[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zerknęła na Bena.Może tym razem będzie inaczej?127RSBen odwiózł Kathleen do domu, a potem pojechał do ciotki.Destiny jeszcze nie spała.Siedziała w półmroku, w saloniku, znietkniętą szklaneczką brandy.- Dobrze się czujesz? - zapytał, sadowiąc się na kanapie.Zamrugała, jakby była myślami bardzo daleko i nie usłyszałajego wejścia.- Co ty tu robisz? - zapytała z rozdrażnieniem.- Jeżeliprzyjechałeś, żeby mi znów wiercić dziurę w brzuchu, to szkodatwojego czasu.- Szczerze mówiąc, szukam noclegu, bo jutro zamierzamy zKathleen dokończyć tapetowanie pokoju dziecinnego u Richarda iMelanie.Chcemy zacząć z samego rana, więc rozsądniej będzieprzenocować w mieście.Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwkotemu.Destiny rozpromieniła się, a potem, by nie spłoszyć gonadmiernym entuzjazmem, dodała ostrożnie:- Widzę, że się zaprzyjaz
niliście.- To miła osoba - odparł Ben równie ostrożnie.- I myśląca.- Owszem - zgodziła się Destiny.- Dlatego właśnie tak ją lubię.- Jest też piekielnie dyskretna - dorzucił Ben z kwaśną miną.-Mówię to na wypadek, gdybyś miała jakieś wątpliwości.Nie puściłapary z ust na temat waszej rozmowy.- Wyobrażam sobie, że doprowadza cię to do szału - stwierdziłaDestiny.- No cóż, tym gorzej dla ciebie.128RS- Ja wcale nie próbuję na ciebie naciskać - tłumaczył się Ben.-Naprawdę.Ale jeśli z
ródło kłopotów Carlton Industries tkwi w twojejprzeszłości, to Richard ma prawo o tym wiedzieć.Richard, nie ja -dodał z naciskiem.- Zastanowię się - odrzekła Destiny.- To wszystko, co mogępowiedzieć, więc zostawmy lepiej ten temat.- Dobrze - ochoczo zgodził się Ben.- No więc, mogę tu zostaćna noc?- A odkąd to musisz pytać? - Destiny poczuła się urażona.-Przecież to twój rodzinny dom.Zawsze znajdzie się w nim miejsce dlaciebie.Dobrze o tym wiesz.- Myślałem, że może wolisz być sama.- Nawet gdyby tak było, dom jest wystarczająco duży.Zawszemogę się wycofać do mojego pokoju.Zresztą, jesteś tu naprawdę milewidziany, tylko już o nic mnie nie wypytuj.Opowiedz mi lepiej opokoju dziecinnym - dorzuciła z uśmiechem.- Jeszcze go niewidziałam.Ben opowiedział ciotce o bałaganie, na jaki natknęli się zKathleen, oraz o planach urządzenia pokoju.Kiedy opisał jej swójprojekt malowidła na suficie, dostrzegł na jej twarzy dawnoniewidziane ożywienie.- Cudowny pomysł, ale mamy tak mało czasu - powiedziała, apotem nagle dorzuciła: - Mogłabym ci pomóc!Ben spojrzał na nią ze zdumieniem.- Mówisz serio?129RS- Oczywiście.To byłaby niezła zabawa.O której zaczynamy?- Obiecałem wstąpić po Kathleen o ósmej.Czy to ci odpowiada?Destiny zawahała się.- O wpół do ósmej mam zjeść śniadanie z prezeską komitetudobroczynnego, ale mogę odwołać spotkanie.Jakoś to załatwię.Naszasprawa jest znacznie ważniejsza.- Boję się, że Richard nie będzie zachwycony, widząc cię nadrabinie - stwierdził Ben.Destiny machnęła tylko ręką.- Czego oko nie widzi, tego sercu nie żal.Kiedy przyjedziemy,będzie już w pracy, a zanim wróci, zdążymy się ze wszystkim uporać.- Nie wiem, czy można na to liczyć - powiedział Ben.- Dziś, naprzykład, wrócił do domu już w południe.Destiny osłupiała.- Richard wyszedł wcześniej z biura? - zapytała zniedowierzaniem.- Zupełnie jakby chodziło o jakiś kataklizm - potwierdził Ben.- Zajmę się tym - oświadczyła Destiny.- Wykonamz samego rana parę telefonów.Zobaczysz, że będzie siedział wpracy dopóty, dopóki będzie nam to na rękę.- Czy już kiedyś mówiłem ci, jaka jesteś przebiegła? -zapytałBen.- Owszem, ale zazwyczaj mówisz to bez tej nutki aprobaty wgłosie-cierpko zauważyła Destiny.130RS- Jesteś cudowna - zapewnił ją z przekonaniem. A teraz poraspać.- Ty już się kładz
do łóżka, mój drogi.Ja też niedługo pójdę nagórę.- Destiny [ Pobierz całość w formacie PDF ]