[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wcale nie uwa\
ał, \
einformacje powinny być podawane uroczystym, grobowym tonem, ale chichoty i drwiny,które towarzyszyły relacjom na temat po\
arów i gwałtów, wydały mu się całkiem nie namiejscu.Czekał, kiedy spikerzy zaczną ciskać w siebie samolocikami bądz
maczać w kała-marzu jasne loki damy, która w beznadziejnie nudny sposób rozprawiała o sztuce.Spojrzał na zegarek.Było dwadzieścia po siódmej.Zegarek, co prawda, wskazywałdwadzieścia po dwunastej, ale to był czas amsterdamski.Spotkanie w Departamencie Stanuwyznaczono Scofieldowi na ósmą.�smą wieczorem, ma się rozumieć, co było zwykłą porą na spotkania z agentami.Niezwykłe było natomiast miejsce.Zazwyczaj umawiano się w zakonspirowanych lokalachgdzieś na ustroniu w Maryland bądz
w apartamentach hotelowych w centrum Waszyngtonu.Nigdy zaś w gmachu Departamentu Stanu.To znaczy, jeśli agent miał dalej pracować.Ale Bray wiedział, \
e nie wyślą go z powrotem do Europy.Domyślał się, \
e sprowadzono godo Waszyngtonu wyłącznie w jednym celu.śeby go zwolnić.Dwadzieścia dwa lata.Nieskończenie mały wycinek czasu, ale zawierało się w nimwszystko, czego Bray nauczył się, doświadczył i przekazał innym.Był ciekaw własnejreakcji, ale jak dotąd nie nastąpiła.Czuł się jak widz, który obserwuje obcą postać i obrazy zjej \
ycia na tle białej ściany; wiedział, \
e go wyleją, ale myślał o tym z dystansem.Odczuwałtylko lekką ciekawość.W jaki sposób to się stanie?Z
ciany gabinetu podsekretarza stanu Daniela Congdona były białe.Dobrze się składa,pomyślał Scofield na pół słuchając monotonnego głosu Congdona.Mógł dalej snućwspomnienia, oglądać obrazy z przeszłości.Twarze, dziesiątki twarzy pojawiały się irozmywały jedna za drugą! Twarze ludzi, których pamiętał i nie pamiętał, wpatrzone w niego,zamyślone, łkające, roześmiane, konające.Z
mierć.śona.Piąta po południu.Unter den Linden.Kobiety i mę\
czyz
ni biegli, zatrzymywali się.W blasku słońca, w cieniu.A on, gdzie był? Jego nie było.Był tylko widzem.Nagle oprzytomniał.Nie był pewien, czy dobrze usłyszał.Co powiedział ten zimnybiurokrata? Berno, Szwajcaria?- Słucham?- Na pańskie konto przeka\
emy pewną sumę, która oczywiście co rok będzieodpowiednio uzupełniana.- Oprócz emerytury, która mi przysługuje?- Tak, panie Scofield.A zwa\
ywszy, \
e antydatowano panu moment rozpoczęciasłu\
by, otrzyma pan najwy\
szą emeryturę.- Bardzo to wspaniałomyślnie z pana strony.Facet rzeczywiście był hojny.Licząc szybko w pamięci, Bray stwierdził, \
e będzie wsumie dostawał ponad pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie.- Jestem po prostu praktycznym człowiekiem.Wolę, \
eby nie musiał pan zarabiać na\
ycie pisaniem ksią\
ek lub artykułów o swojej pracy w Operacjach Konsularnych.- Rozumiem - powiedział wolno Bray.- Takie rzeczy się zdarzają, prawda? Choćbyostatnio, Marchetti, Agee, Snepp.- No właśnie.Scofieldowi z trudem udało się opanować.Ci durnie nigdy się niczego nie nauczą.- A zatem uwa\
a pan, \
e nigdy by do tych publikacji nie doszło, gdybyście im lepiejsypnęli forsą?- Motywy bywają ró\
ne, ale tej mo\
liwości nie nale\
y wykluczać.- Nale\
y - rzekł krótko Bray.- Znam dwóch z tej trójki.- Czy to znaczy, \
e odmawia pan przyjęcia pieniędzy?- Skąd\
e znowu! Biorę je.A jeśli zdecyduję się napisać ksią\
kę, pana pierwszego otym zawiadomię.- Nie radzę, panie Scofield.Za ujawnianie działań objętych tajemnicą państwowągrozi kara więzienia.Na pewno dostałby pan kilka lat.- A gdyby sąd mnie uniewinnił, spróbowalibyście ukarać mnie inaczej, prawda? Strzałw głowę z przeje\
d\
ającego obok samochodu, czy coś w tym stylu.- Nie wyobra\
am sobie czegoś podobnego - rzekł podsekretarz.- Nigdy nie łamiemyprawa.- A ja sobie wyobra\
am.Proszę zajrzeć do moich akt cztery-zero.Przeszedłemszkolenie w Hondurasie wraz z pewnym człowiekiem.Zabiłem go póz
niej w Madrycie.Pochodził z Indianapolis i nazywał się.- Pańska dawna działalność mnie nie interesuje - przerwał ostro Congdon.-Chciałbym tylko, \
ebyśmy się dobrze rozumieli.- W porządku.Mo\
e pan być spokojny.Nie zamierzam ujawniać \
adnych.tajemnicpaństwowych.Nie mam na to nerwów.A mo\
e odwagi.- Niech pan posłucha, Scofield - powiedział Congdon, poprawiając się w fotelu iuśmiechając przyjaz
nie.- Zdaję sobie sprawę, \
e to brzmi trywialnie, ale zawsze nadchodzitaki czas, \
e trzeba wycofać się z aktywnego \
ycia.Będę z panem szczery.Uśmiech, czy mo\
e raczej grymas, pojawił się te\
na twarzy Braya.- Nie lubię takich sytuacji.- Jakich?- Kiedy ktoś mówi, \
e chce być ze mną szczery.Jakby szczerość była ostatnią rzeczą,której nale\
y się spodziewać.- Ale\
ja jestem szczery.- Ja równie\
.Nie zamierzam się stawiać; odejdę spokojnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]