[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wtedy zrozumiałem,czym jest miłość.- To piękne - szepnęła Elizabeth.- A wasza żona? Czy ona tak samo czuła?I zagłębili się w długą rozmowę o rodzeniu dzieci, modlitwie, przemijającym bólu i o tym, co czuje ko-bieta, kiedy zobaczy dziecko noszone pod sercem tyle miesięcy.Nie byłam im do niczego potrzebna, tym bar-dziej że obce były mi doznania, o których mówili.Ale z zadowoleniem stwierdziłam, że Elizabeth sprawiawrażenie podniesionej na duchu.Być może ostatnio po prostu bała się dolegliwości związanych z ciążą, prze-żywała lęk przed bólem porodu czy utratą własnego dzieciństwa.Cokolwiek to było, mistrz Hans odgadłwłaściwie.Być może nie zachował się najstosowniej, odwiedzając ją w sypialni, ale wyraz
nie odniósł dobryskutek.Delikatnie wyjęłam zwiotczałe przebiśniegi z jego ręki i wstawiłam do niewielkiego naczynia przyłóżku Elizabeth.Chcąc zrobić miejsce na kwiaty, przesunęłam list leżący na stoliku, a wtedy rozpoznałamdobrze znajome kanciaste pismo.List od Johna.Stłumiłam mimowolne westchnienie i ukradkiem go zabrałam.Mruknęłam coś pod nosem i wymknęłam się.Nie było potrzeby wysilać się na żadneusprawiedliwienia.Mistrz Hans na moment obrócił za mną głowę, natomiast Elizabeth chyba w ogóle niezauważyła mojego odejścia, tak głęboko była pogrążona w rozmowie.Nie odczuwałam najmniejszych skrupułów, żeby przeczytać list.John Clement był dla mnie tak wielkązagadką, że nie mogłam przepuścić żadnej okazji, by się czegoś więcej o nim dowiedzieć.Nie miałam ani ra-cjonalnych, ani moralnych oporów; cel był zbyt ważny.List okazał się krótki i oficjalny, krótszy niż napisanydo mnie.Zaczynał się od Droga Elizabeth.Piszę, aby Ci pogratulować.Słyszałem, że jesienią Ty i William będziecie mieli dziecko.Na pewnopamiętasz z naszych lekcji moje ulubione hasło: patrz przed siebie, nigdy wstecz.Twój mąż to dobry człowiek iotwiera się przed nim świetna przyszłość.%7łyczę Wam Obojgu wiele szczęścia w życiu rodzinnym.Gdy doczytałam do tego miejsca, ogarnęły mnie wyrzuty sumienia.Nie wahałam się zaglądać do cudzejkorespondenci, gdy mogła odnosić się do mnie; życie jest zbyt niepewne, by nie dbać o siebie wszelkimi moż-liwymi sposobami.A tymczasem przekonałam się, że były to bardzo oficjalne życzenia, sprawa czysto pry-watna i w ogóle mnie niedotycząca.Zrobiło mi się głupio, gdy porównałam moje wścibstwo z serdecznymwspółczuciem okazanym przez mistrza Hansa, człowieka wszak wśród nas obcego.Wróciłam do komnatyRLTElizabeth i poprawiając jej poduszki i kołdrę, upuściłam list na podłogę przy łóżku.Uzna, że spadł, i nie domy-domyśli się, że go czytałam.Potem z ulgą zostawiłam ich oboje pogrążonych w snuciu i słuchaniu budzącychlęk opowieści o porodach, odejściach wód i kleszczach.Niezbyt odpowiadało to moim gustom, ale, o dziwo,Elizabeth, zwykle bardzo wybredna, wyraz
nie się nimi zainteresowała.Gdybym miała inny charakter - byłamniej zamknięta i mniej skłonna do racjonalizowania - czułabym się nawet trochę zazdrosna, że tak zręcznieudało jej się skupić na sobie uwagę człowieka, z którym się zaprzyjaz
niłam.Ale nie byłam zazdrosna.Cieszy-łam się, że Elizabeth dobrze zrobią te ponure opowieści, lecz sama nie chciałam ich słuchać.Poszłam więc do ogrodu i tam, znalazłszy słoneczne miejsce z dala od kordegardy, zapomniałam owszystkim, rozkoszując się ciepłem słońca i pierwszymi wiosennymi kwiatami.Szepcząc:  kocha, nie kocha",obrywałam płatki stokrotek, niczym usychająca z tęsknoty dziewka folwarczna, a potem czytałam mój listwciąż od nowa, aż nauczyłam się go na pamięć.Hansowi Holbeinowi ogromnie było żal tej nieszczęśnicy skulonej w łożu, nienawidzącej życia.Niemógł do końca zrozumieć tego, co wylewało przed nim zbolałe serce.- To ja odnalazłam Johna Clementa i zaprosiłam go tutaj.A tymczasem on nie zwracał na mnie uwagi,tylko cały czas rozmawiał z Meg.A potem wyjechał bez słowa pożegnania.Oni wszyscy są tacy sami:rozprawiają o filozofii z mądrą Meg Giggs i prowadzą dysputy po grecku z uczoną Margaret Roper.Kto by tamtracił czas dla zwykłej dziewczyny.której jedyną zaletą jest ładna buzia.A teraz przysłał mi ten idiotycznynapuszony liścik, zupełnie jak ktoś obcy.Jakbym była obca.Jakbym nic dla niego.- Hans Holbein pojął sensjej słów; sam podobnie cierpiał z powodu Magdaleny.I kiedy z oczu Elizabeth spłynęły łzy, które ukradkiemotarła, zapragnął przytulić ją serdecznie i zapewnić, że każdy zdrowo myślący mężczyzna powinien ją kochaćza piękne oczy i śliczną buzię.Ale nie mógł jej nic takiego powiedzieć.Kim zresztą jest, by mówić córceswego chlebodawcy takie rzeczy? To zadanie jej męża.Nietrudno było się jednak domyślić, że Elizabeth z
leskierowała swoje uczucia.Kto zatem miałby pocieszać mężatkę rozpaczającą, że mężczyzna niebędący jejmężem trzyma ją na dystans (nie zachowując go wobec mądrej, oczytanej siostry) - tego nawet Hans Holbein,przy całej szczerości i zdrowym rozsądku, nie umiałby powiedzieć.Jego też zafascynował wdzięk, rozumneoczy i zadziwiająca bystrość Meg Giggs, więc doskonale pojmował, że inny mężczyzna również mógł znalez
ćsię pod jej urokiem.Osobiście nie widział nic pociągającego w Johnie Clemencie.Starszy od niego mężczyzna, któryprzybył tu razem z nim, mógł mieć szlachetne, pięknie ukształtowane rysy i imponująco zbudowane ciało.Mógł mówić po grecku i znać się na medycynie.Ale jego blade, uprzejme oczy nie miały tego błyskuinteligencji, jaki dostrzegało się w oczach More'a, Erazma czy na przykład panny Meg.Można śmiałopowiedzieć, że nie jest to intelekt na miarę wielkich umysłów z jego otoczenia.Medyk sprawiał wrażenie,jakby w życiu stoczył niejedną bitwę i dobrze poznał gorycz porażki.Gdyby Hans Holbein zdobył się naobiektywizm, przyznałby się zapewne do niechętnego podziwu dla człowieka, który - jak malarz to wyczuwał -nauczył się znosić klęski z godnością, a jego zwycięstwem była umiejętność przystosowywania się do nowychokoliczności.Ale Hans Holbein uprzedził się do niego, powodowany typowo męską rywalizacją.Nie miałzamiaru przyznawać Johnowi Clementowi prawa do domniemania niewinności.Orzekł, że to nieciekawyosobnik i że dla obu kobiet byłoby lepiej, gdyby też to dostrzegły.RLTJednak jego opinia o Johnie Clemencie wcale nie pomogłaby Elizabeth.O kobietach tak naprawdę wie-dział jedno: najpotężniejszym w ich życiu uczuciem jest miłość do dzieci [ Pobierz całość w formacie PDF ]