[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To trochę niezwykłe.Ja ważę się codziennie rano.Jeślizauważę, że trochę mi przybyło, natychmiast stosuję dietę.Dzięki161RStemu od lat utrzymuje tę samą wagę i dobrą figurę.Samotna kobietamusi.- A od kiedy to jesteś samotna, mamo? - Margaret Shaw nieumiała żyć bez mężczyzny.Gdy nie miała kogo dręczyć, byłanieszczęśliwa.- Co stało się z Herbem? Odniosłam wrażenie, że topoważny związek.Tak przynajmniej napisałaś w ostatnim liście.Margaret odgarnęła przetykany siwizną kosmyk włosów iwestchnęła dramatycznie.- Skończyłam z nim.Bardzo się na nim zawiodłam.A na kim się nie zawiodłaś, pomyślała Beth.- Potrzebuję mężczyzny z gestem, a nie biedaka albo dusigrosza.Chciałam spędzić święta na Florydzie, ale Herb powiedział, że za tonie zapłaci.A niby po co nam mężczyz
ni? Do płacenia rachunków.Jazachowywałam się w tym związku bez zarzutu.Grzecznie słuchałamjego przerażająco nudnych opowieści wojennych, wspierałam go, gdypodejmował ważne decyzje finansowe, które zresztą w większościzakończyły się fiaskiem.- Margaret potrząsnęła głową.- Cóż, taka jużjestem.Lubię dawać, ale rzadko otrzymuję coś w zamian.Tofrustrujące.Beth właśnie zastanawiała się, czy ma się roześmiać, czywybuchnąć płaczem, kiedy drzwi się otworzyły i na progu pojawił sięBrad.Wiedziała, że musi ich sobie przedstawić.Wolałaby tegouniknąć, bo zauważyła badawcze spojrzenie, jakim Margaret goobrzuciła.- Cześć, Brad - powitała go z uśmiechem.162RS- Poznaj moją matkę, Margaret Shaw.Doktor Donovan mieszkaw naszym pensjonacie z córką - wyjaśniła.Brad spojrzał na nią zdziwiony, a potem wyciągnął rękę iuśmiechnął się czarująco:- Miło mi panią poznać, pani Shaw.- Och, dziękuję, doktorze Donovan.Hm, lekarz.To robiwrażenie.A jakiej specjalności, jeśli wolno zapytać?- Brad jest pediatrą - wyjaśniła szybko Beth, zanim zdążyłotworzyć usta.Nie chciała, by Margaret zaczęła go przesłuchiwać, abyła w tym naprawdę dobra.Uważała lekarzy za idealnychkandydatów na męża.Byli bogaci, powszechnie szanowani i moglizapewnić kobiecie status, o jakim Margaret zawsze marzyła zarównodla siebie, jak i dla Beth.- Doktor Donovan mieszka i praktykuje wWirginii.- A to dość daleko stąd.- Jak cudownie spotkać mężczyznę, który kocha dzieci.Jużzaczynałam wątpić, że kiedykolwiek doczekam się wnuków.KiedyGreg się z nią rozwiódł.- To ja rozwiodłam się z Gregiem, mamo - poprawiła jąnatychmiast Beth i zacisnęła pięści.- Nieważne, to nieistotne szczegóły.Tak czy siak, twojemałżeństwo się rozpadło i trwało dość krótko.- Tak, to prawda.I pomyśleć, że twoje również się rozpadło itrwało niewiele dłużej.Brad czuł się coraz bardziej nieswojo.Zażenowany słownąpotyczką między matką i córką, uśmiechnął się przepraszająco ipowiedział:163RS- Bardzo panie przepraszam, ale muszę iść na górę i sprawdzić,co porabia Stacy.Szybko się oddalił, a potem równie szybko wbiegł po schodach,przeskakując po kilka stopni.Wyglądał jak skazaniec, który właśnieuciekł spod katowskiego topora.Beth nie miała mu tego za złe.Ona też najchętniej by uciekła,ale matka jeszcze nie skończyła przemowy.- Widzisz, co narobiłaś? Tak bardzo chciałaś się popisaćinteligentnymi uwagami.Ten miły doktor na pewno pomyślał, że mysię bez przerwy kłócimy - powiedziała Margaret.- Mamo, to przecież prawda.Nigdy nie umiałyśmy z sobąspokojnie rozmawiać.Tym bardziej zdziwił mnie twój przyjazd.- Aprzy okazji zatrujesz mi Z
więto Dziękczynienia, nie wspominając jużo życiu.Beth skrzyżowała ręce na piersiach, czekając na kolejny cios.- Czy matka nie może tak po prostu odwiedzić córki, bezżadnego szczególnego powodu? No powiedz?Beth nie dała się nabrać i wypaliła prosto z mostu:- Od kiedy się rozwiodłam, nie odwiedziłaś mnie ani razu.Niewiem, o co chodzi, ale nie wierzę, by przygnała cię tu tęsknota.Margaret wyciągnęła rękę i pogładziła córkę po policzku.Tenczuły gest tak zaskoczył Beth, że na chwilę zamarła.- Kochanie, martwiłam się o ciebie.Mieszkasz tu sama z dwomaekscentrycznymi i irytującymi staruszkami.A właśnie, jak one sięmiewają? Wciąż pakują się w jakieś kłopoty? Już dawno powinnaś jeoddać do przytułku.Właściwie to ja powinnam to zrobić, zdjąć zciebie ciężar decyzji.164RSBeth najchętniej zaczęłaby wrzeszczeć.Dlaczego Margaret jesttaka niewrażliwa? Dlaczego myśli tylko o sobie?- Ciocia Ivy i ciocia Iris mają się dobrze.Nie wymagają stałejopieki, tylko czasami trzeba im trochę pomóc.Opieka nad nimi wcalemi nie ciąży, dlatego bardzo proszę, żebyś przestała się wtrącać wmoje sprawy, mamo.Ciotki są teraz u siebie.Może pójdziesz się znimi przywitać?- Póz
niej.Najpierw się rozpakuję i odpocznę.Lot z SanFrancisco był koszmarny.Nienawidzę nocnych lotów, bo poprzebudzeniu mam ciężką głowę i czuję się otumaniona, zupełniejakby mnie ktoś nafaszerował narkotykami.Ale są tańsze, a od kiedyprzeszłam na emeryturę, muszę liczyć każdego centa.- Poczekaj, sprawdzę w komputerze, w którym pokoju cięumieściłam.Zaraz wracam.- Nie śpiesz się.Przejdę się i zobaczę, czego tu dokonałaś.Odmojej ostatniej wizyty na pewno wiele się zmieniło.- Wspaniale - odparła Beth z udawanym entuzjazmem.Dobrzewiedziała, że matka przedstawi jej po inspekcji długą listękrytycznych uwag.Zawsze tak było, bo Margaret od lat powtarzała,że Beth wszystko robi z
le.Włączyła komputer i zaklęła pod nosem.Spodziewała się, że tenostatni tydzień przed wielkim otwarciem będzie trudny, ale żeby ażtak? Nie przewidziała wizyty matki, ale przecież nie wyrzuci jej naulice.Mimo wszystko to jednak matka.Cholerna biologia.165RSNie może też zapominać o kościach zakopanych w piwnicy.JeśliMargaret coś zwietrzy.Beth potrząsnęła głową.Wolała nie myśleć,co by się wtedy działo.Margaret chłonęła informacje niczym gąbka, ale też lubiła sięnimi dzielić.Nie należała do dyskretnych osób, co więcej, uwielbiałaprzyciągać powszechną uwagę.Dążyła do tego wszelkimi dostępnymiśrodkami, nie bacząc na możliwe konsekwencje [ Pobierz całość w formacie PDF ]