Stiefvater Maggie Drżenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie odpowiedział.Staliśmy razem w lesie przez długą chwilę zanim westchnął i znówprzemówił.- Po tym jak zostałaś ugryziona, wiedziałem co by się stało.Czekałem na twoją przemianę,każdej nocy, bym mógł cię odnieść i powstrzymać od zrobienia krzywdy. chłodny powiew wiatruuniósł jego włosy i posłał deszcz złotych liści migocących naokoło niego.Rozwinął ramiona,pozwalając im upaść na jego dłonie.Wyglądał ja ciemny anioł w wiecznym, jesiennym lesie.- Wiedziałaś, że dostajesz jeden szczęśliwy dzień za każdy, który złapiesz?Nie wiedziałam co miał na myśli, nawet po tym gdy otworzył swoją piąstkę by pokazać midrżące liście zmięte w jego dłoni.- Jeden szczęśliwy dzień za każdy spadający liść, który złapiesz. głos Sama był niski.Obserwowałam jak krańce liści powoli się rozwijają, trzepocąc w wietrzyku.- Jak długo czekałeś?Byłoby nieznośnie romantycznie gdyby miał odwagę spojrzeć mi w twarz i to powiedzieć, leczmiast tego spuścił wzrok w ziemię i szurał butem w liściach niezliczonych szansach na szczęśliwe dni leżących na ziemi.- Nie przestałem.Ja również powinnam była powiedzieć coś romantycznego, lecz również nie miałam odwagi.Więc zamiast tego obserwowałam nieśmiały sposób, w jaki przeżuwa swoją wargę i studiując liście, ipowiedziałam:- To musiało być bardzo nudne.Sam zaśmiał się, śmiesznym, nazbyt skromnym śmiechem.- Dużo czytałaś.I zbyt dużo czasu spędzałaś przy kuchennym oknie, gdzie nie mogłem cię zbytdokładnie dojrzeć.- I nie wystarczająco czasu prawie że naga w środku mojego sypialnianego okna? -dokuczałam.Sam zrobił się jasnoczerwony.- To powiedział jest tak odległe od tematu rozmowy.Uśmiechnęłam się słodko na jego zażenowanie, zaczynając znów chodzić, podrzucająckopniakami złote liście.Słyszałam, jak szura za mną liścmi.- To jeszcze raz, jaki był temat?- Zapomnij! powiedział Sam. Podoba ci się tu czy nie?Zatrzymałam się nagle, obracając się by stawić mu czoła.- Hej.- wskazałam na niego; on wzniósł brwi i również nagle się zatrzymał. Wcale niemyślałeś, że Jack tu będzie, nie?Jego grube, ciemne brwi jeszcze bardziej się wydłużyły.- Czy w ogóle miałeś zamiar go szukać?Trzymał ręce w górze jakby w geście poddania się.- Co chcesz, żebym ci powiedział?- Chciałeś zobaczyć, czy rozpoznam ten las, czyż nie? wzięłam kolejny krok, zmniejszającodległość między nami.Mogłam wyczuć żar jego ciała, nawet go nie dotykając, w wzrastającymzimnie dnia. W jakiś sposób powiedziałeś mi o tym lesie.Jak mi go pokazałeś?- Staram się ci powiedzieć, ale nie słuchasz, bo jesteś uparta.To nasz sposób mówienia tojedyne słowa, które mamy.Jedynie obrazy.Proste, małe obrazy.Zmieniłaś się Grace, jedynie twojaskóra się nie zmieniła.Chcę, byś mi uwierzyła. jego dłonie wciąż były uniesione, lecz zaczynałszeroko się do mnie uśmiechać w zawodzącym świetle.- Więc przyprowadziłeś mnie tu jedynie po to, bym to zobaczyła. znów postąpiłam naprzód,a on się odsunął.- Podoba ci się?- Pod pozorami. kolejny krok naprzód; kolejny w tył.Jego szeroki uśmiech rozszerzył sięjeszcze bardziej.- Więc podoba ci się?- Gdy wiedziałeś że nie wpadniemy tu na nikogo.Jego zęby błyszczały w jego szerokim uśmiechu.- Podoba ci się?Uderzyłam rękami o jego klatkę.- Wiesz że tak.Wiedziałeś, że mi się to spodoba.Podeszłam by znów go uderzyć pięścią, a on chwycił moje nadgarstki.Przez chwilę staliśmytam w ten sposób on patrzący na mnie z połowicznym uśmiechem na twarzy, i jak patrząca naniego: Martwa natura z Chłopcem i Dziewczyną.To byłby idealny moment na pocałowanie mnie, lecztego nie zrobił.Po prostu na mnie patrzał i patrzał, i z czasem gdy zdałam sobie sprawę że równiedobrze ja mogłam go pocałować, zauważyłam że jego szeroki uśmiech znikał.Sam powoli rozluznił moje nadgarstki i uwolnił je.- Cieszę się powiedział, bardzo cicho.Moje ramiona wciąż wisiały przy moich bokach, dokładnie tam, gdzie Sam je położył.Zmarszczyłam czoło.- Powinieneś był mnie pocałować.- Myślałem nad tym.Po prostu patrzałam na delikatny, smutny kształt jego warg, wyglądających tak, jakim byłjego głos.Prawdopodobnie się gapiłam, lecz nie mogłam przestać myśleć o tym jak bardzo chciałamgo pocałować i jak głupim było to, że tak mocno tego chciałam.- Czemu więc tego nie zrobisz?Pochylił się i obdarzył mnie najlżejszym z pocałunków.Jego wargi, zimne i suche, takuprzejme i niewiarygodnie doprowadzające do szału.- Muszę niedługo wejść do środka wyszeptał. Robi się zimno.Po raz pierwszy zwróciłam uwagę na lodowaty wiatr który przecinał moje długie rękawy.Jeden z chłodnych powiewów cisnął tysiącami spadniętych liści z powrotem w powietrze i przezsekundę pomyślałam, że wyczułam wilka.Sam wzruszył ramionami.Zerkając na jego twarz w przyciemnionym świetle, nagle zdałam sobie sprawę, że w jegooczach czaił się strach.* slim-jim to taki cieńki skrawek metalu, którym otworzysz praktycznie każdy zamek ;)ROZDZIAA 25SAM3�CNie wróciliśmy do domu.Powrót mógłby oznaczać przyznanie się do czegoś, na co niebyłem jeszcze przed nią gotowy do tego, czym byłem.Zamiast tego, szliśmy sadzącolbrzymie kroki, depcząc po drodze suche liście i gałęzie trzaskające pod naszymi stopami,nasze oddechy zagłuszały inne odgłosy wieczora.Ziąb wślizgnął się za mój kołnierz,wywołując na mojej skórze gęsią skórkę.Jeśli nie puszczę jej ręki, będzie ze mną wszystko w porządku.Skręt w złą stronę mógłby nas zaprowadzić z dala od domu, ale nie mogłemskoncentrować się na otaczających mnie drzewach.Nachodziły mnie wizje wyblakłychwspomnień ludzi zmieniających się w wilki, setki zmian w przeciągu tych lat, które spędziłemw paczce.Wspomnienie pierwszego razu, gdy ujrzałem zmieniającego się Beck a, było żywew mojej pamięci prawdziwsze niż krzyczący czerwienią zachód słońca widoczny zza drzewprzede mną i Grace.Pamiętam zimne białe światło sączące się przez okna salonu w domuBeck a, a także chwiejną linię jego ramion, gdy opierał ręce o oparcie kanapy.Stanąłem przy nim, wpatrzony, nie mogąc wydusić z siebie słowa.- Zabierzcie go stąd! wrzasnął Beck zwrócony twarzą w stronę holu i z na wpółprzymkniętymi oczami. Urlik, zabierz stąd Sama!Palce Urlika oplotły się wtedy wokół mojej ręki tak samo ciasno, jak palce Grace wokółmojej dłoni teraz, ciągnąc mnie przez las, zawracając nas na ścieżkę, z której wcześniejzboczyliśmy.Noc opadała między drzewa, czekając by nas wyprzedzić, zimna i czarna.AleGrace nie spuszczała wzroku z jarzącego się poprzez drzewa słońca, zwrócona do niegotwarzą.Błyszczące promienie zachodzącego słońca w połowie mnie oślepiły, zmieniając drzewaw surowe sylwetki, i nagle znów miałem siedem lat.Ujrzałem gwiezdzisty wzór mojej starejkołdry tak wyraznie, że potknąłem się.Moje palce kurczowo trzymały materiał, zwijając go wkłębek i drąc pod naciskiem chwytu.- Mamo! Mój głos załamał się na drugiej sylabie. Mamo, niedobrze mi!Leżałem na podłodze zaplątany w koce głośno wymiotując, trzęsąc się i rzucając popodłodze, usiłując złapać się czegokolwiek, kiedy moja matka przekroczyła próg sypialni,znajoma sylwetka.Spojrzałem na nią, policzkiem opierając się o podłogę, i zacząłemwymawiać jej imię, jednak żaden dzwięk nie wydobył się z moich ust.Padła na kolana i po raz pierwszy zobaczyła, jak się zmieniam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony