[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oboje wpatrywali się długo w jego twarzyczkę oczami pełnymi zachwytu.Był to białoróżowy cherubinek, podobny do setek innych dzieci.Długie rzęsy ocieniały zaróżowione policzki, adrobne loczki kędzierzawych brązowych włosków wymykały się spod czepeczka z perkalu.Im dwojgu jednakwydawało się, że to dziecko jest jedynym na świecie i piękniejszym od jutrzenki. Czyż nie jest śliczny? Szepnęła Amarylis w zachwyceniu. Cudowny! Odpowiedział Denzil głosem pełnym przejęcia.* *Przy obiedzie wszyscy czuli się szczęśliwi.Pani Ardayre promieniowała harmonią na swe otoczenie.W czasiedługiej rekonwalescencji syna zrozumiała nareszcie prawdę i chociaż nigdy na ten temat nie rozmawiali, Denzil czuł,że jego matka rozumie faktyczny stan rzeczy, a to ułatwiło sytuację.Po obiedzie, w zielonym salonie, Amarylis usiadła do fortepianu i grała dla nich, po czym wszyscy troje przeszli docedrowego pokoju i przy kominku snuli plany i marzenia.O ile by powrót Denzila do armii na froncie lub za frontem okazał się rzeczą wykluczoną, postanowił wejść doparlamentu.Myśl porzucenia służby wojskowej sprawiała mu wielką przykrość, toteż obie kochające go kobietydokładały wszelkich starań, aby mu parlamentarną pracę przedstawić w najpiękniejszym świetle.To jedno byłopewne, że jakikolwiek obrót wezmą wypadki, jego wojowniczy temperament nie pozwoli mu nigdzie tkwićbezczynnie.Zdecydowali, że ślub ich odbędzie się z początkiem lutego.Wszyscy ich znajomi wiedzieli już o ostatnim zleceniuJohna, nikt zatem nie będzie tego faktu złośliwie komentował.A kiedy Beatrycze Ardayre powiedziała im dobranoc i odeszła, Denzil przyciągnął ku sobie Amarylis i rzekł: Myślę, że świat będzie zupełnie inny teraz, po tej wojnie, moje kochanie.Jeżeli ona potrwa długo, to cierpienia,nędza i wyrzeczenie się161 tworzą fundamenty nowego systemu społecznego, a my wszyscy powinniśmy być przygotowani do spełnieniazadań, jakie nas czekają.Yylko głupcy i słabi kurczowo trzymają się starych systemów wtedy jt-szcze, gdy już falaczasu zatopiła je, jako rzecz bezużyteczną.C okolwiek zdaje się być dobre dla Anglii, to powinno być naszym celem,chociażby oznaczało zerwanie z wiekową tradycją rodzinną i jej ideałami.Czy chcesz być ze mną, najdroższa,choćby się nam miało wydawać, że idziemy ponad przepaścią? O tak! Denzilu! Starodawny ustrój dał Anglii jej wielkość, lecz ten okres przeminął już dla wszystkich, a naszym zadaniem jeststać silnie i trzezwo kierować nowymi prądami, tak aby one posłużyły do świetności i potęgi ojczyzny i nie zmiotłyz powierzchni świata cywilizacji i kultury, jak się to stało po upadku państwa rzymskiego.To powinno być rzecząbardzo łatwą, bo przecież, jak mówi Stefan, posiadamy tyle wrodzonego rozumu.Byłoby zaś rzeczą jeszczełatwiejszą, gdyby ci, co stoją u steru, mieli rzetelną odwagę i nie starali się za wszelką cenę zdobywać mandatów czygodności, bo wskutek tego stają się chwiejni i bojazliwi w decydującym momencie.Gdyby polityk posiadał tęupartą, pogodną pewność, jaką ma żołnierz w rowach strzeleckich, moglibyśmy się stać wielkim narodem. Myślę, że tak, ale człowiek potrzebuje też jasnego poglądu, aby mógł iść prosto przed siebie, a nie potykać się ostare uprzedzenia; ludzie tyle razy dążą daremnie do celu, dlatego tylko, że nie chcą zdobyć się na siłę woli potrzębnądo wykorzenienia swych ujemnych właściwości, które stają się dla nich niezwyciężoną przeszkodą.Denzil w tej chwili nie patrzał na nią, oczy jego pełne światła skierowane były ku górze i Amarylis uświadomiłasobie, że nie tylko namiętność przyciąga ją ku niemu, ale wyższe uczucie duma i radość napełniła jej duszę.Postanowiła być istotnie jego towarzyszką i dzielić z nim wiernie walki i prace dla szlachetnych celów.Czas jakiśmówili o swych planach, potem o Weriszczence i Amarylis zapytała Denzila jakie ma od niego wiadomości i czy onjest jeszcze w Rosji. Stefan przybędzie do Londynu za tydzień.Dziś dostałem list
[ Pobierz całość w formacie PDF ]