[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Działonowi już przecierali lufy działgąbkami.Sharpe zobaczył, jak pocisk artyleryjski wzbijaw powietrze fontannę darni tuż obok duńskiej flagi.Zarazpotem rozległ się krótki gwizdek.- Dobrze, chłopcy! - krzyczał Filmer.- Dołóżcie im!Zielone kurtki zaskoczyły Duńczyków.Czekając, aż prze-ciwnicy wejdą w zasięg ich strzałów, sami znalez
li się podcelnym ostrzałem karabinowym.Nim się zorientowali, jużmieli kilku rannych.231- Celować w oficerów! - darł się Filmer.- Nie śpieszyćsię! Celować dokładnie!Strzelcy doskonale wiedzieli, co robić.Walczyli parami.Jeden mierzył i strzelał, drugi osłaniał strzelca w trakcieprzeładowywania broni.Po chwili zaskoczenia Duńczycy ru-szyli zboczem w dół, by zmniejszyć dystans dzielący ich odBrytyjczyków.Jednak było ich zbyt mało, a w miarę jak sięzbliżali, padało coraz więcej rannych.W przeciwieństwie domuszkietów, karabiny miały celowniki, dzięki czemu wielustrzelców dorobiło się baretek za dobre wyniki w strzelaniu.Mierzyli, strzelali i zabijali Duńczyków z tak dużego dystan-su, że ci nie mogli uwierzyć, że znajdują się w polu rażenia.Filmer nie strzelał, tylko obserwował.- Dobrze, chłopcy - mruczał.- Dobrze, chłopcy.Również strzelcy w czerwonych kurtkach dołączyli dostrzelaniny, ale prawdziwe zniszczenie siały karabiny.- To działa, Filmer! - krzyknął Sharpe.- Jak jasna cholera, sir! - odpowiedział Filmer zadowolony./Nieprzyjacielski oficer, który zbiegał ze zboczaprzytrzymując spadający kapelusz, leżał teraz na ziemi.Człowiek, który ruszył mu na pomoc, dostał dwie kule.Strzelcy sami wskazywali sobie cele.- Widzisz tego cienkiego dupka? Dawaj go!Sharpe'a zdumiał otaczający go hałas.Brał przecież udziałw większych bitwach.Do ogłuszającego huku armat docho-dził grzechot karabinów i głuchy kaszel muszkietów.A byłto dopiero wstęp do bitwy.Jeszcze żaden z głównych batalio-nów nie oddał salwy.Sharpe musiał drzeć się na całe gardło,aby Filmer go w ogóle słyszał.Porucznik miał dużo sympa-tii dla Duńczyków.Przeważająca większość nigdy nie brałaudziału w bitwie, więc taki hałas musiał działać paraliżującona ich zmysły.To było jak walenie młotami, jak niekończącysię jęk pękniętych dzwonów, przeplatany chrzęstem232pękających kości, rzężeniem rannych i umierających.Po-cisk uniósł w powietrze wielki kawał darni, roztrzaskał nastrzępy koła duńskiego działa i urwał głowę działonowemu,z którego szyi trysnęła fontanna krwi.Strzelcy posuwali się naprzód, chowając się za stogami.Małe płomyki po zużytych przybitkach błyskały pośródścierniska.Wsparcie ze strony czerwonych kurtek było zu-pełnie niepotrzebne.Strzelcy wygrywali, a duńskie czołówkizmykały, cofając się do głównej linii obrony.- Naprzód! - wrzeszczał Filmer.Kule armatnie odbijając się od ziemi, wyżłobiły koleinyw drodze.Dym strzałów i wybuchy oślepiały walczących.Artyleria stopniowo zmniejszała ostrzał, co pozwalałostrzelcom celować w duńskie szeregi.Zielone kurtki wy-łuskiwały teraz oficerów liniowych przeciwnika, świetnieim to wychodziło.Wymierzyć, zabić, znalez
ć następny cel.Duńczycy zaczęli cofać się bezładnie, nie byli przyzwycza-jeni do pojedynków ogniowych na tak duży dystans.Rażenikulami karabinowymi, nie byli w stanie odpowiedzieć naatak.W tym piekielnym hałasie rozległ się dz
więk kobz.To92.Batalion ruszył do natarcia po stoku.Brytyjskie działawciąż ostrzeliwały duńskie centrum.Duńskie armatyzamilkły.Nagle na szczycie wzgórza wyrósł wielki kwiatdymu.Rozległ się niezwykły, ogłuszający huk.Eksplodowa-ło duńskie działo.- Dalej! Dalej! - krzyczał Dunnett.- Bliżej!Również 43.Batalion rozpoczął natarcie.Skończyły sięsubtelności.Walijczycy i Highlanderzy ruszyli szeregamipo pochyłości.Gdy zbliżyli się na odległość strzału, nałożylibagnety.- Strzelajcie do nich! - krzyczał Dunnett.- Zabijajcie!Chcę widzieć ich oficerów martwych!Wzdłuż duńskich szeregów pędził koń bez jez
dz
ca.Zabi-tych i rannych Duńczyków zastępowali stojący w dalszych233szeregach, aby wypełnić luki w szyku.Strzelcy nie ustawaliw swej pracy.Boże, pomyślał Sharpe, przecież to zwykłemorderstwo.Miał naładowany karabin, ale nie strzelał.- Dawać teraz żaby co, sir? - Z
miał się Filmer.- Dawaćtu te cholerne żaby.Wellesley kazał ruszyć kawalerii lewe skrzydło, obokplaży.Byli to niemieccy huzarzy.Przefrunęli przez wydmy,wzbijając kłęby kurzu, ich szable błyszczały z daleka.Widząc ich, Duńczycy stwierdzili, że pozycja jest straconana długo przed nadejściem batalionów czerwonych kurtek.Zaczęli w popłochu opuszczać wzgórze.W miarę jak uby-wało celów, ostrzał zanikał.Wszędzie wokół leżały ludzkieciała, ale tylko jedno było w zielonym mundurze.- Z
ciągnij z niego buty - rzucił Filmer jednemuz żołnierzy.- To ten okropny Hopkins - powiedział sierżant doSharpe'a.- Dostał prosto w oko.- Naprzód! Naprzód! - ostrym krzykiem poganiał żołnierzy Wellesley.Artylerzyści zaprzodkowali działa i ruszyli do przodu.Niemieccy huzarzy znowu pojawili się w centrum.Ich zapałbojowy zmusił przeciwnika do odwrotu.Szkoci maszerującyw kolorowych kiltach wkraczali już na grzbiet wzniesienia,zaś strzelcy na prawo od drogi biegli w kierunku K0ge.Oczom rozpędzonych żołnierzy ukazały się niskie dachy,kominy, wieże kościoła i młyn.Gdyby dachy nie były takieczerwone, wielu Brytyjczyków mogłoby pomyśleć, że sąu siebie w domu.Jednak była też inna zasadnicza różnica:miasto otaczały linie okopów.Duńczycy nie uciekali, po pro-stu wycofywali się do linii fortyfikacji.Brytyjska piechotaspieszyła się, ale spoza okopów pojawili się nagle Duńczycy,co groziło zwinięciem prawego skrzydła linii Wellesleya.Rozległy się głosy trąbek i przenikliwe gwizdki.Batalion234zatrzymał się.Nie formowano czworoboków, chociaż wszy-scy żołnierze byli na to przygotowani.Strzelcy, bardzo ła-two mogący ulec atakowi kawalerii, schronili się pod opiekęmuszkietów Walijczyków.Po chwili na skrzydle pojawili sięniemieccy huzarzy i opóz
nili natarcie duńskie.Sharpe jużnaciągał kurek, aby stawić się czoło szarży kawalerii, alezdał sobie sprawę, że Wellesley przewidział ten manewri dlatego posłał niemiecką kawalerię na odsiecz.Znów zabrzmiały piszczałki i porucznik zobaczył, jak92.regiment rusza prosto na nieprzyjacielskie okopy.Nieczekali nawet na artylerię, po prostu maszerowali w rytmwybijany przez werble, którym towarzyszyły przenikliwedz
więki wydawane przez kobzy.- Pogański pomiot - stwierdził z nutą podziwu Filmer.Sharpe'owi przypomniała się bitwa pod Assaye, gdyHighlanderzy maszerowali spokojnie w sam środek wrogiejarmii [ Pobierz całość w formacie PDF ]