[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zrobię, co w mojej mocy, Bridget", odpisała Jude.Ona teżchciałaby mieć coś konkretnego.Najwyższy czas, by odezwałasię Cecelia z jakąś fascynującą nowiną.Jude westchnęła, poczym pochyliła się nad kolejnym fragmentem skrupulatnie przeznią przepisywanego dziennika Esther.Rozdział 27Dwudziestego ósmego dnia stycznia Anno Domini 1778 zarazpo śniadaniu ojciec mój wyruszył do Norwich, by wziąć udział wwielkim spotkaniu w gospodzie Pod Głową Dziewicy.Arystokraci, duchowni i ziemianie z całego hrabstwa Norfolk, jakmnie pouczył, zostali tam wezwani, by przedyskutowaćzainicjowanie zbiórki pieniędzy niezbędnych do wystawieniaregimentu wojska, tak potrzebnego w tych ciężkich dla królaczasach.Ponieważ okazałam brak wiedzy w tej materii, ojcieczaznajomił mnie z rewolucją w naszych amerykańskichkoloniach, których obrona przed rebeliantami spowodowaławielkie straty dla naszego królestwa tak w ludziach, jak i wpieniądzu.Pokaz poparcia dla króla Jerzego jest niezwłoczniewymagany, oznajmił ojciec, i każdy Anglik wart tego mianapowinien otworzyć serce i kiesę dla dobra tej sprawy.Wrócił po zapadnięciu zmroku, zmęczony i poruszony.Spotkanie przeciągnęło się ponad miarę, nie zabrakło na nimwaśni i niezgody, ale ojciec sam jeden zaofiarował dwadzieściapięć gwinei i obowiązku dopełnił.Posiliwszy się porządnie baraniną duszoną w sosie z kaparów,udał się do biblioteki, a stamtąd, jak chciałamwierzyć, do łoża.Ale po śniadaniu nigdzie nie można go byłoznalez
ć, ni w bibliotece, ni w gabinecie, ni w jego pokojach.Przepytano Betsy na tę okoliczności - oświadczyła, że nikt niespał w łożu mego ojca tej nocy, pan nie odebrał był też czystejkoszuli.Corbett zorganizował poszukiwania w całym domu iobejściu, atoli ja już instynktownie czułam, gdzie ojciec mójprzebywa.Wywołałam Sama ze stajni i wespół udaliśmy się przezpark, już to biegnąc, już to idąc, potem na szczyt wzgórza przezlas aż do folly.Tam, jak się spodziewałam, drzwi były otwarte.Nie potrafię sobie wyobrazić, skąd znalazłam w sobie tyle sił,by wspiąć się na te schody z rzężącym oddechem i o zawrotygłowy przyprawiającym uczuciem trwogi przed tym, co zastaćtam mogłam, wszelako wspięłam się na sam szczyt i odkryłam, żeuzasadnione byty wszystkie me lęki.Mój ojciec leżał u stóp drabiny, obok jego latarnia roz-trzaskana na podłodze.Z wielkim płaczem przypadłam do niego.Pomimo zimowego chłodu ciało jego było ciepłe, Bogu chwała zato, ale puls słaby i chociaż ojciec zatrzepotał powiekami podwpływem mego dotyku, przytomności nie odzyskał.Jegopozbawiona krwi twarz była blada jak poprzedniego wieczorapełnia Księżyca.Sam pobiegł z powrotem na dół, by pomoc sprowadzić.Zaczęłam zwijać płaszcz, ale gdy uniosłam głowę ojca, by wsunąćpod nią zawiniątko niby poduszkę, moje palce zaschniętą krewznalazły i gorącą opuchliznę nad lewym uchem. Ojcze, obudz
się", szepnęłam.Znowu zapłakałam, a gdy łzy spadły na jegoczoło, otworzył oczy na moment i poruszył wargami.Zdało się, wieczność cała minęła, nim okrzyki posłyszałam,potem kroki na schodach.Sam przyprowadził swegoojca i pana Corbetta, niebawem przybył też korpulentnydoktor Brundall, dysząc tak, iż obawiałam się, by nie zemdlał, bowtedy dwa bezwładne ciała przyszłoby nam znosić na dół poschodach.Podali mojemu ojcu wody, a lekarz, gdy już doszedł do siebie,opatrzył jego ranę, którą  prawie poważną" nazywał.Zawinęliojca w koc i delikatnie znieśli po schodach, gdzie syn doktoraBrundalla i dwóch spośród jego służących z przygotowanyminoszami czekali, by zanieść go do domu.Przez dzień cały, a także dnia następnego ojciec leżał bezzmysłów, ale o zmierzchu kolejnego dnia oczy otworzył inatychmiast skupił wzrok na Księżycu, który wschodził za oknem. Ojcze", szepnęłam.Spojrzał na mnie.Przebierał palcami pokołdrze, położyłam więc na nich dłoń swoją i wyszeptałamdziękczynną modlitwę.Wciągu następnych dni stawał sięstopniowo coraz silniejszy, przyjmując kaszkę i zupę, które paniGodstone przyrządzała, a którymi ja go własnoręcznie karmiłam,nikomu innemu nie pozwalając tego czynić.Wniesiono do pokoju ojca drewniany szezlong, bym mogłasypiać blisko niego i czuwać, gdy obudzi się w nocy.Przez dwatygodnie tak się sprawy miały, nim doktor Brundall ogłosił, żebezpośrednie niebezpieczeństwo zostało zażegnane.Czekaliśmyniespokojnie na dalszą poprawę, ale wciąż była nieznaczna.Mójojciec byl złamanym człowiekiem.Luty upływał powoli, a ojciec nadal nie był w stanie łożaopuścić i słowem się nie odzywał.Pewnego dnia na początkumarca głos odzyskał, ochrypły i głuchy, jakby długo gdzieśprzeleżał pod ziemią zagrzebany.Był w stanie wymówić jenopojedyncze słowa:  tak" i  nie",  mięso"i  woda ", a pierwszym poleceniem, jakie do mnie skierował,było:  czytaj".Natychmiast poderwałam się na równe nogi i nadół pognałam, gdzie przetrząsnęłam biblioteczne półki wposzukiwaniu jak najwłaściwszego tomu.Wybór mój padł na Baśnie z tysiąca i jednej nocy", które ojciec zakupił był nakrótko przed wypadkiem, i poczułam się w rzeczy samej jakSzeherezada, gdy zaprzątałam jego uwagę noc w noc swoimiopowieściami.Kiedy słuchaniem się znużył, mawiał krótko: noc", co nie znaczyło, że mię odprawia, jeno że pragnie, bymświece zagasiła.Oddalałam się tedy do swego pokoju, zasłony uojca zostawiając niezasunięte, by podczas samotnych godzinnocy mógł oglądać ugwieżdżone niebo.Pewnego dnia w środku marca udało mu się wypowiedziećsłowa:  gwiazda" i  księga", i gestem pisanie pokazał,przyniosłam więc jego dzienniki obserwacyjne.Dobrą godzinęwspominaliśmy dawne obserwacje nieba [ Pobierz całość w formacie PDF ]