[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A.Zoll (zob.A.Zoll (w:) A.Zoll (red.), Kodeks karny& , t.1, s.26 27),według którego przy braku szkodliwości społecznej czyn nie jest zabroniony i niezawiera wtedy znamion czynu zabronionego, podobnie A.Wąsek (zob.A.Wąsek(w:) O.Górniok i in., Kodeks karny& , t.1, s.29), ale odmiennie w tej materii a więc w sytuacjach, gdy czyn spełnia jednak warunek bezprawności zachowa-nia, wypełnia bowiem znamiona danego przepisu za oceną właśnie od stronyszkodliwości społecznej czynu np.już w wyr.SN z dnia 22 lipca 1997 r., III KRN222/96 (Prok.i Prawo 1998, nr 4, poz.18, s.12).Powyższe stanowisko SąduNajwyższego można odnieść również do wykroczeń.Także jednak przyjęciepoglądu o braku w takim wypadku znamion czynu zabronionego , aktualne-go też na gruncie prawa wykroczeń, musi prowadzić do odmowy wszczęcia lubumorzenia wszczętego postępowania, a w razie ustalenia tego dopiero na prze-wodzie sądowym do uniewinnienia obwinionego (art.63 � 2 k.p.w.).8.Odpowiedzialność za wykroczenie aktualizuje się jedynie przy spełnieniujeszcze trzeciego warunku, jakim jest zawinienie, a więc możliwość przypisaniasprawcy czynu zabronionego przez prawo wykroczeń i społecznie szkodliwe-go winy (art.1 � 2).Przepis � 2 art.1 wprowadzono do Kodeksu wspominanąjuż nowelą z dnia 28 sierpnia 1998 r.dostosowującą go do rozwiązań Kodeksukarnego z 1997 r.(zob.Grzegorczyk, Nowela, s.12).Przed tą zmianą kwestiewiny normował art.5 zakładający, podobnie jak Kodeks karny z 1969 r., winęumyślną i nieumyślną.Obecna kodyfikacja karna oddziela winę od umyślności i nieumyślności (art.1� 3 i art.8 k.k.), które są traktowane jako elementy strony podmiotowej i takiepodejście przejął w 1998 r.także Kodeks wykroczeń.Mimo to często, tradycyj-nie niejako, nadal niekiedy używa się określeń wina umyślna i wina nieumyśl-na (zob.np.Marek, Prawo wykroczeń, s.55), choć tak naprawdę umyślne lubnieumyślne są same wykroczenia (zob.np.T.Bojarski, Polskie prawo, s.81 84),a nie wina.Obecnie bowiem Kodeks pozostając przy zasadzie nullum crimen sinelege przyjmuje, że wina to nieusprawiedliwiona wadliwość procesu decyzyjne-28 Tomasz Grzegorczyk Kup książkę Przeczytaj więcej o książce Rozdział I.Zasady odpowiedzialności Art.lgo sprawcy i w istocie swej możliwość zarzucenia mu (zarzucalność) wadliwegoukształtowania swej woli, czyli możliwość postawienia mu zarzutu, że w czasieswego bezprawnego, karalnego i karygodnego czynu nie dostosował się do zabra-niającej danego zachowania normy prawnej, a więc personalna zarzucalność po-pełnionego czynu (zob.A.Zoll (w:) A.Zoll (red.), Kodeks karny& , t.1, s.64 67;L.Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2008, s.52 55; Marek, Prawo wykroczeń,s.54).Dotyczy to zarówno wadliwości ukształtowania woli sprawy przy popełnia-niu czynu charakteryzującego się umyślnością, jak i czynu nieumyślnego.Istotawiny w obu wypadkach jest taka sama, a jest nią zarzucalność odnośnie do pro-cesu decyzyjnego, z tym że przy wykroczeniach umyślnych co do treści decyzji,a przy nieumyślnych opiera się ona na okolicznościach towarzyszących jej podej-mowaniu (zob.A.Zoll (w:) A.Zoll (red.), Kodeks karny& , t.1, s.65 66).Wina może być stopniowalna, a na stopień winy wpływają te okoliczności,które mogą (mogły) decydować o zakresie swobody sprawcy w wyborze i re-alizacji zachowania zgodnego z prawem, a więc o możności rozpoznania zna-czenia czynu z uwzględnieniem jego poziomu intelektualnego i emocjonalnego,stanu wiedzy, doświadczenia życiowego itd., a także o możności podjęcia przezsprawcę decyzji odnośnie do zachowania zgodnego z prawem w określonej sytu-acji zewnętrznej, przy uwzględnieniu normalnej sytuacji motywacyjnej, poziomuprzyswojenia przez niego norm moralnych, posiadania umiejętności dokonywa-nia wyboru, stopnia odporności na bodzce zewnętrzne itp., jak i o możliwościfaktycznego kierowania przez niego swoim postępowaniem w danym zdarzeniu(zob.A
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
