[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Azya  pisał A
ubieński  ta część świata największym się zaszczycaawantażem nad inne, bo pierwszego Człowieka i Patriarchę Adama wydałaz siebie na rozmnożenie rodzaju ludzkiego, i inne Części Z
wiata osadziłaludz
mi.Monarchie najpierwsze u siebie założyła, zacząwszy po potopie odMonarchii Chaldejskiej albo Assyryjskiej, która trwała aż do Sardanapala.Azya najpierwsza jest Nauczycielką Praw, Nauk i Rzemiosł rozmaitych, jakoi rozmnożycielką Religii różnych po Z
wiecie błąkających się.Wiara Z
więtanajpierw tam zaszczepiona, a potem Sekta Mahometańska przez Diabławymyślona w Arabii założona górę wzięła.Wiara Pogańska, %7łydowska tamtakże wzięły swój początek.I czytałem dalej u A
ubieńskiego:.Witsen na swoim atłasie wydanym roku 1687 dzieli Tartarię na trzyCzęści Generalne: Południową, Z
rednią i Północną.Oczywiście interesowała mnie przede wszystkim Tartaria Północna.graniczy ona na południe ze Z
rednią, na Zachód z Moskwą Północną, agdzie indziej z Morzem, i ta część jest większa od dwóch pierwszych.Zamyka w sobie Syberię, Tyngolfę, Obdorę, na Północ Rzeki Oby i Pizydę.Między Rzeką Leną i Morzem jest także kraj obszerny, ale pusty iniepoznany dobrze, gdzie Witsen kładzie Daurię, Jugagir, Jakuty, Gilaki,Tuwkow i Ziembla-Gilet-Zkaja.Tam właśnie, w tym kraju obszernym, ale pustym i niepoznanym, leżał Ałbazin.Stary, poczciwy ksiądz Władysław A
ubieński, scholastyk krakowski, kanonikgniez
nieński, proboszcz infułat łaski, pokazał mi swój Ałbazin, wskazał to, czego nie mogłemznalez
ć u współczesnych geografów! Jakże mogłem nie dziękować mu za to dobrodziejstwo inie przymknąć oczu na wiele uroczych andronów i głupstw, które naplótł w swej księdze ozachwycającym tytule.3Przeczytałem u A
ubieńskiego o Syberii, że ziemia to wielka.napełniona wszystkimi górami i puszczami wielkimi, gdzie Ludzie sąjak dzicy, i tylko samymi rybami suszonymi żyją i chlebem z ryb suszonychna mąkę zmełtych, i zwierzyną, pod Niebem zawsze mieszkają Tu największełowy odprawują na sobolów, których pod utratą życia bić się nie godzi tylkona Skarb Carski, kondemnowani tylko na śmierć i niewolnicy tam posyłanibywają do tych łowów pod dyrekcją Oficerów, tak zaś są doskonali, że dlaniezepsucia futra w nos sam utraflają sobola strzałami.Ciż zaś strzelcy taksię zapędzili za tą zwierzyną, że już doszli do rzeki Amur granic Chińskich,gdzie Car Moskiewski wystawić kazał Fortecę zwaną Nerczinkoi nagranicach Tartarii Chińskiej, i z tej przyczyny Moskwa miewa kłótnie częstez Chinami.Ałbazin znajdował się o wiele dalej na wschód niż Nerczyńsk i o wiele bardziej chyba byłsolą w oku Chińczyków.Wydawało mi się, że dowiedziałem się już, dlaczego Chińczycynapadli na Ałbazin.Niestety, o samym Ałbazinie nie napisał nic A
ubieński.Ale czy możnamieć o to pretensje? Zapewne stary infułat nie słyszał nic o dowódcy Ałbazina, Polaku-pułkowniku.Pod koniec maja 1960 roku napisałem list do ministra kultury i sztuki z prośbą oumożliwienie mi wyjazdu do Rosji w celu odnalezienia tropów pułkownika-Polaka, który naddalekim Amurem zbudował ałbazińską warownię.W liście swym zaznaczyłem, że z uwagi nabardzo ryzykowny i dość dziwaczny charakter mego przedsięwzięcia jestem gotów ponieśćwszelkie koszty finansowe związane z podróżą, proszę tylko o umożliwienie mi uzyskaniapaszportu i wizy oraz pozwolenie na zakup odpowiedniej ilości dewiz.Wyłuszczyłem takżewszystkie wiadomości, jakie do tej pory udało mi się zgromadzić w związku ze sprawąAłbazina i jego budowniczego.Pismo włożyłem do najpiękniejszej koperty, jaka była w mym posiadaniu, starannie jązalepiłem i wysłałem listem poleconym. Teraz już na pewno będę mógł sprowadzić sobie żywego lwa  myślałem wracając zpoczty do domu.Ale w głębi duszy nie wierzyłem, że minister zechce mi pomóc.Tropienie śladów tajemniczego pułkownika wymagało zresztą bardzo wielu zabiegów.Nawet podróż palcem po mapie okazuje się kosztowna, wymaga bowiem kupna wielu3  Z
wiat we wszystkich swoich częściach większych i mniejszych, to jest w EUROPIE, AZJI, AFRYCE,AMERYCE, w Monarchiach, Królestwach, Xięstwach, Prowincjach, Wyspach y Miastach, geograficznie,chronologicznie y historycznie określony spisaniem Religii, Rządów, Rewolucji, Praw, Zwyczajów, Skarbów,Ciekawości y Granic każdego Kraiu, z Autorów Francuskich, Włoskich, Niemieckich, Polskich zebranymprzyozdobiony.Dla ciekawego a nie próżnującego oka Polskiego podany.szczegółowych map.Trzeba mi było pieniędzy na wyjazd do miast, w których istniejąbiblioteki zasobne w stare książki.Wyjazdy te pociągały za sobą korzystanie z bezpłatnegourlopu.Byłem zaś w poważnych kłopotach finansowych  moja pensja redaktorska niezaliczała się do pokaz
nych, dla swej gazety pisałem raczej mało, a książka, nad którąpracowałem, została odrzucona przez wydawnictwo.Zwróciłem się o stypendium do Związku Literatów Polskich  i otrzymałem odpowiedz
odmowną.Nawet bez podania powodów.Rad nierad musiałem więc pewnego dnia, a ściśle 15 czerwca, zapukać do WydziałuKultury Rady Narodowej w mym wielkim, siedemsettysięcznym mieście.W Wydziale Kultury pracowało aż trzech dobrze mi znanych poetów, jednym z nich byłserdeczny przyjaciel Robert.Minister z pewnością okaże się wielkim biurokratą  mniemałem  i w ogóle nie zechceodpowiedzieć na mój list.Ale tutaj mam do czynienia z poetami.Któż, jak nie poeta, pojmiemoją tęsknotę za Ałbazinem?Poeta Robert  starszy instruktor kulturalno-oświatowy  przyjął mnie bardzo serdecznie.Bywając codziennie w moim domu, chyba aż do znudzenia znał historię moich poszukiwań.Atoli w Wydziale Kultury on stanowił osobę urzędową, a ja zszedłem do roli zwykłegopetenta.Wysłuchawszy więc po raz setny opowieści o Ałbazinie, wydał z siebie pomrukzadowolenia, poklepał mnie po ramieniu, a potem zawiódł przed oblicze nadradcy wydziału poety S.Poeta S., przemiły sześćdziesięcioletni staruszek, pochodził ze Stanisławowa. U nas, w Stanisławowie  powiedział, gdy przedłożyłem mu swoją sprawę  żył swegoczasu niejaki Jojne Kotylin, szewc, człowiek porządny, acz biedny i obarczony liczną rodziną.Wuj Jojne Kotyliona, bardzo bogaty %7łyd, umierając darował swemu siostrzeńcowi stary, alepięknie oprawiony modlitewnik.Pan, drogi redaktorze, odnalazł na podłodze interesującąkarteczkę, zaś Jojne Kotylion czytając pewnego dnia modlitewnik natrafił w nim na list, wktórym widniały słowa:  Czekam w piątek na moście.Wziąwszy pod uwagę fakt, żekarteczka z tymi słowami znajdowała się w modlitewniku, Jojne Kotylion wywnioskował, żew ten dziwny, acz nieoczekiwany sposób dał mu znak sam Pan Bóg.Jojne Kotylion nie dziwiłsię, że sam Pan Bóg chce się z nim spotkać w piątek na moście [ Pobierz całość w formacie PDF ]