Montalban Manuel Vazquez Ptak Bangkoku

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bardzo piękne.Ale pana przyjaciele nie musieli jechać autem, mogli równie dobrze podróżowaćautobusem.Autobusy dojeżdżają do granicy z Malezją, stamtąd wyruszają inne, jadą do Alor Setar, anawet do Butterworth, do portu, z którego można przeskoczyć do Penang.- Nie ma innej trasy?- Druga trasa jest bardzo niebezpieczna, prowadzi przez krainę Pattani, a mamy niespokojne czasy.Ludzie się burzą.- Dostaje pan informacje od wszystkich taksówkarzy z Songkhla?- Nie, ale nasza korporacja jest najsilniejsza i obsługujemy prawie wszystkie kursy poza strefąmiejską.- Czy trudno byłoby znalezć w tych papierach wzmiankę o kursie sprzed dwudziestu paru godzin?- Proszę wrócić za pięć godzin.Prośba Carvalha nie miała sensu.Po wyjściu z biura detektyw nabrał podejrzenia, że pięć godzinwystarczy, by sprowadzić mu na głowę Charoena albo Jungle Kida.Gdyby Chińczyk miał jakieś dane ichciał udzielić mu informacji, już dawno by to zrobił.Carvalho wrócił na stację, skąd odjeżdżały- 125 -autobusy w stronę Sadao, i pokazał zdjęcie Teresy mężczyznie zarządzającemu garażami,sprzedawcy biletów i całemu chórowi kierowców i pracowników, który zgromadził się wokół fotografii.Jeden z mężczyzn stuknął w zdjęcie palcem.- Jechała z nami do Hat Yai.Carvalho spojrzał na mapę i stropił się.Dlaczego Hat Yai? Dlaczego zatrzymali się kilkadziesiątkilometrów od granicy?- Kobieta chora.Była bardzo chora.- Ktoś z nią był?- Tak.Tajlandczyk.Tajlandzki przewodnik.- Oboje wysiedli w Hat Yai?- Tak.Oboje.Wydawało się, że cudzoziemca nie obchodzi już ta sprawa.Schronił się na bazarze, położonym natyłach stacji i tam zaczekał na autobus.Wsiadł do niego na minutę przed odjazdem, jako ostatnipasażer i jedyny przedstawiciel Zachodu w tłumie Tajów i Malajczyków, podróżujących z koszamipełnymi owoców, kurczakami i przenośnymi piecykami na węgiel made in Italy.Jechali w cieniu hewei,przemierzając krainę ciemniejszą niż ta, którą dotąd poznał, ciemniejsi byli ludzie, dżungla i ziemia,ciemne były wyrocznie o finale tej podróży: czuł za plecami oddech Jungle Kida, nie Charoena, bogdyby to Charoen dotarł do Khao Chonga, to albo starzec wytrzymałby dzielnie wszystkie próby, alboCarvalho zostałby już dawno zatrzymany, w Ban Don lub na Ko Samui.Kiedy autobus dotarł do HatYai, Carvalha ogarnęło przygnębiające uczucie, że znalazł się w tyłku świata, najwyrazniej nie ma nicdo zrobienia w miasteczku, którego mieszkańcy sprzedają lateks, cynę albo bilety na walki byków;jakiś dzieciak, mrucząc niby-angielskie słowa, podawał mu ulotki, reklamujące najlepszą w Azji zupę zrekina, serwowaną w restauracji Ha�vathene".Detektyw usiadł na tarasie restauracji i zrobił niemiłąniespodziankę właścicielowi, prosząc o butelkę wody mineralnej, żeby połknąć dwie pastylki Ziloric",bo zaczynał czuć, że jego lewe kolano wypełnia się ostrymi szkiełkami.Restaurator miał nieciekawąminę nie tylko dlatego, że Carvalho zamówił tak mało - jego dwukolorowa twarz była pokryta białymiplamami, pamiątką po kwasie.Detektyw opowiedział historię przyjaciół zagubionych w Tajlandii ipostanowił uzależnić swoje dalsze kroki od opinii powściągliwego właściciela, pytając, co może robićw Hat Yai ktoś, kto jest chory i przyjechał autobusem.Pójść do lekarza, odparł restaurator z lakonicznością godną wody mineralnej.Carvalho zapłacił,zostawiając napiwek dwukrotnie większy niż rachunek za wodę.Dwukolorowa twarz złagodniała,właściciel skrzywi! usta w uśmiechu i zaproponowa! konsultację u lekarza, który przyjmuje tuż obokstacji.Gabinet znajdował się u zbiegu dróg, między Hat Yai i Chana.Lekarza nie było, ale kobieta,która otworzyła okratowane, oszklone drzwi, przyjrzała się fotografii i potwierdziła skinieniem głowy.- Była tutaj.Bardzo chora.- Sama?- Nie.Z mężczyzną.Bardzo chora.Doktor powiedział, że jest bliska śmierci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony