[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Włodzimierz przyłączył się do tajnej grupy buntowników.Schwytany przez ochranę, trafił wroku 1897 jako zesłaniec na Syberię.Napisał tam traktat ekonomiczny o rozwoju rosyjskiej gospodarki, wktórym głosił, że kapitalizm jest już dominującym systemem produkcji w kraju.Jego nazwisko stało się jednaksławne dzięki pracy pt.Co robić?.W książeczce tej podkreślał bardzo mocno potrzebę wprowadzenia w partiisurowych zasad, które gwarantowałyby centralizm, dyscyplinę oraz weryfikację nowych członków.W rezultaciepodczas II Zjazdu Socjaldemokratycznej Partii Robotników Rosji podniosła się wrzawa, kiedy odeszła grupadominującej dotąd  Iskry".Niedawno utworzona organizacja bardzo szybko rozbiła się na frakcje.Surowe zasady zaproponowane przez Lenina, a także zapalczywość w dyskusji i pokrętne metodyniepokoiły nawet jego sojuszników.Zdobył większość na zjez
dzie zaledwie o włos i nazwał w związku z tymwłasną grupę bolszewikami, a swych przeciwników - mienszewikami.Jego dominacja nad centralnymi ciałamipartyjnymi trwała krótko.Plechanow, nestor rosyjskiego marksizmu, przeszedł na stronę mienszewików i szalaprzewagi przechyliła się na ich korzyść.Nastąpił bardzo gorzki rozłam pomiędzy emigrantami.Lenin oskarżyłmienszewików, którym przywodził jego dawny przyjaciel Julij Martow, o uzurpację.Mienszewicy zaś atakowaliLenina i bolszewików za obsesyjny autorytaryzm.Obie frakcje zaczęły wydawać własne gazety i miały w Rosjicarskiej własnych działaczy.Zarówno bolszewików, jak i mienszewików zaskoczył nagły wybuch rewolucji w Rosji.Bezpośredniąprzyczyną była Krwawa Niedziela 9 stycznia1905 roku, kiedy pokojowa demonstracja protestacyjna została rozproszona siłą i setki ludzi zabito lub raniono.Rozruchy trwały wiele miesięcy.Organizowano strajki.Wybierano rady (sowiety) robotników.Najsławniejszabyła Rada Delegatów Robotniczych w Petersburgu, której główną postacią stał się błyskotliwy marksistowskimówca Lew Trocki.Rady domagały się podstawowych reform państwa i usiłowały zająć miejsce lokalnychprzedstawicielstw rządowych.W siłach zbrojnych wybuchały bunty.Chłopi zaczęli zajmować majątkiobszarników.Nim nadszedł paz
dziernik, car poczuł się zmuszony do wydania manifestu, w którym obiecywałwprowadzenie systemu parlamentarnego.Posunięcie to w znacznym stopniu zmniejszyło nasilenie agitacjiugrupowań liberalnych, takich jak partia konstytucyjnych demokratów (kadetów).Liberałowie byliwstrząśnięci bezpośrednią akcją podjętą przez partie socjalistyczne w ostatnich tygodniach.Większośćsocjalistów - bolszewicy, mienszewicy oraz socjaliści rewolucjoniści (es-erowcy) - podejrzewali, że Mikołaj IIprzy pierwszej sposobności postara się odzyskać autokratyczną władzę.Bolszewicy parli do powstania.Kiedydoszło do wybuchu zbrojnego w Moskwie w grudniu 1905 roku, wojsko stłumiło go skutecznie.Po blisko dwulatach duża liczba przywódców marksistowskich wróciła na emigrację.Lenin rozpoczął swą działalność rewolucyjną jako zwolennik terroryzmu narodników, podobnie jednak jakinni przedstawiciele tego pokolenia, zwrócił się ku nurtowi, który uważał za ortodoksyjny marksizm.Nadalpodziwiał narodników i radził Socjaldemokratycznej Partii Robotników Rosji, by przyjęła niektóre ichpomysły.Jego obstawanie przy koncepcji ściśle zorganizowanej tajnej organizacji partyjnej z pewnością miałotam początek.Od roku 1905 deklarował, że udana rewolucja w Rosji wymaga sojuszu partii reprezentującychrobotników oraz chłopów.Ten pogląd zrywał z tradycyjnym założeniem rosyjskich marksistów, że powinniszukać porozumienia z klasami średnimi jako sojusznikami w walce z imperialną monarchią.W roku 1904, w wyniku walki wewnątrzpartyjnych frakcji, Lenin stracił władzę w centralnymprzywództwie partyjnym, a kiedy w Rosji rozpoczęły się rozruchy rewolucyjne, stracił kontrolę nawet nadbolszewikami.Wielu z nich odmówiło przystąpienia do rad, uważając, że są to wytwory spontanicznejdziałalności klas pracujących, bolszewicy natomiast chcieli przewodzić wydarzeniom, a nie zdawać się na ichbieg, poza tym większość z nich odrzucała myśl o walce w wyborach parlamentarnych do nowej DumyPaństwowej.Głównym propagatorem takich opinii był Aleksandr Bogdanów.On oraz inni utrzymywali, że niepowinno być żadnegokompromisu, jeśli chodzi o cel zrywu rewolucyjnego.Bogdanów podkreślał, że robotnicy powinni wyrzec sięwszelkich związków z oficjalną Rosją i rozwijać własną, odrębną  proletariacką kulturę".To irytowało Lenina,który był przeświadczony, że bolszewicy powinni wykorzystać każdą nadarzającą się okoliczność dlazwiększenia swego znaczenia i wpływów.Nieprzystąpienie do rad bądz
niewzięcie udziału w kampaniiwyborczej do Dumy wydawało mu się głupotą.Pomstował na brak umysłowej elastyczności swoich kolegówz frakcji5.Co więcej, zaczął doceniać korzyści płynące ze współpracy z miensze-wikami, choćby tylko po to, byprzeciwdziałać ekstremalnemu stanowisku zajmowanemu przez bolszewików.Bolszewicy i mienszewicyzjednoczyli się ponownie na IV Zjez
dzie partii w Londynie w roku 1906.W tym samym czasie Lenin wystąpiłjednak z generalną strategią, która była głęboko sprzeczna z mienszewizmem.Oznajmił, że rosyjskie klasyśrednie łączy z caratem wspólny interes.Proponował, aby marksiści traktowali jako sojuszników proletariaturaczej chłopstwo niż burżuazję miejską i wiejską.Utrzymywał również, że udana rewolucja przeciwko MikołajowiII wymaga zbrojnego powstania.Pokojowe przejęcie władzy było w jego pojęciu wykluczone.Lenin deklarował,że będzie konieczna tymczasowa rewolucyjna dyktatura proletariatu i chłopstwa w celu ustanowienia wolnościobywatelskich oraz ułatwienia kapitalistycznego rozwoju gospodarczego.Nie było więc nic zaskakującego w tym, że rosyjscy marksiści pozostawali podzieleni.Mienszewicy oraz innimogli się nawet zgodzić na  dyktaturę proletariatu" w programie partii przyjętym na II Zjez
dzie w roku 1903,rozumieli ją jednak inaczej.Nie mieli zamiaru ustanawiać dyktatury klasowej, jak tego chciał Lenin [ Pobierz całość w formacie PDF ]