[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.—Estas strange, diris Petro; sed mi ne rekonas plu iun homon.Tiu voja¸o, kiun mi tiel forte timis, reale okazis multe pli kontentige ol mi imagis.Mi çiam vidis Dinan’on tia, kia ¸i estis antaû dekdu jaroj, kiam mi ¸in lasis por veturi al Hongkong; kaj mi rezonis, kvazaû dum tiuj dekdu jaroj la aferoj kaj precipe la homoj senmovi¸is.Sed unuj mortis; aliaj vendis sian firmon kaj nun lo¸as çu en sia bieno, çu en alia urbo.La oficistaro kaj la mili-tistaro tute ÿangitaj montras nur nekonitajn viza¸ojn.Post longa forestado, tiu, kiu revenas en sian patrolandon, estas nur fremdulo.Tiu impreso estis por mi tiele forta, ke mi min sentis en Dinan tiel izolita kiel en la aliaj urboj, kiujn ni vizitis en la unua parto de nia voja¸o.397ÇU LI?eLIBRO—Sed mi kredis, rimarkigis Beatrico, ke vi revenis çi tien post la morto de via praonklo, por aran¸i la here-dajn aferojn.Laû via rakonto, en tiu momento, via patro al vi konigis, ke lia neÿancelebla volo estas ne havi plu kun vi ian rilaton.—Estas vere.Sed mi forgesis diri, ke mia patro ne lo¸as en la urbo mem.Li havas en ekstremaîo de unu el posturbaj kvartaloj, preskaû en plena kamparo, dometon, en kiu li vivas kiel urso, ne vizitante iun ajn homon.Kiam mi elvagoni¸is, mi iris rekte al lia hejmo.Tiam okazis tiu terura disputo, pri kiu mi tiel ofte parolis.Kiam mi lin delasis, mi rapide alkuris al la notario por doni al tiu viro çiujn subskribojn, kiujn li povus bezoni.Poste mi revenis al la stacidomo, renkontinte kaj revi-dinte neniun.Mi sentis çagrenon tian, ke mi îuris, ke neniam mi revenos çi tien.Nur via deziro speciale esprimita havis sufiçe da potenco, por min devigi al la mal-plenumo de mia promeso.—Tiam vi havis malmulte da amikoj?—Miaj gepatroj estis tro malsociemaj por sin amikalligi kun iu ajn.Kiel amikojn, mi çiam havis nur ofice-jajn aû regimentajn kamaradojn, aû ankoraû tiujn nekonitajn kunulojn, kiujn en voja¸o la hazardo prezentas al veturantoj.Jen estas kiamaniere mi konis tiun malfeliçan Gustavion, kiu restis enabismi¸inta en la Rhona glaciejo.398ÇU LI?eLIBROTiu interparolado okazis en la atendejo de la stacidomo.Subite kontraû ili, viro, kiu rigardadis Petron depost unu momento, sin levis, kaj alirante al li:—Pardonu min, sinjoro, li diris ¸entile; sed via fizionomio ne estas al mi nekonita.Ÿajnas al mi, ke mi vidis vin ie.—La afero estas ebla, respondis Fradeko, ne montrante ian embarason: tamen mi ne sendos al vi la reciprokecon: çar mi ne memoras, ke mi iam vin renkontis.—Çu vi ne estas sinjoro Herbeno, bankiero en Parizo?—Ne, sinjoro, vi eraras.Mi nomi¸as Fradeko.—Senkulpigu min, rediris tiu homo, kiu ÿajnis esti komerca voja¸isto: mi estis erarigita de simileco.Fervoja oficisto malfermis la pordojn de l’atendejo.Beatrico ekkaptis rapide la brakon de Petro.Ÿi tre bone rekonis la voja¸iston, kiun en la pasinta tempo ÿi kelkalfoje renkontis en la domo de Maziero.—La vagonaro baldaû ruli¸os, ÿi diris.Ni envagoni¸u.Kaj la juna virino ekkuris, volante komprenigi al tiu trudemulo, ke ÿi neniel intencas voja¸i kun li en la sama kupeo.Sinjorino Herbeno memoris la rekomendojn de Juliino.399ÇU LI?eLIBRO—Estu singardema, diris sinjorino Klozelo.Necese estas, ke en Dinan la nomo de Fernando ne estu elparolita.Dum la vagonaro ruli¸is, veturigante al Parizo la gevoja¸antojn, Beatrico profunde pripensis.La koro de la juna virino bati¸is pro feliçeco.La eksperimento, kiun ÿi provis, estis sukcesinta pli bone ol ÿi tion esperis.Tiufoje la dubo ne estis plu ebla.Certe por resti en sia rolo, ÿia kunulo al ÿi donis klarigon, kiu unuavide ÿajnis taûga.Sed al tiu, kiu serioze pripensis, ne estis malfacile diveni, pro kiu motivo Fernando diris tiujn parolojn.Antaûvidante la miron, kiun la juna virino ne povos ne montri, kiam ÿi konstatos la plenan indiferentecon de Dinan-lo¸antoj por unu el iliaj samurbanoj, Herbeno penadis por antaûrespondi la demandon, kiun devige al li faros Beatrico.Kaj kiel çiam li çirkaûiris çirkaû la malfacileco kun lerteco tia, ke estis neeble trovi en la klarigo elpensita de li la plej malgrandan kritikindan punkton.Tiu lasta provo estis pruvanta.Venante post çiuj aliaj atestaîoj, ¸i ilin plenigis kaj tute certigis.Do ne nur la viro, kiun ÿi amas, obstine rifuzis viziti la patron Fradeko kaj la aliajn personojn, kiuj en la pasinta tempo povis koni la veran Petron (kaj tio nediskuteble pruvis, ke per tiuj kontraûstarigoj li riskus la plej gravajn 400ÇU LI?eLIBROdan¸erojn); ne nur en sia patrurbo li estis rekonita de neniu urbolo¸anto; sed kontraûe la sola homo, kiu al-paÿis al li, lin salutis per lia vera nomo: Herbeno.Pro tio la decido de Beatrico estis definitive prenita.La vesperon mem, ÿi intencis rekomenci kun sia edzo la geedzan ekzistadon depost jam du jaroj interrompitan.Maziero, antaûsciigite per depeÿo, atendis la gevoja¸antojn en la Saint-Lazare’a stacidomo.—Por festi vian feliçan revenon, li diris, mi petas de vi ambaû, ke vi bonvolu vesperman¸i tiuvespere en mia hejmo.Vi en ¸i trovos gesinjorojn Klozelo, kiujn mi same invitis.Kaj dum Petro zorgis pri la pakaîoj, Maziero blovis en la orelon de Beatrico tiujn vortojn:—Venu en mian domon, tuj kiam vi estos ÿan¸inta vian tualeton.Mi havas por diri al vi tre gravajn komunikaîojn; kaj mi ne povas paroli en la çeesto de Petro.Sed tial ke en tiu momento Fradeko revenis:—Ne forgesu ambaû, li aldonis, ke mi atendas vin je la sepa.Estis la kvina [ Pobierz całość w formacie PDF ]