[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A wspólne \
ycie z nim w tym małym pomieszczeniu, które było ich własnym światem,wydawało się najnaturalniejszą rzeczą pod słońcem.Luke \
artował, i\
\
yją teraz jak wilki, i wjakimś stopniu miał rację, była w nich bowiem teraz jakaś wyzbyta wstydu zwierzęcość.Wieczorem, przed pójściem spać, nastawiali garnek z wodą, rozbierali się, a potem myli jednodrugie.śaden z jej dotychczasowych kochanków nie był tak czuły i nigdy te\
- nawet przy Joelu- ona sama nie czuła się tak cieleśnie rozbudzona i namiętna.Z Joelem dzieliła uczucie, przyjemność i przyjaz
ń, ale dopiero teraz uświadamiała sobie,i\
nigdy nie zrodziła się między nimi taka intymność, jakiej doświadczała teraz z Lukiem.Wówczas nieustannie się kontrolowała, gdy\
chciała być kobietą, jakiej on pragnął.Obecnie zaczynała pojmować, \
e prawdziwa intymność rodzi się tylko wtedy, gdy dwojeludzi jest po prostu sobą, bez ciągłego zastanawiania się, co robić i jak się zachować.PrzyLuke u czuła się po\
ądana, piękna i - co mo\
e najwa\
niejsze ze wszystkiego - nie osądzana.Jak jednak chocia\
by cząstkę tego przekazać jego matce? Mo\
e istotnie lepiejzrezygnować i wracać do domu? W duchu ofuknęła samą siebie i zmusiła się do wyjścia z pick -upa.Z
wie\
o pomalowane drzwi nie wyglądały lepiej ni\
z wyskrobanym napisem.Lukeznalazł w przedstawicielstwie toyoty w Helenie odpowiedni lakier i sam zajął się jegonakładaniem, rzecz jednak w ty m, \
e cała reszta wozu była tak pordzewiała i zniszczona, \
edrzwiczki niczym pusta plansza wręcz zachęcały do umieszczenia na nich jakiegoś hasła.Dzwonek u wejścia do  Paragonu wydawał się przeraz
liwie głośny.Na szczęście niebyło \
adnych klientów; za ladą stała Ruth.- Ej, Helen? Co u ciebie?- Wszystko w porządku.A u ciebie?- Tak\
e.Na szczęście ju\
po zimie.- Na szczęście.Jest mo\
e pani Calder?- Tak, na zapleczu.Zaraz ją zawołam.Chcesz kawy?- Nie, dziękuję.Helen czekała, nerwowo nucąc coś pod nosem.Z daleka dobiegł ją odgłos rozmowy obukobiet.Pojawiła się Ruth w płaszczu.- Muszę wyjść na chwilę.Do zobaczenia, Helen!- Do widzenia.Znowu odezwał się dzwonek, a Helen zauwa\
yła, i\
Ruth wychodząc, przekręciła nadrzwiach tabliczkę, która teraz do wewnątrz oznajmiała  Otwarte.- Dzień dobry, Helen.- Dzień dobry.pani Calder.Nie widziały się od Z
więta Dziękczynienia i Helen po raz kolejny zaskoczona była tym,jak bardzo Luke podobny był do Eleanor: ta sama jasna cera, tak samo piękne zielone oczy.- Chciałaś porozmawiać?- Eee.No tak, chciałam.- Chodz
na tę stronę, to nikt z zewnątrz nie będzie nas widział.Usiadły naprzeciw siebiena stołkach.- Kawy?- Nie, dziękuję, chyba \
e będzie pani robić sobie.- Mam ochotę na  Co Się Martwić.- A ja na  Zmartwioną.Wielką.Ciągle nie wiedziała, jak zacząć i w milczeniu patrzyła, jak matka Luke a przyrządzakawę.Zastanowiła się, jak taka kobieta mogła tak długo wytrzymać u boku Bucka Caldera, a nadodatek niczego nie utracić ze swej gracji i wdzięku.- Przyszłam, \
eby powiedzieć ci.pani o mnie i Luke u, to znaczy nie wytłumaczyć, ale.\
e.cholera, nie wiem, jak to powiedzieć.Eleanor uśmiechnęła się.- Mo\
e ci trochę pomogę.Zacznijmy od tego, \
e przestań się męczyć z tą  panią.-Postawiła przed Helen kawę.- Sprawiłaś, \
e Luke jest bardzo szczęśliwy i jeśli chodzi o mnie,widzę same dobre tego strony.Usiadła naprzeciw i zaczęła mieszać w fili\
ance.Helen zaniemówiła, a potem bąknęła:- Dziękuję.- A jeśli chodzi o to, \
e wprowadził się do ciebie, powiedziałabym tylko tyle, \
e wielumieszkańców Hope jest odrobinę staromodnych.Ale to twoja decyzja, czy się zgadzasz czy nie.Mówiąc szczerze, nie bardzo wiem, gdzie indziej miałby się podziać.- Luke mówi, \
e tak\
e.ty się wyprowadziłaś.- Tak.- Czy to z jego powodu?- Powinnam była to zrobić wiele lat temu.Jeśli coś robiłam z powodu Luke a, to właśnietrwałam w tym domu.Przez chwilę rozmawiały o studiach Luke a, a potem o wilkach.Helen powiedziała, \
eteraz zostało ich ju\
tylko trzy lub cztery [ Pobierz całość w formacie PDF ]