[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skoczyłem bez namysłu i spadałem długo, co z
le wróżyło.Liczyłem w duchu, że pierwszepiętro jest znacznie niżej.Myliłem się, ów zachodni segment wybudowano bowiem nanierównym kawałku szczytu góry, opadającym ku północy.Widać nasz pokój znajdował sięna sporej wysokości w porównaniu z pokojami tego samego poziomu usytuowanymi bardziejna południe, a więc bliżej szczytu.Spadłem szczęśliwie na gęsty krzak jałowca, który zamortyzował upadek.Ukłuciatwardych liści przyjąłem jak zbawienny pocałunek.Kawałek gałęzi zranił mi jednak udo,wbiwszy się głęboko pod skórę, a następnie zwaliłem się na świeże rabatki tulipanów.Poczułem intensywny zapach ich pyłków.W tej części zamczyska latarnie intensywniejoświetlały teren posesji, więc z góry byłem dobrze widoczny.Udało mi się wycelować wżarówkę najbliższej latarni i nacisnąłem spust.Pudło.Usłyszałem jedynie dz
więk rykoszetu.Poprawiłem.Zatopiony! Udało się.Fragment posesji spowił mrok.I teraz jedynie słabeksiężycowe promienie były moim przewodnikiem po meandrach przyległego do twierdzyterenu.Za tulipanami zaczynał się zniszczony częściowo przeze mnie żywopłot z jałowca, zanimi rósł bez i wyższe drzewa - dorodne klony, kasztanowce i graby.Gdy teraz to opisuję,wydaje się, że dość łatwo orientowałem się wówczas w topografii terenu, rozróżniałembezbłędnie rodzaje drzew i krzewów, odległości dzielące mnie od najbliższej alejki, zaułka,schodków.Nic bardziej mylącego! Wtedy nie wiedziałem nawet, gdzie jest północ i zachód,nie pamiętałem nawet swojego imienia.Nie miałem na to czasu - działałem instynktownie.Właśnie dzięki tej mimowolnej zdolności znalazłem się za żywopłotem, w enklawie zielenii pod osłoną drzew, które uchroniły mnie przed gradem kuł.Dz
więkowiec strzelał z góry irówno kosił rabatki tulipanów, kołnierz jałowca i pnie drzew, a ja skulony przycupnąłem zajednym z nich.Strzały zaraz umilkły, napastnik pewnie zmieniał magazynek, gdyż scorpionymogą w nich pomieścić dwadzieścia sztuk naboi.Ten moment wykorzystałem napodniesienie się i przebiegnięcie kilkunastu metrów między drzewami.- Tam - krzyczał Kamerzysta.- Widzę go! Ucieka! Szybciej, Nick!- Ucisz tego bęcwała w pidżamie! - odpowiedział mu wspólnik.Miał na myśli Pietrasia, którego wrzask towarzyszył ich poczynaniom na balkonie.LeczKamerzysta nie zdążył załadować broni, gdyż uciekłem im zbyt daleko.Z powrotemwycofałem się w pobliże muru.Biegnąc po schodkach pnących się do góry, zastanawiałemsię, czemu nikt z gości hotelowych nie zareagował na strzały.Napastnicy nie tylko strzelalibez ograniczeń, lecz także krzyczeli, zachowywali się nad wyraz bezkarnie. Czyżby pozabijali wszystkich gości? - niepokoiła mnie cisza wisząca nad zamkiem. Skąd ta martwa cisza otaczająca zamek?Po chwili teren się wyrównał i zbliżyłem się do basenu.Nie wiedziałem jednak, co mamrobić - czy schować się gdzieś i czekać na rozwój wypadków, czy raczej próbować ucieczki.Gdyby udało mi się dostać przed napastnikami do wehikułu, miałbym szansę opuścić zamek idotrzeć szybko do Tarrytown położonego w dolinie.Chłód scorpiona i świadomość, że wwehikule trzymałem drugi zestaw kluczyków, dodały mi sił.Ucieknę stąd moim pojazdem izawiadomię policję!Od basenu do parkingu miałem znacznie bliżej niż moi prześladowcy, którzy musieli wkońcu opuścić piętro w skrzydle zamku, przemierzyć hol, przebiec cały dziedziniec i jeszczena dodatek zejść pod mur zamkowy.Zanim dotrą na parking, powinienem poradzić sobie zpłóciennym dachem wehikułu, z silnikiem, a może nawet już będę zjeżdżał w dół asfaltowąserpentyną.Biegłem, ile sił, nie zważając na krwawiącą ranę uda i gołe stopy.Dokuczała mi starakontuzja kolana - pamiątka po moich burzliwych przygodach ostatnich lat.Biegłem szybko,bo od tego zależało moje życie (być może także pozostałych gości hotelowych) i wnetminąłem ogrodzoną siatką przybudówkę, za którą rozciągał się już żwirowy parking.Rzuciłem na nią tylko okiem i zauważyłem uchyloną furtkę oraz otwarte doń drzwi.Interesował mnie jednak wyłącznie parking.Uwierzyłem w swoją szczęśliwą gwiazdę.Miałem przed sobą oświetlony światłem księżyca i dyskretnie rozlokowanych latarni parking,zastawiony mrowiem samochodów.Płócienny dach wehikułu zauważyłem bez trudu i tamżeskierowałem swoje kroki.Dopiero gdy mijałem pierwsze samochody, spostrzegłem, co się stało; wszystkie pojazdyna parkingu miały poprzebijane opony.Widok był to niezwykły - dziesiątki przygniecionychprzez gołe felgi gumowych flaków.Zdawało się, że wszystkie opony poprzebijano, zresztąnie miałem czasu na sprawdzenie każdego pojazdu dokładnie.W każdym razie mój wehikułosiadł na felgach i przypominał skonanego, schorowanego starca.Był wrakiem samegosiebie. Co tutaj się działo? - przeraziłem się. W jakim uczestniczyłem przedstawieniu? W jakągrę zostaliśmy wplątani? A może jednak to sen?Jednego byłem pewien - nie miałem czasu na dalszą zwłokę i podobne rozważania.To niebył sen.Musiałem działać! A nawet gdyby to był koszmarny sen, przed marami sennymi teżnależało uciekać.Uszczypnąłem się w policzek.Nie, stałem na bosaka na żwirowejpowierzchni parkingu, w samej pidżamie pośród licznych samochodów - na jawie.Nawetchłodny powiew nocy zapachniał tak jak pachną wieczory na jawie.Nade mną wznosił sięmasywny mur zamczyska, milczący jak grobowiec, gigantyczny kamień.Rzeczywisty.Trwałem obok wehikułu całkowicie bezradny i czułem w ustach smak porażki.Ocknąłemsię dopiero, gdy nocną ciszę wiszącą nad Tarrytown niczym miecz Damoklesa zmącił dziwnywarkot, wprawiający powietrze w niepokojące wibracje.Słyszałem ten dz
więk coraz głośniej,aż wreszcie snop silnego światła przeciął wieżę zamkową i spoliczkował dachy samochodów.Błyskawicznie przykucnąłem i przyssałem się do drzwi wehikułu.Czerwone światło ostrzegawczej lampy błyskowej mieszało się z furkotem potężnychwirników.Po chwili ich podmuch zmiótł z powierzchni parkingu tysiące żwirowychkamyków, przeginał w pół krzewy, tarmosił korony drzew i moją czuprynę.Jak na złośćżwirowy piasek sypał mi prosto w oczy, więc musiałem na chwilę odwrócić głowę odhelikoptera, który przelatywał nad parkingiem.Miałem nadzieję, że to policyjny helikopter.Lecz gdy wzniósł się wyżej na wysokośćwieży, zerknąłem na maszynę i ku swojemu zdziwieniu nie dostrzegłem na nim policyjnegologo.Wielki żelazny ptak hałasował kręcącymi się szaleńczo łopatami i bił po oczachdrobnym pyłem.Oświetlił teren za parkingiem, więc przebiegłem przez parking, a następnieprzeturlałem się kilka metrów po zboczu.Znalazłem tam schronienie w zasłonie gęstych,kolczastych krzaków.Spoza szpaleru drobnych gałęzi mogłem lepiej obserwować zamek.Helikopter - śmigłowiec Bell 206 Jetranger - przechylił się nieco i stanął w głębi nadzamkiem, na wysokości dziedzińca.Nie zauważyłem żadnych policyjnych znaków, symboli,jedynie skromny napis w górnej części kabiny duralowej -  Aeromega i jakieś cyferki.Potem maszyna powoli zaczęła opadać, aż wreszcie zniknęła na dobre za murami.Postanowiłem opuścić kryjówkę.Wtedy to helikopter uniósł się niespodziewanie zpowrotem nad zamkiem.Szedł w górę niczym balonik, przesunął się w moją stronę i stanąłniemalże nad samą wieżą.Zawisł jak w klatce zatrzymanego kadru.Trwało to moment [ Pobierz całość w formacie PDF ]