[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spuścił głowę i powtarzał z widocznem wymuszeniem wyrazy: Przecie, przecię. Przecie  przerwała nagle Noris  chcesz pan powiedzieć, że prze-cie nie wszyscy mogą uwierzyć w jego niewinność? To prawda? Ale prze-cie nie mnie, jego córce, ośmielą się to powiedzieć w oczy, a nawet dać mido zrozumienia, że tak przepuszczają! On jest niewinny, zupełnie niewinny,więcej jak niewinny, jest męczennikiem.O, ja przekonam o tem.LRT W jaki sposób?  zapytał książę.Zatrzymał ją nagle, bystro mierzącją oczyma. Jeszcze nie wszystko skończone  zawołała Noris.Jest jeszcze dru-ga instancyą, można apelować! Doskonale.Niejestem bardzo obeznany ze zwyczajami sądowemi,ale wiem, wiem. Wyrok zostanie obalony. Tem lepiej! %7łyczę pani tego z całego serca.To, co mówiła doń Noris, zajmowałoby go o tyle, o ile wymagała przy-zwoitość, gdyby biedne dziewczę, zamiast być przyjaciółką, była jedną ztych samotnic, o których, wspominali mu lokaje z pałacu de Chantenay.W gruncie rzeczy, rozmowa ta przykrą była dlań od samego początku.Te zwierzenia i te skargi nie mogły do niczego doprowadzić.Oto teraz prosiła go już, ażeby jej dopomógł w apelacyi.Co za myśl!.Było to co najmniej za śmiałe.Ależ on nie słyszał nic o tych manipulacyach sądowych, nie miał o nichnajmniejszego wyobrażenia! Nienawidził procesów i próżniactwa.Rodzina Beaumartel de Chantenay dochodzi swych krzywd mieczem,nie zaś togą, a urzędnicy rządowi nie stąpili nogą w jej progi.Nie powinna wcale rachować na niego.Zresztą, niewinność czy prędzej czy póz
niej, zawsze zwycięży, pomyłkisądowe zdarzają się tylko w romansach lub sensacyjnych dramatach.W takich zapewnieniach, w których przebiegłość paryżanina łączyła sięz uprzejmością światowca, Noris powoli dopatrzyła się pewnego odcieniaironicznej pogardy.LRTCoś jakby lód spadał jej na plecy wraz z temi zwykłemi wyrazami otu-chy:"Cierpliwość.odwaga.rezygnacya."Rezygnacya? Ona? Wobec tej krzyczącej niesprawiedliwości?Córka tego biednego starca poprowadzonego do sali sądowej, jak baranna rzez
, miałaby przyjąć bez opozycyi, bez walki tak straszną bezlitosnośćwyroku?Ależ za kogo ją miał książę de Chantenay?Czyliż nie wiedział, że istnieje zarówno honor mieszczański, jak szla-checki, albo raczej, że nie ma dwóch gatunków honoru, i że córka bazgra-cza romansów nie może przystać na taką hańbę, zarówno jak nie przystałbyna nią syn generała księcia de Chantenay?Opuściła go w tem wzburzeniu sumienia, pod wpływem wistocie nazbytpogardliwej uprzejmości Renego.On wsiadł do powozu i kazał się wiez
ć do swego pałacu.Podczas, gdy powóz unosił go w kierunku parku Monceau, myślał niebez pewnego drżenia o tej pięknej, bladej twarzyczce, o tych czarnych kę-dziorkach, błyszczących oczach i namiętnem poruszeniu różowych uste-czek. Mogłem był co prawda być oględniejszym!  myślał książę: trzeba jej było powiedzieć, że zajmę się szczerze losem jej ojca!.Noris miała chęć do płaczu, wracając na ulicę Brochant.Nie znalazła u Ren�go tej prawdziwej przyjaz
ni, jakiej spodziewała siędotąd.LRTMówił do niej od czasu do czasu, pomimo całej grzeczności, jak do ob-cej.Nie mógł przypuszczać przecie, że ojciec jej słusznie został skazany!Wszakże go znał, wszak znał dobrzo Eugenjusza F�raud.Dlaczego, jeżeli wistocie ma dla niej choć trochę sympatyi, nie odpisałodrazu na jej prośbę?Dlaczego nie powiedział jej tego, czego tak pragnęła: "Wszystko, o copani prosi dla swego ojca, zostanie spełnione!"Była tak zgnębioną, cała jej postać przedstawiała obraz takiej rozpaczy,że gdy wróciła do domu, Wiktoryna spytała ją z przestrachem. Co się panience stało, o mój Boże! Nic.Nastąpiło to, co miało nastąpić, kiedy się jest w nieszczęściu,nie ma się przyjaciół.A jednak, ileż nadziei pokładała w tej życzliwości księcia de Chante-nay!Musiała się pewno nie zastanowić dobrze nad tem.Pozwoliła sobie zapuścić się coraz głębiej w te marzenia młodej dziew-czyny, nie powiedziawszy sobie tego, co przedewszystkiem powinna byłasobie powiedzieć: że nie należał do tego samego świata co ona, że miłośćpomiędzy nim a nią była niemożliwością!Tak, niemożliwością! Ale ona go kochała!I teraz dopiero, wobec całej grozy osamotnienia, uczuła, że kocha.Boleść dała jej poznać, że ta tłumiona, nieznana miłość jest niestety fak-tem!LRTDawniej była szczęśliwą, gdy szła do Verignona, gdyż spodziewała sięjego tam spotkać.Wieczór spędzony w jego obecności był dla niej nieopisaną rozkoszą.Unosiła, powtarzając je sobie w myśli, te wyrazy tak słodkie, tak słodkiei tak dla niej wzruszająco nowe!Książątko! Mały Chantenay! Gdy mówiono o nim, prześcigano się wpochwałach dla jego elegancyi, zwodzenia kobiet, a nawet sposobu jegowyrażeń.Ona znajdowała go wistocie zachwycającym, nie analizując niczego,poprostu dlatego, że się jej podobał.Tak, kochała go.Powtarzała to sobie nawet teraz, wsparta o framugę okna i bezmyślniepatrząca na skwer, którego zmierzch pokrywał jakby szarym woalem.Noris patrzała przed siebie, przybita, wmawiając w siebie, że ponieważksiążę nie przyjdzie jej z pomocą, wszystko się dla niej skończyło: nikt,nikt jej nie da poparcia!I uczuła przerażającą grozę opuszczenia, która wzrastała wobec tejsmutnej szarości zmierzchu.Cień zapadał na pusty skwer, gdzie drzewa obnażone jeżyły się pozawyciągniętem w równej linii niskiem ogrodzeniem.Z tyłu, w oddalonych domach zapalono światła; dym lokomotywy wy-chodząc z głębi kolejowego toru, tłukł się w szarości wieczoru, a do uszuNoris dochodziły odgłosy świstów, po których pociągi uwoziły pasażerów [ Pobierz całość w formacie PDF ]