[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Panienka Anna była pięknym dzieckiem i stary lord ją uwielbiał.Złamała mu serce,uciekając z tym Szkotem.Plotkowanie ze słu\
bą nie nale\
ało do dobrego tonu, ale Julię kusiło, by poznać \
ycie Aleca.Jeśli miała odmienić charakter mę\
a - lekkoducha, potrzebowała porcji niezbędnej wiedzy.- Skoro lord tak kochał swoją córkę, powinien pozwolić jej iść za porywem serca -stwierdziła.- Niby tak, ale pan uwa\
ał, \
e wybranek panny Anny jest golcem, który poluje na posagi, i\
ądał, aby natychmiast z nim zerwała.- Gospodyni westchnęła.- Ale panna Anna była uparta.Powiedziała, \
e tylko ten albo \
aden.- Teraz rozumiem, w kogo wrodził się Alec ze swoim uporem.- Oni wszyscy lubili postawić na swoim.Stary lord szalał ze złości i zagroził, \
e zamknie ją wpokoju na zawsze.- Co za głupota! Zdą\
yłam ju\
się nauczyć, \
e wielu mę\
czyzn, gdy sytuacja wymyka im się zrąk, traci kontrolę nad sobą i zachowuje się jak wodzowie w bitwie, sypiąc rozkazami.Tylko\
e podwładni odmawiają ich wykonania - skomentowała zgryz
liwie Julia.- Mówi pani, jakby tam była! Starszy pan miotał się jak ryczący lew - potaknęła pani Wilson.- Inna rzecz, \
e chciał dla panienki jak najlepiej.Zamęczał ją tą swoją rodzicielską troską.- To się często zdarza samotnym rodzicom.- Z
więta racja.Rozpieszczał ją i chciał trzymać krótko, a to się tak nie da, bo panna Anna naprzekór coraz mocniej obstawała przy swoich uczuciach.Julia po raz kolejny napełniła fili\
ankę pani Winston.- Zazdroszczę jej romantycznych porywów serca.Ja nie jestem do nich zdolna, co jestpodobno wadą, jak wielu mi mówi.- Wcale mi się nie widzi - zaprzeczyła \
ywo pani Winston.- Pani ma serce wra\
liwe i skoredo sentymentów.- Skąd\
e.Tata często powtarzał mi, \
e mocno stąpam po ziemi.- Julia zachichotała.- Miałrację.Zbiera mi się na płacz tylko wtedy, kiedy jestem bardzo zmęczona.Albo pijana.- Pijana? - Pani Winston zrobiła wielkie oczy.- Tak, uwielbiam grzany rum.Marynarski napitek, ale gładko wchodzi.Gospodyni na wszelki wypadek skwitowała śmiechem to wyznanie, nie przystojące młodejdamie.- Ho, ho, madame, co za junacka fantazja! Ale rum nie rum, ma pani czułe serduszko.-A
akomie sięgnęła po kolejne ciasteczko.- Tak jak panna Anna.Kiedy stary earl przywiózł jąze Szkocji po śmierci tego jej Szkota, snuła się miesiącami po domu, ubrana na czarno, i grałana fortepianie najbardziej ponurą muzykę, jaką słyszałam w \
yciu.- Musiała bardzo cierpieć po stracie ukochanego.Ale rozumiem, jakie to było trudne dla waswszystkich - powiedziała z przejęciem Julia.-Ja te\
wolę słuchać bardziej radosnej muzyki.- Tak, to były smutne czasy - westchnęła pani Winston.Pani jak tylko spojrzała na małego,płakała i powtarzała, \
e ma oczy po swoim ojcu.Jego lordowska mość był wtedyrozbrykanym urwisem i miał ju\
po uszy wiecznie zapłakanej matki.Na koniec doszło dotego, \
e zmykał gdzie pieprz rośnie na sam jej widok.Julia pokiwała głową.Wszystko się zgadzało - Aleca wyraz
nie wprawiały w zakłopotanieprzejawy kobiecej czułości.Powinna o tym pamiętać.Pani Winston bez skrępowania oblizała krem z palców.- Co gorsza, stary pan wymyślił, \
e tylko sezon towarzyski, spędzony w Londynie, mo\
ewyrwać Annę z czarnej rozpaczy.Któregoś dnia zapakował ją i dziecko do powozu ipojechali.Julia pomyślała o wszystkich rautach i balach, w jakich sama zmuszona była uczestniczyć.Fakt,\
e w tym czasie podpierała ściany razem z innymi przyzwoitkami, miał swoje zalety.Mogłabez przeszkód obserwować wszelkiego rodzaju towarzyskie gry, wyciągając z owychobserwacji pouczające wnioski.- Zupełnie jakby salonowy blichtr miał być lekarstwem na smutki! - wykrzyknęła,zdegustowana.- Z ust mi to pani wyjęła - zgodziła się ochoczo pani Winston, głośno przełykając herbatę.-Lady Anna była jeszcze bardziej nieszczęśliwa ni\
przedtem.A na dodatek stary lord niezdawał sobie sprawy, \
e wśród państwa ju\
zaczęły krą\
yć plotki, \
e jego córka uciekła zprzystojnym młodzianem do Szkocji, a wróciła sama z dzieckiem.- Na twarzy poczciwejkobiety odbiła się prawdziwa groza.- Wyobrazi sobie pani, \
e patrzyli na małego paniczaAleca jak na, z przeproszeniem, bękarta, zrodzonego z nieprawego związku z jakimś sługą.Julia odstawiła fili\
ankę z takim rozmachem, \
e a\
zadzwonił spodeczek.- Banda kretynów! Mam nadzieję, \
e ojciec Anny zdusił te obrzydliwe plotki w zarodku.- Niestety nie, bo nikt z nas nie śmiał mu powtórzyć, co gadają po kątach o jego ukochanejcórce.Pani Anna odchodziła od zmysłów, a\
wreszcie zupełnie się jej pomieszało i zaczęłasię prowadzać z jakimiś typami spod ciemnej gwiazdy i wracać do domu nad ranem.Wszystko to stało się tak szybko, \
e pan wpadł w istną rozpacz.Kiedy wreszcie dotarło doniego, co się dzieje, dostał furii i natychmiast wywiózł córkę z wnukiem z miasta.- Nie dementując plotek?- Sama pani wie, milady, \
e jak złe języki raz pójdą w obroty, nie sposób ich zatrzymać.Zaraz po tym panna Anna zaczęła chorować i nie minął miesiąc, jak umarła, biedaczka.Doktor powiedział, \
e miała odrę, ale ja wiem, \
e serce jej pękło.A biedny panicz Alecmusiał cierpieć przez hańbę matki.Wiadomo, jak okrutne potrafią być dzieci.Wyzywały good najgorszych i głośno wyra\
ały się o jego rodzicach tak, \
e lepiej nie powtarzać.Dzielnypanicz nie dał sobą pomiatać i nie pomnę ju\
, ile razy odsyłano go za karę do domu, całego wsińcach i w porwanym ubraniu.- Mogę sobie wyobrazić.- Julia pokiwała głową.Wiedziała ju\
, jak krewki bywa jej nowopoślubiony mał\
onek.- Biedaczysko - szepnęła do siebie, lecz widząc zdziwione spojrzeniepani Winston, dodała szybko: - To straszliwe obcią\
enie dla dziecka.Dobrze, \
e z czasem da-li mu spokój.- Wcale nie.Podłe plotki wlokły się za nim przez cale \
ycie.Zupełnie jakby ktoś rozmyślniestarał się je podgrzewać, kiedy tylko wygasały.A trzeba powiedzieć, \
e pan Alec na całenieszczęście za bardzo wrodził się w matkę i sam się starał, aby wcią\
na nowo brano go najęzyki.- Nie winię go za to - powiedziała z mocą Julia.- Czy miał robić z siebie świętoszka tylko poto, aby przypodobać się pró\
niaczej bandzie, która nie ma nic innego do roboty, jak tylkoprzesiadywać w salonach i paść się cudzymi nieszczęściami?Pucołowate policzki pani Winston o\
ywiły się w szerokim uśmiechu.- Co za szczęście, \
e pan Alec trafił na taką kobietę jak pani!- Staram się być szczera, i tyle.- Julia skromnie wzruszyła ramionami.Była pewna, \
ewicehrabia Hunterston świadomie dra\
nił towarzystwo swoimi ostentacyjnie swobodnymipoczynaniami [ Pobierz całość w formacie PDF ]