[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Posłuchaj, Balducci  powiedział nagle Daru  wszystko tomnie brzydzi, a twój facet najwięcej.Ale nie wydam go.Mogę bić się,jeśli trzeba, i owszem.Ale nie to.Stary żandarm stał przed nim i patrzył na niego surowo. Robisz głupstwa  powiedział powoli. Ja także tego nie lu-bię.Człowiek nie przyzwyczaja się do tego, żeby prowadzić ludzi nasznurze, a nawet, tak, nawet mu tego wstyd.Ale nie można pozwolićim na wszystko. Nie wydam go  powtórzył Daru. To rozkaz, synu.Powtarzam ci. Zgoda.Powtórz im, co ci powiedziałem: nie wydam go.Widaćbyło, że Balducci się zastanawia.Patrzył na Araba i Daru.Zdecydował się wreszcie. Nie, nic im nie powiem.Jeśli chcesz nas puścić kantem, pro-szę bardzo, ale nie będę na ciebie donosić.Kazano mi odstawićwięz
nia; zrobiłem to.A teraz podpisz mi papier. To zbyteczne.Nie powiem, żeś mi go nie przyprowadził. Nie dokuczaj mi.Wiem, że powiesz prawdę.Jesteś stąd, je-steś mężczyzną.Ale musisz podpisać, takie są przepisy.Daru otworzył szufladę, wyjął małą kwadratową butelkę z fio-letowym atramentem i piórnik z czerwonego drewna, gdzie znajdo-wało się pióro rondowe, którego używał na lekcjach kaligrafii, ipodpisał.%7łandarm złożył starannie papier i schował go do portfela.Potem ruszył ku drzwiom. Odprowadzę cię  powiedział Daru. Nie  rzekł Balducci. To zbytnia uprzejmość.Obraziłeśmnie.Spojrzał na Araba siedzącego bez ruchu na tym samym miej-scu, sapnął smutno i odwrócił się ku drzwiom: Do widzenia, synu!  powiedział.Drzwi trzasnęły za nim.Balducci pojawił się pod oknem, potemzniknął.Jego kroki głuszył śnieg.Koń poruszył się za przepie-rzeniem, płosząc kury.W chwilę potem Balducci ukazał się znówpod oknem, prowadząc konia za uzdę.Nie odwracając się, szedł wstronę stromej ścieżki; znikł pierwszy, koń za nim.Słychać było, jakmiękko spada wielki kamień.Daru powrócił do więz
nia, który nieporuszył się, ale nie spuszczał z niego oczu. Zaczekaj  powiedział nauczyciel po arabsku i skierował siędo pokoju.Kiedy przekraczał próg, przystanął, podszedł do biurka, wziąłrewolwer i wsunął go do kieszeni.Potem, nie odwracając się, wszedłdo pokoju.Długo leżał na kanapie patrząc, jak niebo zamyka się z wolna, isłuchając ciszy.Ta cisza wydawała mu się przykra w pierwszychdniach po przyjez
dzie, po wojnie.Poprosił o posadę w miasteczku ustóp górzystego zbocza oddzielającego wysokie płaskowzgórza odpustyni.Skaliste ściany, zielone i czarne na północy, różowe ifiołkowe na południu, znaczyły granicę wiecznego lata.Skierowanogo bardziej na północ, na płaskowzgórze.Z początku samotność icisza ciążyły mu na tych niewdzięcznych ziemiach zamieszkałychtylko przez kamienie.Czasem patrząc na bruzdy można było pomy-śleć, że to uprawne pole, ale bruzdy żłobiono po to, by wydobyćpewien gatunek kamienia nadający się do budowli.Ludzie orali,żeby zbierać kamienie.Kiedy indziej wygrzebywano wióry ziemiukrytej w zagłębieniach, żeby użyz
nić nędzne ogrody wiejskie.Tak,kamień pokrywał trzy czwarte tego kraju.Miasta rodziły się tu, roz-błyskiwały, potem znikały; ludzie przechodzili przez nie, kochali sięlub skakali sobie do gardła, potem umierali.Na tej pustyni każdy, ion, i jego gość, był niczym.A jednak ani jeden, ani drugi nie moglibez tej pustyni żyć naprawdę.Daru o tym wiedział.Kiedy wstał, żaden odgłos nie dochodził z klasy.Zdumiała goszczera radość, jaką poczuł na samą myśl o tym, że Arab mógł ucieci że znajdzie się sam, wolny od wszelkiej decyzji.Ale więzień był wklasie.Wyciągnął się tylko na podłodze między piecem i biurkiem.Oczy miał otwarte i patrzył w sufit.W tej pozycji widać było wyraz
niejego grube wargi, które nadawały mu nadąsany wyraz. Chodz
 powiedział Daru.Arab wstał i poszedł za nim.W pokoju nauczyciel wskazał mukrzesło przy stole, pod oknem.Arab usiadł, nie przestając patrzećna Daru. Jesteś głodny? Tak  odparł więzień.Daru postawił dwa nakrycia.Wziął mąkę i oliwę, ugniótł napółmisku placek i zapalił kuchenkę gazową.Podczas gdy placekpiekł się, wyszedł do przybudówki po ser, jajka, daktyle i mlekoskondensowane.Kiedy placek był gotów, położył go na parapecieokna, by ostygł, zagrzał mleko skondensowane, rozprowadziwszy jewodą, i na koniec ubił jajka na omlet.W pewnej chwili zawadził orewolwer tkwiący w prawej kieszeni [ Pobierz całość w formacie PDF ]