[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wie, że my tu jesteśmy? - zaszemrał Vesper z przejęciem.- Konkretnie: my, noca-rze?- Na pewno - odszepnął kapitan poważnie.- Czuciowiec rozpoznaje tylko zabójców.Nie rozpozna na przykład takiej Winorośli.O ile ta nie ma kogoś na sumieniu.W ułamku sekundy Vesperowi mignęła przed oczami twarz Kariny, Winorośli z baru.Uśmiechnął się przelotnie na jej wspomnienie, zaraz jednak spoważniał, powracając myślamido rzeczywistości.Na przyjemności będzie jeszcze czas.Może kiedyś.Nidor prowadził kolejną niemą konwersację.Vesper mógł się tylko przyglądać, za-broniono mu porozumiewać się w ten sposób z resztą oddziału.- Chłopaki się stąd zabierają - oznajmił wreszcie Nidor.- Będą czekać parę kilome-trów dalej, poza zasięgiem czuciowca.Zostajemy we dwóch.Vesper obrzucił go zdumionym spojrzeniem.- Ja jestem chowańcem - wyjaśnił tamten krótko.- A ty.Cóż, nie jesteś jeszcze za-bójcą.Ciebie nie wyczuje.Zostajesz tu na dachu, sam - zaczął szybko omawiać nowy plan.-Ja teraz schodzę, będziesz mnie osłaniał.Jak tylko tamten się ruszy, zatrzymamy go.Jeślibędzie uciekać samochodem, strzelaj do kierowcy i w silnik.Ja będę blokował z dołu, pókinie przyjadą nasi.- Popatrzył mu w oczy.- Wszystko jasne?- Tak jest! - odparł Vesper z przejęciem.- No to do zobaczenia po drugiej stronie! - Nidor podniósł się nieco, podpełzł do kra-wędzi dachu i zeskoczył.Vesper popatrzył za nim, powtarzając w myślach zasłyszane słowa.O jakiej drugiejstronie tamten mówił? Nagle zrozumiał, przejechał językiem przez zaschnięte wargi.Rubikon drapieżnika.Tuż przed nim.A zatem:Ruszył czym prędzej do swojej broni i ułożył się wygodnie, znów obserwując okolicęz krzyżem i podziałką w tle.Półciężarówka odjechała wkrótce, Vesper znowu poczuł się cholernie sam.Dopieroteraz zrozumiał, jak bardzo przyzwyczaił się do monotonnego poszumu w głowie, świadczą-cego o nieustającej obecności swoich w pobliżu.Teraz byli tu tylko we dwóch.Wiedział, żeNidor jest gdzieś tam, niedaleko, ale nie wyczuwał go wcale.Widać tamten ukrył się już, wy-korzystując swój dar.Niebo płonęło coraz silniejszym blaskiem, napełniając Vespera coraz większym nie-pokojem.Jeszcze godzina i ultrafiolet będzie się lał z góry w zabójczych ilościach.Nic to,wytrzymasz, stary, wytrzymasz.Zacisnął wargi, opanowując się z całych sił.Wreszcie drzwi willi otworzyły się znowu.Na ganek wyszedł ten sam człowiek copoprzednio, teraz ubrany w elegancki ciemnoszary garnitur, spod którego wyzierała koszulaz krawatem.Rozejrzał się wokół, przymknął oczy, jakby nasłuchując porannego śpiewu pta-ków.Postał tak przez chwilę, wreszcie pokiwał głową z uśmiechem.Cofnął się znowu, zamy-kając za sobą drzwi.Vesper zaklął ze złością.Kiedy to się wreszcie skończy, ta upiorna zabawa w kotkai myszkę? Jest już o krok od tej drugiej strony, boi się jej potwornie, a jednocześnie jej pra-gnie i sam nie wie, czego chciałby bardziej.Czy żeby nagle wyskoczył ktoś z plastikowym pistolecikiem i chorągiewką z papieru,krzycząc: bum, niespodzianka! %7łartowaliśmy, wcale nie musisz tego robić?Czy jednak, żeby rozszalało się wokół to piekło, w którym on zgubi, a może odnajdziewłasną duszę?Ale niech się wreszcie coś stanie, niech odbędzie się ten chrzest krwi.Brama garażu otworzyła się, powoli wyjechało z niej czarne Mondeo.W mgnieniuoka wątpliwości i strach umknęły w dal.Vesper wyszukał kierowcę, wodząc po jego twarzywpisanym w koło krzyżykiem.Poczekał, aż samochód wyjedzie z posesji, skręci w lewoi rozpędzi się nieco na podziurawionym zimą asfalcie. Teraz! - szepnął mu Nidor w głowie.Vesper nacisnął spust.Tak łatwo, tak miękko i prosto.Przyciągnął do siebie wskazujący palec, pokonując le-ciuteńki opór.Odrzut broni uderzył go w ramię, prawie bezboleśnie.Jakby się nic nie stało,zupełnie nic.Siateczka pęknięć rozbiegła się promieniście po przedniej bocznej szybie samochodu,wokół okrągłego otworu po kuli.Głowa kierowcy błyskawicznie opadła na ramię współpasa-żera, bryzgając dookoła krwią.Samochód skręcił gwałtownie i wgniótł się w latarnię.Vesperdobił silnik rannej maszyny kilkoma strzałami.Z odległości niespełna trzydziestu metrówpociski weszły w stal jak w masło.Uchyliły się szarpnięte rozpaczliwie drzwi - to pasażerowie próbowali wydostać sięz samochodu.Wtedy postać leżąca dotychczas w bezpiecznym cieniu pod murem poderwałasię i uniosła Wintoreza.Kule poszatkowały opony na strzępy, wzbiły wokół fontanny piasku.Kilka z nichprześlizgnęło się po dachu samochodu, zmuszając pasażerów do kulenia się płasko na siedze-niach.Nie uczyniły im jednak żadnej krzywdy.Ewidentnie strzelający zamierzał ich oszczę-dzić.Nadjechała półciężarówka.Z piskiem opon zahamowała tuż przed samochodem, jejtylne drzwi otworzyły się błyskawicznie.Wysypał się z niej szereg czarno ubranych postaci.Pasażerowie zostali wywleczeni z samochodu szybkimi, zdecydowanymi ruchami.Vesper chłonął rozgrywającą się poniżej scenę szeroko otwartymi oczami.Wciąż wo-dził po postaciach krzyżykiem lunety, sprawdzając, czy nie będzie potrzebny kolejny strzał.Więz
niowie zostali jednak błyskawicznie zawleczeni do półciężarówki, nocarze wtłoczyli sięza nimi.Pojazd ruszył, chrzęszcząc oponami po asfalcie.Vesper wstał, puścił karabin.Popatrzył z góry na Nidora, podnoszącego ku niemu py-tająco głowę.Podniósł więc do góry zaciśniętą dłoń z triumfalnie uniesionym kciukiem.Zamknął oczy.Właśnie kogoś zabił.Coś się zmieniło? Nie wiedział.Jeszcze nie.Mo-że tak.A może nie, może nic.Może to jego przeznaczenie, może zawsze tak miało być. Mam dla ciebie bardzo złą wiadomość, młody - telepatyczny głos Nidora brzmiałzdenerwowaniem. Mają od cholery kłopotów z zatrzymanymi.Tam jest renegat, bardzo sil-ny.Dał się zaskoczyć, ale już się pozbierał.Teraz walczą psychicznie, jest niezła jatka.I wszyscy nasi są potrzebni.Vesper błyskawicznie złożył broń, zarzucił na plecy.Podbiegł do krawędzi dachu, ze-skoczył bez cienia wahania.Potknął się przy lądowaniu, utrzymał jednak równowagę.Co siłw nogach popędził do kapitana.- Mamy za nimi biec? - zapytał krótko.- Nie - odparł tamten, patrząc na niego poważnie.- Mamy posprzątać.Vesper popatrzył na niego, pytając niemo, w czym problem.Tamten spojrzał na willę,różowiejącą w świetle poranka, pokręcił głową.Wrócił wzrokiem do kolegi.- No pięknie.Renegat, kurwa jego w dupę jebana mać! - zawarczał, nie kryjąc zde-nerwowania.- No cóż, młody, pójdziesz ze mną, nie mamy innego wyjścia.Trzeba posprzą-tać, zanim tu zacznie węszyć policja.- Ale o co chodzi? - zapytał Vesper niepewnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]