Wyspy szaleństwa Graves Robert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Opowiedział jej o swych ambicjach odkrycia wielkiego południo-wego kontynentu Austrialii , o którym podobno wiedzą Chińczycy, i ozapale, z jakim pragnie rozpocząć dzieło nawrócenia zamieszkującychgo milionowych rzesz.- Wówczas, o pani, ty będziesz wicekrólową, a ja (jeśli nie wzgar-dzisz człowiekiem niskiego rodu) będę dowódcą twoich flotylli.Otarła łzę, zapewniając go, że on droższy jej jest nad wszystkichgrandów Starej Hiszpanii, ale że - choć tym większa to szkoda - wspa-niałe perspektywy, jakie przed nią roztacza, nigdy nie będą mogły sięurzeczywistnić.Choć czuje w sobie siły do zwalczania i przezwycięże-nia trudności związanych z uruchomieniem nowej wyprawy, jak to jużraz uczyniła, a wyznaję - westchnęła - że mój mąż był mi bardziejzawadą niż pomocą, gdy działałam w imieniu nas obojga , jedna tylkoprzeszkoda zagradza drogę: brak męskiego potomka don Alwara.- Wierzę mocno - ciągnęła - że gdybym mogła stawić się przed jegokrólewską mością w Madrycie i upadłszy mu do nóg błagać go o nada-nie godności naczelnego wodza maleńkiemu synowi, którego miałabymz don Alwarem, nie wahałby się tego uczynić.Wówczas otwarłyby sięprzede mną wszystkie drzwi i wszystkie sakiewki, tysiąc walecznych370rycerzy pragnęłoby popłynąć pod moim proporcem i zostałabym razjeszcze wielkorządczynią Wysp Salomona; ty zaś, przyjacielu Pedro, wnagrodę za swoją wierność byłbyś zaufanym opiekunem mojego syna.Z biegiem czasu uczyniłbyś mnie z bożą pomocą wicekrólową Austria-lii (jakże słodko brzmi ten tytuł!), a Kościół Zwięty zebrałby najwięk-sze żniwo dusz od czasu swego założenia.Ale niestety są to tylko lubemarzenia! Przez świątobliwą wstrzemięzliwość don Alwara żadendziedzic nie oczekuje w moim łonie na pogrobowe narodzenie.Królwzgardzi prośbą jałowej wdowy, a wyspa ta i wszystkie inne pozostanąw szponach tego, który je dzierżył przed naszym przybyciem.Wstała i wyszła pośpiesznie, jak gdyby chciała dać upust żalowi naosobności - miała bowiem bardzo subtelne wyczucie tragicznego efek-tu.***Do tego czasu chorzy żołnierze kapaniną ściągali z powrotem napokład San Geronimo w nadziei, że ksiądz Juan wyspowiada ich,zanim umrze, i tylko chorąży królewski, sierżant Andrada i dwunastuzdrowych ludzi pozostało w obozie.Mieszkali wszyscy razem w war-towni, osłaniając marynarzy, którzy napełniali, co zostało z naszychbeczek i stągwi, a potem zwozili je na taczkach od zródła na molo.Ponieważ potrzebne było i drzewo opałowe, rozebrano kilka chat, abelki przepiłowano na polana odpowiedniej długości.Krajowcy przy-glądali się tym czynnościom z daleka, a widząc, że wkrótce mamy za-miar odjechać, częstowali nas chórem szyderczych śmiechów, ale pozatym nie zakłócali nam spokoju.Siedemnastego listopada, gdy żagle znalazły się wreszcie znów naokrętach, chorąży królewski ściągnął flagę z rezydencji, naznaczyłpozostałe budynki krzyżem świętego Andrzeja, aby ochronić je przedkrajowcami, i wraz ze swymi ludzmi przybył na pokład okrętu flago-wego.Do�a Izabela wydała rozkaz pozostawienia wszystkich psów371na wyspie, ze względu na szczupłość zapasów żywności, i żal nam byłopatrzeć, jak wierne zwierzęta biegają całą gromadą wzdłuż brzegu,szczekając i wyjąc do nas z wyrzutem.Tylko jedno odważyło się sko-czyć w morze i wypłynąć w kierunku San Geronimo.Była toCarlotta, najmniejsza z nich wszystkich, a choć byli tacy, którzy chcielido niej strzelać albo dać jej się utopić, wzięto ją na pokład i niebawemznalazła sobie miejsce w forkasztelu, gdzie majtkowie ogromie o niądbali.Tak więc porzuciliśmy osiedle, zanim nawet powzięto decyzję, do-kąd teraz płynąć i jak.Okręty były w stanie ruiny i nikt z nas nie miałnajmniejszego pojęcia, w jaki sposób zaopatrzy się je w żywność.Główny nawigator prosił księdza Juana, by pomodlił się do Boga ojakąś wskazówkę, co ten uczynił z wielkim żarem.- O Panie - błagał - wysłuchaj modłów swego umierającego kapła-na! Zgrzeszyliśmy i dłoń Twoja pokarała nas.O, odpuść nam naszewiny, natchnij naszych przywódców mądrością i doprowadz nas bez-piecznie do jakiegoś chrześcijańskiego portu.Po czym opadłszy na poduszki w wyczerpaniu, rzekł między wes-tchnieniem a jękiem:- Synu, sił nie mam, nie mogę więcej.Poślij po Andresa Serrano;muszę spisać testament.Była to prosta sprawa, gdyż zacny ksiądz miał niewiele do przeka-zania oprócz pięciuset pesos stanowiących jego wkład, za które niktteraz nie dałby mu i pięciu srebrem, a także dlatego, że wszystko zapi-sywał biskupowi Limy, do rozdziału pomiędzy duchowieństwo katedry.Sierżantowi Andradzie i dwóm żołnierzom przykazano czuwać u jegołoża po kolei i około północy jeden z nich, który był nieco wykształco-ny, czytał mu na głos urywki z Symbolu wiary brata Luisa de Granada,co znacznie pokrzepiło księdza Juana na duchu, tak iż zaczął miećznowu nadzieję na życie.O brzasku główny nawigator przyszedł zba-dać mu puls.372- Wielebny ojcze - rzekł smutno - pora się zbliża.- Wiem o tym, synu mój - odpowiedział wikariusz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony