującywzrok, ostrożnie zaczerpnęła oddechu i stwierdzi-246ła, że bezpieczniej będzie patrzeć na Rolanda.Drzwi były zamknięte, ale Christian na wszelkiwypadek mówił ściszonym głosem.- Rosalyn, ty poszukaj Ethel.Jak ją znajdziesz,krzyknij.- Mam krzyknąć? - Rosalyn zachichotała, choćwcale nie było jej do śmiechu.- Nic prostszego.Zwykle wrzeszczę, kiedy ktoś próbuje mnie udusić.- Twój okrzyk będzie dla nas sygnałem.Mywtedy przybiegniemy i we trójkę zmusimy Ethel,żeby wysłuchała historii męża.- Pod warunkiem, że Roland będzie mógł mó�wić z nożem w gardle.- Z
ciągnij wodze wyobraz
ni, Rosy.Rosy.Zrobiło się jej gorąco, gdy usłyszała tozdrobnienie z ust Christiana.Niech go licho.Uśmiechnęła się szelmowsko i zasalutowała.- Bądz
ostrożna - szepnął Garret.Rosalyn spoważniała.- Ty też.Nagle przypomniała sobie, że nie są sami.Za�czerwieniła się i spojrzała na Rolanda.Mężczyznaobserwował ich z ciekawością.Ramiona skrzyżo�wał na piersi, jakby nigdzie mu się nie spieszyło.- I pan też, Ro.panie Poole.Ruszyła do drzwi, ale Christian chwycił ją za ra�miona, odwrócił do siebie i mocno pocałował.Gdyją puścił, nie śmiała spojrzeć na Rolanda.Była pew�na, że jej twarz mogłaby teraz oświetlić jaskinię.247- To na szczęście - szepnął Christian namięt�nym głosem.Pod Rosalyn ugięły się kolana.Poruszyła usta�mi, ale nie wydobył się z nich żaden dz
więk.W końcu stwierdziła, że lepiej nic nie mówić, boChristian od razu się zorientuje, jak na nią dzia�ła.Ha! Jakby już nie wiedział!Wyszła z pokoju na drżących nogach.Rozejrza�ła się czujnie.Ani śladu Ethel.Po krótkim waha�niu postanowiła najpierw sprawdzić pomieszcze�nia znajdujące się po lewej stronie korytarza.Dwie sypialnie, obie puste.Zawróciła, skradającsię na palcach.Przez chwilę korciło ją, żeby podrodze zajrzeć do mężczyzn, ale zwalczyła poku�sę.Bała się, że Christian ją wyśmieje.Szła dalej, a serce biło jej tak mocno, że bała się,iż zagłuszy wszystko.Gdzieś w głębi domu brzęknął garnek.Rosalynzamarła i przez chwilę nasłuchiwała z przechylonągłową.Potem ruszyła w stronę, skąd dobiegłdz
więk.Więc Ethel krząta się po kuchni.Ale gdziejest kuchnia? Rosalyn przygryzła wargę, modląc sięo jakikolwiek odgłos: szuranie, kaszel, kichnięcie.- Stój! - rozległ się za nią ostry kobiecy głos.Rosalyn skrzywiła się i wzniosła oczy ku niebu.Prosiłam o inny znak, ale i tak ci dziękuję, Panie.Odwróciła się powoli.I krzyknęła.Nie na widok strzelby, którą EthelPoole trzymała z wielką wprawą.Przeraziła się,248gdy dostrzegła Christiana skradającego się za ko�bietą.Nie mógł widzieć broni.Póz
niej wszystko potoczyło się tak szybko, żeRosalyn nie zdążyła zareagować.Musiał zdradzić jąwyraz twarzy, bo Ethel odwróciła się z szumem ha�lek.Christian Garret zamknął panią Poole w niedz
�wiedzim uścisku i próbował odebrać jej strzelbę.Kobieta wydała z siebie okrzyk wściekłości i gwał�townym ruchem uniosła broń.Masywna lufa trafi�ła napastnika w brodę.Mężczyzna osunął się na podłogę.Rosalyn krzyk�nęła.Gospodyni odwróciła się w jej stronę i wymie�rzyła ze strzelby.Pod dziewczyną ugięły się nogi,gdy zobaczyła dzikie spojrzenie Ethel.Zorientowała się, że Roland podchodzi z tyłudo żony, ale tym razem nie odważyła się nawetmrugnąć.Christian jęknął i znieruchomiał.Rosa�lyn w pierwszym odruchu chciała rzucić się kuniemu, ale wiedziała, że musi skupić na sobie uwa�gę pani Poole.- Ethel, myli się pani co do męża.Kobieta, z któ�rą się spotkał, jest zakonnicą.Kobieta wytrzeszczyła oczy.Po chwili na jejtwarzy odmalował się wyraz niedowierzania.- Kłamiesz! Znam Shannon Cosmellow.Byłazakochana w Rolandzie i chciała za niego wyjść.- Może tak, ale teraz jest zakonnicą.Zakonnicenie miewają romansów.Ona tylko chciała poroz�mawiać z nim jak z przyjacielem.Po powrocie do249domu Roland zamierzał opowiedzieć pani o tejniewinnej pogawędce.Kobieta wyglądała na oszołomioną, ale opuści�ła broń [ Pobierz całość w formacie PDF ]