[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Doktorze Hunter, kopę lat.Obejrzałem się.Podszedł do mnie postawny mężczyzna.Miał na sobieprzeciwdeszczową odblaskową kurtkę.Musiałem bacznie przyjrzeć się twarzypod kapturem, zanim poznałem, że to Lucas, policyjny konsultant z pierwszychposzukiwań.Nigdy nie był szczupły, a ostatnia dekada dodała mu jeszczeczerwonawy nos i policzki wskazujące na dużo pracy pod gołym niebem albo nawysokie ciśnienie krwi.Szpakowate kiedyś włosy teraz już całkowicie iprzedwcześnie zbielały, jeszcze bardziej kontrastując z wciąż ciemnymibrwiami.Jednak uścisk dłoni pozostał mocny, a zmarszczki wokół oczu miały tylesamo ciepła, ile zapamiętałem. Nie wiedziałem, że pan jest tutaj doradcą  powiedziałemzadowolony z widoku przyjaznej twarzy. To jak za karę.Muszę przyznać, że byłbym szczęśliwszy, gdybym niemusiał więcej oglądać tego zapomnianego przez Boga miejsca. Przesunąłspojrzeniem po wrzosowisku. Kiepska sprawa z tym Wainwrightem.Pokiwałem głową.Nie miałem nic do dodania. Im szybciej z powrotem wsadzimy za kratki sukinsyna, który to zrobił,tym lepiej.Podobno pan i Sophie Keller wczoraj się z nim ścigaliście?To wspomnienie powoli robiło się już nierealne. Tak, sądzę, że z nim.Nie mieliśmy okazji, żeby przyjrzeć mu się zbliska. Gdybyście mieli, to by pana tutaj nie było.%7ładnego z was -zamilkł nachwilę, a potem się uśmiechnął. Jak się miewa Sophie? Wszystko u niej w porządku. Nie miałem czasu na wdawanie się wszczegóły. Słyszałem, że rzuciła wszystko w diabły i wzięła się do lepieniagarnków.No i dobrze.W przyszłym roku sam idę na emeryturę. Skrzywił sięna złą pogodę. Nie powiem, żeby mi było smutno.Jestem już za stary natakie zabawy.I ta praca też się zmieniła.Teraz to tylko papierkowa robota ibiurokracja.A skoro już o tym mowa.Spojrzał ponad mną.Usłyszeliśmy ostry głos Simmsa. Doktorze Hunter, kiedy pan będzie gotowy?Zastępca naczelnika włożył parę nowiutkich kaloszy.Sięgające łydekgumowe buty wyglądały zabawnie przy jego starannie skrojonym płaszczu imundurze, ale nie wszyscy mieli tak wygodnie jak on.Kiedy ruszaliśmybłotnistą ścieżką, dostrzegłem, że Roper ze smutkiem spogląda na własnepółbuty z cienkimi podeszwami.Treser psa, mężczyzna o ogolonej głowie iwyglądzie twardziela, szedł nieco przed wszystkimi, coraz bardziejpopuszczając linkę przyczepioną do psiej uprzęży, a zaaferowany wilczurwęszył. Czy deszcz mógł coś zmienić?  zapytałem.Mężczyzna odpowiedział, nie odrywając wzroku od psa. Nie, chyba żeby naprawdę mocno lało.Problem leży w torfie.Wciągawodę jak gąbka, a jak grunt jest zbyt bagnisty, to nie trzyma zapachu. Tam, gdzie idziemy, jest dość bagnisty grunt.Treser spojrzał na mnie tak, jakbym kwestionował umiejętności jego psa. Proszę się nie martwić.Jeśli tu jest jakiś zapach, on na pewno gozłapie.Reszta z nas czekała, a treser i jego pies przeszukiwali miejsce, w którymstał Monk, gdy patrzył, jak odjeżdżam z Sophie.Albo przynajmniej tak bliskąokolicę tego miejsca, jak tylko potrafiłem sobie przypomnieć.Niczego nieznalez
li, Naysmith w końcu ich odwołał.Może tylko mi się zdawało, aleodniosłem wrażenie, że rzucono mi wtedy kilka chłodnych spojrzeń.Gdyszliśmy ścieżką, przyłapałem się na tym, że zastanawiam się, czy może wczorajnie zareagowaliśmy zbyt przesadnie.Boże, proszę, nie pozwól, bym marnował czyjś czas.Deszcz przyciemnił majaczącą w oddali przysadzistą wieżycę Black Tor,sprawiając, że głazy Czarnej Skały stały się jeszcze bardziej godne swojejnazwy.Zeszliśmy ze ścieżki mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie wczorajopuściłem ją razem z Sophie.Zaczęliśmy przedzierać się przez torfowisko.Lucas miał mapę i kompas, lecz chyba nie dorównywał Sophie w wyczuciukierunku, a może przez noc zrobiło się tutaj bardziej grząsko.Marsz wydawałsię teraz znacznie cięższy.Zatroskany patrzyłem przed siebie, poszukującjakiegoś śladu dołów.Wrzosowisko wydawało się jednak nietknięte  ponuremorze zimowych kolorów [ Pobierz całość w formacie PDF ]