[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ojej, na śmierć o tym zapomniałam! zawołałam stropiona. No tak skwitował Warren elegancko. Czy mam przez torozumieć, że postanowiłaś nie jechać? Nie.niezupełnie powiedziałam z zakłopotaniem.Postanowiłam jechać.Mam już rezerwację na poranny lot Air France.bardzo mi przykro, Warren, powinnam cię była zawiadomić.Westchnął. Z samego rana zadzwonię do Air France.Może znajdzie się wolnemiejsce.Jaki jest numer twojego rejsu? Zresztą nieważne, i tak już się niedostanę na poranny samolot.Poza tym nie mógłbym tak nagle urwać się zbiura.Spróbuję zarezerwować sobie bilet na wieczór.W którym hoteluchcesz się zatrzymać? Nie mam pojęcia odpowiedziałam bez entuzjazmu, bouprzytomniłam sobie, że towarzystwo Warrena w Londynie to ostatniarzecz, o jakiej teraz marzę, ale nie wiedziałam, jak go odwieść od zamiaruwyjazdu. Najlepszy byłby Regent Palące albo Strand Palące.Oba są bardzodobre, usytuowane w samym centrum, niedrogie i nastawione naAmerykanów, poczujesz się więc jak u siebie w domu. Zanim zdążyłam mu powiedzieć, że wolałabym typowo angielski hotel, dodał: Najpierw sprawdzę w Regent Pałace, a jeżeli tam cię nie znajdę, spróbujęw Strand Palące.Jeżeli i tam cię nie będzie, spotkajmy się w czwartekrano o dziewiątej w recepcji Regent Palące. Dobrze odparłam potulnie, za bardzo zmęczona, żeby z nimdyskutować. A tak nawiasem, gdzieś ty się podziewała przez cały wieczór?Wydzwaniałem bez przerwy, aż wreszcie o północy złapałem Candy-Annę.Zacząłem już podejrzewać, że też znikłaś.Martwiłem się o ciebie.Muszę przyznać, że wzruszyła mnie ta jego szczera troska. Po prostu zwiedzałam Paryż wyjaśniłam. Chyba nie sama! wykrzyknął ze zgrozą. Oczywiście, że nie odparłam oschle. Przepraszam, Warren, żenie zadzwoniłam zgodnie z umową. Słuchaj no. przerwał mi, lecz dobre maniery nie pozwoliły mudokończyć.Czułam, jak jego ciekawość rozsadza łączący nas druttelefoniczny, ale zabrakło mu śmiałości, żeby zapytać wprost, z kimwypuściłam się na miasto. Tak? spytałam od niechcenia. E, nic.No to do zobaczenia jutro wieczorem, zgoda? Tak.Bardzoci dziękuję, Warren. Nie ma za co odparł jak dżentelmen. Na razie, Claire. Cześć.Z westchnieniem ulgi odłożyłam słuchawkę i rzuciłam się na łóżko.Zanim zapadłam w sen, przemknęła mi jeszcze przez głowę myśl, jakWarren zareagowałby na wiadomość, że spędziłam wieczór z GarthemCooperem.Odlot miałam o dziesiątej, ale zobaczyłam go, gdy tylko weszłam dohali odlotów.Stał przy oknie i czytał Le Figaro.Poranne słońcepodkreślało jego wyraziste rysy, twarz miał spokojną, skupioną.Kiedyrozważałam, dlaczego nie przyszło mi do głowy, że może lecieć tymsamym samolotem, podniósł wzrok znad gazety, jakby wyczuł, że ktoś goobserwuje, i nasze oczy się spotkały.Uniósł brwi w wyraznym za-skoczeniu, a gdy zarumieniłam się zmieszana, posłał mi ten swójniewymuszony, czarujący uśmiech, odrzucił gazetę, jak gdyby stracił dlaniej wszelkie zainteresowanie, i podszedł do mnie swobodnym krokiem. ROZDZIAA PITY A więc w końcu zdecydowałaś się pojechać do Londynu! Resztkizdumienia na jego twarzy przekształciły się w wyraz zadowolenia.Miałem taką nadzieję.Kiedy podjęłaś decyzję? Och.niedawno odpowiedziałam mgliście i poczułam, że znówsię rumienię z powodu tego uniku. Miałaś kłopoty z rezerwacją? Nie.Na szczęście wezwano nas do wyjścia, toteż odwrócił ode mnie wzrok.Przeszliśmy odprawę i już po pięciu minutach siedzieliśmy w samolocie,czekając na chwilę, kiedy maszyna ruszy. Jesteś dość nieprzewidywalną osobą, prawda? zagadnął życzliwieGarth. Sądziłem, że masz zamiar pozostać w Paryżu.Uśmiechnęłam się speszona. Po namyśle zmieniłam zdanie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]