[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W końcu  obraz przemawia tysiącem słów".Na stole w kuchni znalazłam świe\
o zaparzoną kawę i rogalikidomowej roboty.Pod nieobecność Lilian dobrze czułam się w tymprzestronnym pomieszczeniu.Pomyślałam sobie: chyba lubięgotować.To proste zdanie na chwilę odebrało mi oddech.Lubię gotować?To było niesamowite.Pierwszy raz poczułam łączność z sobą, taką,jaką byłam dawniej.Lubię gotować!Roześmiałam się głośno, łzy stanęły mi w oczach.Przez momentzapomniałam o postanowieniu unikania Nicholasa.Bardzo chciałampobiec do jego gabinetu i podzielić się z nim moim odkryciem.Napewno pomyślałby, \
e zwariowałam.Poza tym wydał ścisłe polecenia,aby mu nie przeszkadzano; zwłaszcza \
ebym ja tego nie robiła.Byłamo tym przekonana.Nawet jeśli nie było nikogo, z kim mogłabym podzielić się tąwiadomością, czułam, \
e był to pierwszy prawdziwy wyłom w skale,która oddzielała mnie od przeszłości.To był początek, pierwszyprzebłysk pamięci.Teraz do mnie nale\
ało robienie kolejnychwyłomów w ścianie, do chwili kiedy stanę się wolna.Wcią\
uśmiechając się do siebie, zauwa\
yłam pęk kluczy wiszącyna gwoz
dziu obok drzwi.Po chwili wahania podeszłam i zdjęłamklucze ze ściany.Trzymałam je i czułam, jak bicie serca przyspieszyłopod wpływem poczucia winy, ale i pełnego nadziei o\
ywienia.Weszłam na drugie piętro, u\
ywając tylnych schodów; nie chciałamprzechodzić obok wejścia do pracowni Nicholasa.Z rozczarowaniemstwierdziłam, \
e \
adne z drzwi na tym piętrze nie były zamknięte naklucz.Sypialnie nie mogły kryć \
adnych interesujących mnie śladów itajemnic.Naprzeciwko mojego pokoju znajdowała się sypialnia, do którejwprowadzili mnie Greg i Hal Chapman, kiedy zobaczyłam swojezniszczone ubrania.Kiedy tylko tu weszłam, jeszcze zanimzobaczyłam niepościelone łó\
ko i białą koszulę rzuconą na krzesło,wiedziałam, \
e był to pokój Nicholasa.Wyczułam jego zapach.Bez ruchu stałam w drzwiach.A więc to tu spał mój mą\
.Podrugiej strome korytarza.Nasze sypialnie dzieliło kilka kroków.Wróciło niedawne pragnienie i przyłapałam się na myśli, \
echciałabym bardzo poło\
yć się na tym łó\
ku, chłonąć utrwalonyzapach, sprawdzić, czy w prześcieradło zachowało choć trochę ciepłajego ciała.Mimo wszystkiego, co zaszło w nocy, mimo mojegorannego postanowienia, musiałam z konsternacją przyznać, \
e nadalpo\
ądałam Nicholasa.To uczucie przeniknęło moje ciało i niczymfala brzeg morza - rozlało się na wszystkie zmysły.Wybiegłam z pokoju, jakby był nawiedzony przez złe moce.Zresztą w pewnym sensie tak było.Stojąc w korytarzu, starałam sięzłapać oddech.Kiedy udało mi się wziąć w garść, weszłam poschodach na trzecie piętro.Było tu mniej przestrzeni ni\
na ni\
szych piętrach; w powietrzuunosił się słaby zapach lekarstw.Znajdowały się tu tylko trzy pokoje.Sprawdziłam drzwi.Wszystkie były zamknięte.Klucze brzęczały w moich dr\
ących rękach, kiedy szukałamwłaściwego, aby otworzyć pierwsze drzwi.Po kilku nerwowychpróbach znalazłam pasujący klucz.Poczułam się winna, gdy zorientowałam się, i\
weszłam dosypialni Lilian, ale zaraz pocieszyłam się myślą, \
e ona nie postępujeinaczej.Oko za oko! Jednak wcale nie poczułam się du\
o lepiej.Dwaminusy nie dają plusa.Wstrzymałam oddech.Ktoś mi to kiedyś powiedział."Dwaminusy nie dają plusa".Przedtem.przed szpitalem.Przed napadem.Jedno z rodziców? Nauczyciel? Mocniej zabiło mi serce.Pamięćzaczęła wracać.Na razie tylko w przebłyskach, to prawda.Ale do tegoranka nie było nic.To przekonało mnie jeszcze bardziej, \
e,pozostając w Kruczym Gniez
dzie, postąpiłam słusznie.Rozejrzałam się po pokoju Lilian.Jeśli ju\
się tu znalazłam, niemogłam po prostu wyjść, nie przyjrzawszy się niczemu.Pozawszystkim, ta kobieta budziła we mnie w takim samym stopniuodrazę, co ciekawość.Wystrój pokoju odpowiadał charakterowi jego właścicielki - byłsurowy i raczej ponury.Proste łó\
ko, drewniana szafka, szary fotel zlampką do czytania, biurko.W pokoju panował nienaganny porządek.Wszystko le\
ało na swoim miejscu.Zresztą, nie było tu du\
o rzeczy.W zasadzie tylko jedno przykuło moją uwagę - oprawione zdjęciestojące na szafce.Podeszłam bli\
ej, \
eby się mu przyjrzeć.Był na nim młody, mo\
edwudziestoletni Nicholas.Ju\
wtedy jego rysy były uderzającowyraziste.Z
miało i pogodnie patrzył w obiektyw aparatu.Obok niegostała młoda kobieta z czarnymi włosami.Promienny uśmiech nadawałblasku jej surowej twarzy.Młodsza, weselsza Lilian.Lilian wszczęśliwszych czasach.Ponownie, mimo wszystko, zrobiło mi się jej\
al; pomyślałam te\
, \
e musiała być du\
o młodsza, ni\
by to sugerowałjej obecny wygląd.Spojrzałam na szuflady.Chęć ich przeszukania walczyła we mniez poczuciem, \
e byłoby to niewłaściwe.Wyznaję, i\
wysunęłam lekkogórną szufladę, aby zaraz ją zamknęłam - zawstydzona i zła na siebie.Wyszłam szybko z pokoju, czując się jak podglądaczka.Wahałamsię, czy otworzyć kolejne drzwi, uświadomiłam sobie jednak, \
e takdogodna okazja mo\
e się nie powtórzyć i zmusiłam się do dalszychposzukiwań.Pokój znajdujący się obok sypialni Lilian wypełniony był starymimeblami i kilkoma wielkimi półkami pełnymi ksią\
ek.W pierwszejchwili pomyślałam, \
e są to ró\
ne wydania horrorów Nicholasa, alegdy podeszłam bli\
ej, ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam klasycznedzieła literatury, wiele tomików poezji, nawet kompletne wydaniedzieł Szekspira.Otworzyłam kilka ksią\
ek z brzegu.Wszędziewidniało nazwisko i ekslibris Nicholasa.W ostatnim pokoju na tym piętrze było ciemno i duszno.Zapaliłam światło.Pomieszczenie okazało się przyjemnym, choćnajwyraz
niej od dawna nie odkurzanym salonem.Zapewne od dwóchmiesięcy [ Pobierz całość w formacie PDF ]