[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chcę milion dolarów.Dobrze zgodziła się, a Hamish zaczął zaciekle pisać na tablicy.Kiedy? Gdzie? błagała.Powiedz tylko, czego chcesz.Zadzwonię jutro o dziesiątej trzydzieści i podam szczegóły.Nie, czekaj! krzyknęła.Skąd mam wiedzieć, że ona żyje? Skąd mam wiedzieć, żeEmma żyje?Will przycisnął palcami słuchawki do uszu, wytężając słuch ponad elektrostatyczne trzaski.Usłyszał jakieś kliknięcie, ale nie wiedział, czy to Hamish przyciska klawisze na komputerze,czy też było to coś innego.Wszyscy poderwali się jak jeden mąż, gdy dz
więk w słuchawcepodniósł się o kilka poziomów. Tato.Dziewczęcy głos, zmęczony, przerażony.Tato.proszę.pomóż.Kochanie! wrzasnął Paul w słuchawkę.Kochanie! To ja!Znowu kliknięcie i połączenie zostało przerwane.Emma? krzyknęła Abigail.Halo!Hamish uderzał wciąż zajadle w klawiaturę komputera, próbując utrzymać połączenie.Pochwili pokręcił głową w kierunku Willa.Nic.Co teraz? zapytała błagalnie Abigail, wystraszonym, piskliwym głosem, niemal równiewysokim jak głos jej córki w słuchawce.Co robić?Zapłacimy gnojkowi.Paul spojrzał wściekle na Willa.Wynoś się z mojego domu.Jegoteż zabieraj.Hamish wyglądał na mocno zaskoczonego.Will dał mu znak, by siedział spokojnie.Nie możesz sam negocjować z kidnaperami powiedział do Paula.A ty, kurwa, do czego mi się przydasz? Nawet zasranego telefonu nie umieciezlokalizować.Paul.spróbowała Abigail, ale mąż nie dał jej dojść do głosu.Wypierdalaj.Już.Kiedy Will się nie ruszył, Paul postąpił krok naprzód.Nie myśl, żedrugi raz nie zleję ci dupy.Dlaczego mam wyjść? %7łebyś mógł zadzwonić do swoich ochroniarzy i zapytać ich, corobić? Nie trzeba było umieć czytać, żeby w oczach Paula dojrzeć odpowiedz
.Im więcejludzi w to zaangażujesz, im więcej osób będzie się starało to poprowadzić, tym bardziejbędzie prawdopodobne, że Emmie przydarzy się coś złego. Chyba nie myślisz, że powierzę ci życie mojej córki?Myślę, że powinieneś się uspokoić choć na chwilę i uświadomić sobie, że jestem jedynąosobą, która wie, jak zapewnić twojej córce bezpieczeństwo.No to mam, kurwa, przejebane? Usta Paula wykrzywiły się w szyderczym uśmiechu.Walnięty wypierdku, wypierdzielaj z mojego domu.Proszę powiedziała cicho Abigail.Wynoście się z mojego domu nie ustępował Paul.To również mój dom.Tym razem Abigail odezwała się mocniejszym głosem.Chcę,żeby zostali.Paul odwrócił się do niej.Abby, ty nie wiesz.Wiem, że to policja.Wiedzą, co robią.Nieraz mają do czynienia z takimi sprawami.Głos znowu zaczął jej drżeć, nerwowo zacisnęła dłonie na telefonie, w którym przed chwiląożył głos jej córki.Powiedział, że zadzwoni jutro.Będziemy musieli wiedzieć, co robić,kiedy się odezwie.Paul potrząsnął głową.Nie przejmuj się tym, Abby.To również moja córka!Pozwól, że ja się tym zajmę poprosił, choć było już jasne, że jego żona podjęła decyzję.Dam sobie radę.Dasz sobie radę, tak jak ze wszystkim innym?!W pokoju zapadła grobowa cisza.Nawet wentylator w komputerze Hamisha przestałwirować.Abigail zdawało się nie przeszkadzać, że ma publiczność.Gdzie ty byłeś, Paul? Jak dawałeś sobie radę, kiedy Emma zaczęła się spotykać z Kaylą?To nie ma.Mówiłeś, że tylko pozuje, że jest nastolatką.I żeby zostawić ją w spokoju.Więc zobacz,do czego doprowadziło zostawienie jej w spokoju.Więc jest zostawiona jak cholera, jestsama!Paul zabrzmiał bardzo nieprzekonująco, gdy wymamrotał:Przecież to dziecko.Dziecko? powtórzyła Abigail.Wciąż się popisujesz tymi swoimi rodzicielskimimądrościami?  Niech sama do wszystkiego dojdzie", mówiłeś. Niech się dziewczynawyszumi".Jak ty w jej wieku.Ale popatrz na siebie, jesteś żałosnym, myślącym tylko osobie gnojkiem, który własnej córce nie potrafi zapewnić bezpieczeństwa.Abby, jesteś zdenerwowana stwierdził Paul, siląc się na głos rozsądku.Póz
niejporozmawiamy.Zawsze mi to mówisz nie ustępowała.Zawsze to samo.Póz
niej o tym porozmawiamy.Emma opuszcza lekcje? Porozmawiamy póz
niej.Emma ma słabe oceny z angielskiego?Porozmawiamy póz
niej.Póz
niej, póz
niej, póz
niej.Właśnie teraz jest to póz
niej! Rzuciłatelefonem przez pokój, roztrzaskując go o ścianę.Już jest póz
niej, Paul.Chcesz o tymporozmawiać? Chcesz powiedzieć, że znowu przesadzam, że to ja mam coś z głową, że toja jestem nadopiekuńcza, że to ja powinnam się uspokoić i pozwolić dzieciom być dziećmi? Głos uwiązł jej w gardle. Jesteś spokojny, Paul? Jesteś spokojny, kiedy myślisz, co tenczłowiek, co to zwierzę robi teraz naszej córce?Paul zbladł jak ściana.Nie mów tak.Dobrze wiesz, co robi syknęła Abigail.Zawsze mówiłeś, że jest twoją ślicznądziewczynką.Wydaje ci się, że jesteś jedynym facetem, który tak myśli? Wydaje ci się, żejesteś jedynym mężczyzną, który nie umie się opanować przy powabnej młodej blondynce?Paul rzucił nerwowe spojrzenie w kierunku Willa.Wyjdz
rzucił.Niech pan nie wychodzi powiedziała Abigail.Chcę, żeby pan również tego posłuchał.Chcę, żeby pan wiedział, z jaką werwą i ochotą mój kochający i oddany rodzinie mąż rżniekażdą dwudziestolatkę, która mu stanie na drodze.Ruchem dłoni wskazała swoją twarz iciało.Siedzi w nim sprzedawca samochodów.Gdy jakiś model wychodzi z mody, szuka narynku następnego.Abigail, to nie jest dobra pora.Kiedy będzie dobra pora? zapytała z przekąsem.Kiedy nadejdzie pora, żebyś, docholery, wreszcie wydoroślał i przyznał, że nie masz racji? Złość rosła w niej z każdymsłowem.Ufałam ci! Ufałam, że obie będziemy przy tobie bezpieczne.Patrzyłam tak na to,bo wiedziałam, że pod koniec dnia zawsze wrócisz do domu.Wracałem.Wracam [ Pobierz całość w formacie PDF ]