[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To w ogóle nie jest dziwaczne.Zaprosiłem cię.Jesteśmy przyjaciółmi.Czego jeszcze trzeba? Poza tym jestem przekonany, że gdyby Paul był tu-taj, powiedziałby coś w rodzaju  im więcej osób, tym weselej".- Naominieco się rozluz
niła.- Lepiej się zbierajmy - rzekłem, zerkając na zegarek.Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, przebywając w jej towarzystwieczułem się szczęśliwy, ponieważ nie byłem już sam.Choć byłem poirytowany na Vicky, że próbowała wyswatać mnie z Na-omi w dniu ich imprezy rocznicowej, z grzeczności zaproponowałem jej, żemożemy wrócić do Chorlton jedną taksówką.Przez większą część drogirozmawialiśmy o Vicky, ale kiedy atmosfera nieco zelżała, zaczęliśmy opo-wiadać trochę o sobie i mimo niezręcznego początku wieczoru tak napraw-dę to trochę między nami iskrzyło.-To może dziwnie zabrzmieć - zacząłem, kiedy zatrzymaliśmy się pod jejdomem - ale naprawdę się cieszę, że wróciliśmy jedną taksówką.- Ja też się cieszę - odparła.- Choć jeśli mam być szczera, to uważam, żena początku wieczoru zachowywałeś się w stosunku do mnie dość lodowa-to.- Tak, przepraszam cię za to.To nie miało żadnego związku z tobą, ale ztym, że idiota ze mnie.Może w ramach przeprosin pozwolisz się kiedyśzaprosić na drinka.RLT- Bardzo chętnie, chyba że.Wiesz co, śmiało powiedz nie, jeśli nie maszochoty, ale teraz zapraszam cię do siebie na drinka.Bardzo mnie kusiło, ale im więcej o tym myślałem, tym większą miałempewność, że oboje pożałowalibyśmy używania samotności jako wymówki,żeby pójść ze sobą do łóżka.- Bardzo bym chciał, ale nie mogę.Jutro muszę wcześnie wstać, żebyspędzić dzień z mamą i ojczymem.Co powiesz na to, żebyśmy wymienilisię numerami i żebym w tygodniu do ciebie zadzwonił?Gdy kierowca ruszył z miejsca, wiedziałem już, że do niej nie zadzwonię.Nadejdzie poniedziałek i popatrzę na jej numer, zapisany na karcie SIM wmoim telefonie, i prędzej go usunę, niż znajdę w sobie odwagę, żeby za-ryzykować.Wróciwszy jednak z pracy w poniedziałkowy wieczór, otwo-rzyłem drzwi i znalazłem na wycieraczce kartkę od Vicky.Po jednej stroniekartki widniała stara czarno-biała fotografia przedstawiająca starszą paręsiedzącą w parku na przeciwnych końcach ławki, z tyłu zaś Vicky napisałacytat (póz
niej się dowiedziałem, że to Tennessee Williams):  Kiedy takwielu ludzi jest samotnych, byłoby niewybaczalnym egoizmem być sa-motnym samotnie".Pozostawiając resztę poczty na podłodze, natychmiastzadzwoniłem do Naomi i umówiłem się z nią od razu na ten sam wieczór.W przeddzień naszego czwartego spotkania zadzwonił do mnie Chris zwiadomością o wypadku Paula.Byłem wtedy w pracy i właśnie miałemwyjść z biura na spotkanie z klientem, kiedy zadzwoniła mi komórka.Spo-dziewałem się częściowo, że Chris dzwoni w imieniu Vicky, żeby się do-wiedzieć, jak się sprawy mają z Naomi.Jego wiadomość mnie zaszokowa-ła.Nagły wymiar śmierci Paula wydawał się pozbawiać słowa sensu.Od-wołałem spotkanie i pojechałam prosto do Chrisa i Vicky.Bycie tam wy-dawało mi się czymś naturalnym.Razem z przyjaciółmi.Z rodziną.Dopie-ro, kiedy już tam byłem, w mojej głowie pojawiła się myśl, że ktoś musidać Laurze znać o tym, co się stało.Chris i Vicky zaproponowali, że tozrobią, ale ja czułem, że powinna się tego dowiedzieć ode mnie.Zadzwo-niłem na jej komórkę i zostawiłem wiadomość, żeby oddzwoniła.Napisa-RLTłem e-maila, prosząc o to samo.Po kilku dniach bez odpowiedzi Chris iVicky próbowali się z nią skontaktować, bez powodzenia jednak.Zacząłemsię martwić, ale wtedy Chris przedstawił mi tyle przekonujących powodów,dla których Laura mogła być poza zasięgiem, że choć zadręczaliśmy siętym, jakie to będzie bolesne otrzymać taką wiadomość przed Internet, po-stanowiłem napisać do niej o wszystkim, co się wydarzyło, i czekać na od-powiedz
.Ale nigdy nie nadeszła [ Pobierz całość w formacie PDF ]