[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Co?- Jest na ciebie o coś wściekły.Nie wiem, o co.- Musi mieć jakiś powód.- Co?- Nic - odparłem.- Musisz znalez
ć jakieś bezpieczne miejsce.- Uśmiechzniknął, wróciło napięcie.Cokolwiek słyszała, wystarczyło, \
ebyzaczęła się bać - o mnie, mo\
e o swego ojca i nawet o siebie.Chciałem jej powiedzieć, \
e w jedynym znanym mi bezpiecznymmiejscu byłbym w jeszcze większym niebezpieczeństwie, ale poco ją dodatkowo straszyć.- Znajdę.- Obiecujesz?- Tak.Dzięki.Nie chciała się rozłączyć.Czasami słychać to nawet przeztelefon.- Indio.- W porządku.Nic mi nie jest.- Jeśli się czegoś boisz.- Czego?- Nie wiem.Pogadamy, jak wrócę.- Dobry stary wujaszek Max szukający małej Indii.- To ju\
brzmiało lepiej.Napięcie zniknęło z jej głosu.- Co do mnie, zgadza się, ale ty nie jesteś taka mała.Muszęlecieć.Mam twój numer.Zadzwonię za tydzień.- Nie wiesz, ile to dla mnie znaczy - powiedział Chris, gdypodniósł słuchawkę - \
e nie dzwonisz o drugiej w nocy.- To ja.Troskliwy jak zawsze.Co z Webberem?- Mam.Ale dali mi wydruk z trzech miesięcy.Chceszwszystkie?- Jasne.Zapisz sobie numer.127Podałem Chrisowi numer faksu zabezpieczanego kodem pin.Działał ze spoofem*, więc jeśli ktoś namierzał linię faksuChrisa, nie mógł wyśledzić jego faksu do mnie.Bałem się zadać ostatnie pytanie, o Patricię, w obawie, \
ebynie przynieść sobie pecha.- Masz to nazwisko?- Joan Hanahan.Okłamała mnie.Nic więc dziwnego.- Zało\
ę się, \
e płaciła gotówką.Ja bym tak zrobił, gdybymwepchnął ekipę obserwacyjną do samolotu.- Nie.Zapłaciła firmową kartą kredytową.Chyba Visą.Mamtu gdzieś numery.- Nie potrzebuję ich.Tylko nazwę firmy.Usłyszałem, jakChris otwiera szufladę i grzebie w niej.- Applied Science Research.Szyte grubymi nićmi.Ale po cyrku w Nowym Jorku ju\
nicmnie nie dziwiło.- Nie chcesz wiedzieć, kto jest właścicielem Applied Science?- spytał Chris.- Osiem wielkich funduszy emerytalnych.Ale conajdziwniejsze, jest te\
firma Kajmanów.Jej akcje ma pół tuzinafasadowych przedsiębiorstw.Sprawa śmierdzi.- Kto jest właścicielem firmy z Kajmanów?- Poszperam.- Chris.- Wiem.Kochasz mnie.- Kto by cię nie kochał.* Spoof jest to wymyślony adres sieciowy, który pokazuje się zamiastprawdziwego (przyp.tłum.).Rozdział 19Na zewnątrz czuło się w powietrzu zimę.Nikt o zdrowychzmysłach nie zjechałby na dół do Val d Isere.Ale ja tak.Umocowałem wiązania, zało\
yłem plecak, opuściłem gogle iruszyłem w dół lodowca na wschód, do Włoch, Il Bel Paese.Kierowałem się do Colle del Nivolet, na końcu asfaltowejdrogi, która biegła do włoskich Alp z Turynu.Kiedy planowałemtę trasę, nie wyglądała na trudną: Colle le\
y 1200 metrówponi\
ej Val d'Isere, w odległości niecałych dziesięciu mil, zaterenem, który znałem.Ale poprzednio miałem prawie trzydzieścilat mniej.A mo\
e chodziło o syndrom płaskiej mapy.A mo\
eteraz w powietrzu było więcej spalin.W ka\
dym razie, to cud,\
e ja, facet po czterdziestce, dojechałem na miejsce, nocą, nanartach.Naprzemienne odwil\
e i mrozy sprawiły, \
e stok pokrywałlód.Bardziej przydałyby mi się raki i czekan ni\
narty.Chmuryzasłaniały księ\
yc.W pewnym momencie byłem pewny, \
e zarazzjadę pięćset stóp w dół stoku na tyłku.Ostatecznie skończyłosię na pięciu stopach, ale strach był ten sam.Schodziłem ipodchodziłem co najmniej trzy tysiące stóp, zdejmując i za-kładając narty, gdy lodowce pojawiały się i znikały.Bolały mniełydki.W jednym miejscu roztopiona woda zmyła mnie przezpróg.Na szczęście nie było wysoko.Gdyby nie świecił księ\
yc,a ja nie miałbym szczęścia, moje zamarznięte zwłoki wcią\
bytam le\
ały, w szczelinie lodowca, czekając a\
za tysiąc latodkryje je jakaś obca rasa z silikonowymi chipami zamiast serc.Ale miałem szczęście i wreszcie, tu\
po wschodzie słońca,dotarłem do maleńkiego włoskiego posterunku w Chiapini.Półgodziny póz
niej złapałem cię\
arówkę wiozącą mleko do CeresoleReale, nad jeziorem o tej samej nazwie.Stąd dwieście dolarów129zawiozło mnie do Turynu, a kolejne dwie setki - ten samkierowca, inny samochód - do Genui.Na Piazza Principezłapałem ostatni autobus do La Spezia i o wpół do drugiej wnocy za dwadzieścia dolców lekko zalany taksiarz, zabłądziwszyzaledwie cztery razy, odnalazł port.W pewnym momenciezabrakło nam benzyny i musiałem dać kierowcy pieniądze nadwadzieścia litrów paliwa.Nawet wtedy musiałem przez ponad pół godziny błąkać się podokach, zanim znalazłem parę tuzinów niemal całkiem nowychmercedesów, porsche i audi, i wszedłem za nimi na pokład. Transport samochodów" - powiedział Jurij.Mo\
e zajął sięlegalną działalnością.Rozdział 20Całe \
ycie spędziłem w norach, gdzie woda nie nadawała się dopicia, gdzie szczury roznosiły d\
umę, gdzie miało się szczęście, jeślizłapało się tylko malarię, a ja nie chorowałem nawet przez jedendzień.Dwie godziny po wypłynięciu z portu na tym przerdzewiałymwraku Jurija dopadła mnie gorączka; byłem pewien, \
e to zapaleniepłuc.Przespałem, dygocząc i pocąc się, czterdzieści osiem godzin.Mo\
e dłu\
ej.Moja kabina nie miała iluminatora.Nie odró\
niałemdnia od nocy.Przespałem Bengazi i kilka innych portów.Trzeciego dnia gorączka zdawała się ustępować, ale wcią\
niemogłem jeść ani opuszczać koi, chyba \
e koniecznie musiałem.Na czwarty dzień wyszedłem niepewnie na pokład, zrobiłemkilka kroków i zjadłem podwójną porcję obiadu.Z La Speziawypływaliśmy jako  Xerxes II".Teraz nazywaliśmy się  Demo-polis".Podejrzewałem, \
e wiez
liśmy nie tylko samochody.Byłem albatrosem, pechowcem.Załoga mnie ignorowała.Tymlepiej dla mnie.Mogłem sobie w spokoju wszystko poukładać.Jedno mnie niepokoiło: byłem ściśle obserwowany przez całądrogę z Newark i co najmniej przez jeden dzień w Nowym Jorkutydzień wcześniej.Za ka\
dym razem było to Applied ScienceResearch, firma, która - jak się dowiedziałem dzięki O'Neillowi- zawarła kontrakt z Webberem na brudną robotę.Potempojechałem do Pary\
a i ktoś napuścił na mnie Francuzów.To niemogło być Applied Science Research.Francuzi nadal mają zadu\
o rozsądku, by zlecać szpiegowanie innym.Mo\
e maczałow tym palce CIA.Znów Webber? Został przydzielony do Pary\
ai wiedział, kogo poinformować.Nie miałem cienia dowodu, \
eto był on, ale tylko to przychodziło mi na myśl.Kto jeszczemógłby zmobilizować takie środki? Mimo to nadal coś się niezgadzało [ Pobierz całość w formacie PDF ]