[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Andrea przysunęła się bliżej. Na górze pali się światło.Myślisz, że to pan Hatcher? A któż by inny?  powiedziałem dziarsko. Gdyby.gdyby to byli oni,czekaliby po ciemku.Chodz
.I nagle przy pomoście ujrzałem ślizgacz.Ten sam czerwony ślizgacz, którywidzieliśmy po południu na północnej rafie.Ten sam, czy taki sam?  kołatało mi w głowie.Nie widziałem go przedtem na przystani, ale z drugiej strony nie musiał wcale należeć dosponsorów Briana.A
odzie często tu przybijały, właściciele opłacali postój i dozór, by pojakimś czasie odpłynąć w siną dal.Więc ten sam, czy taki sam.? Zauważyłeś?  spytała Andrea. Ktoś wynajął miejsce albo. Nie, to nic nie znaczy.W Georgetown jest dużo takich ślizgaczy. A nasza łódz
? Nigdzie jej nie widzę. Powiedzieli, że zaholują ją do portu, nie do przystani.Chodz
my wreszcie.Każdy dom ma charakterystyczne, normalnie nie zauważalne odgłosy: krokilokatorów, dz
więki dochodzące z kuchni, szum kanalizacji, szuranie krzeseł.Już naciskałemklamkę, gdy moje zmysły wyostrzone jak brzytwa przeżyciami dnia, zarejestrowały.ciszę.Zawsze kiedy szedłem na póz
ny spacer, a Brian czekał w domu, zostawiał na dole włączoneradio.Poza tym, w kuchni gwizdał zazwyczaj czajnik z wodą na herbatę.Teraz w domkupanowała absolutna, niczym nie zmącona cisza i bezruch.Zawahałem się, a potem jednympchnięciem otworzyłem drzwi na oścież.Lepki mrok i poświata na szczycie schodów.Wzrok szybko przyzwyczaił się donowych warunków.Na dole nie było nikogo.Stanąłem w progu, wymacałem kontakt ipstryknąłem przełącznikiem.Zgadza się, tu nikogo nie ma.Skinąłem na Andreę i weszliśmydo środka. Zostań tutaj  szepnąłem  przy drzwiach.Gdyby coś się działo, zwiewaj.Przyniosę ciuchy.Krok za krokiem pokonałem schody.Z korytarzyka sączyło się blade światło.Stanąłem przed sypialnią Briana.Drzwi były otwarte, a wewnątrz.pusto.Poszedłem domego pokoju.Paliła się tu nocna lampka i na pierwszy rzut oka wszystko znajdowało się naswoim miejscu.Wyciągnąłem dla Andrei podkoszulkę, moje wyjściowe spodnie i klapki.Sam ubrałem szorty i zniszczone tenisówki.Naciągałem właśnie koszulę, kiedy dobiegło mnie skrzypnięcie schodów.Pakamera!Składzik na sprzęt!  błysnęło mi w mózgu.Nie sprawdzałem w składziku! Wybiegłem nakorytarz i zaczaiłem się za przepierzeniem.Ktoś szedł na górę.Wolno, cicho, bardzo, bardzomiękko.Chryste! Andrea! Zostawiłem ją na dole! Pobili dziewczynę, związali, a teraz.Zatrzymał się o dwa, trzy stopnie niżej.Teraz!Skoczyłem, wyciągnąłem ręce i już go miałem pod sobą.Ale.szarpałem się zdziewczyną, która waliła na oślep pięściami. Andrea!  krzyknąłem. Co ty wyczyniasz, dziewczyno?!  Zerwałem się ipomogłem jej wstać. Nic ci nie zrobiłem?Powoli przychodziła do siebie. Ale ty masz pomysły! O mało mnie nie zadusiłeś! Myślałam, że to oni. Czy ty masz dobrze w głowie? Miałaś siedzieć w saloniku, na dole! Przez ciebiedostanę kiedyś ataku serca. Ty?! A ja to co? Wiesz, jak mnie przestraszyłeś? Chodz
już, ubierz się wreszcie.58*** Good evening.Mr Bernik's apartment, please  powiedziałem i przysunąłembliżej telefon.W słuchawce coś zgrzytnęło. Halo, słucham. To był głos Briana. Brian! Brian, dobrze, że jesteś! Johnny? Co się stało? Gdzieś ty się podziewał? Skąd dzwonisz? Z domu, z przystani.Brian, muszę się z tobą koniecznie zobaczyć.Natychmiast.Znalazłem skarb! Skarb, rozumiesz? Ten z tysiąc dziewięćset czterdziestego trzeciego!Po drugiej stronie zapadła cisza. Brian? Jesteś tam? Słyszysz mnie? Sonny.Ale jak. aż go zatkało. Słuchaj, teraz nie mam czasu.Wlecze się za nami ten Murzyn bez oka, ten z jachtu,pamiętasz? Jest tu Andrea.Boję się o nią.Idziemy na policję, bo może być za póz
no.Przyjdziesz tam? Johnny, tylko spokojnie.To wspaniale! Gdzie go znalazłeś? Zresztą, to potem.Teraz idz
cie na policję.Jesteś pewien, że to.że znalazłeś złoto? Tak, Brian, tak! Nie wiesz, jak się cieszę! Ale.słuchaj, przy pomoście cumujeczerwony ślizgacz.Skąd się tam wziął? Z
lizgacz? Jaki ślizgacz? Zaraz.Boy, to cała afera! Wstawiłem go do przystani wpołudnie.Nowiuteńki, kapujesz? I po godzinie ktoś mi go rąbnął, wyobrażasz sobie?Zadzwoniłem na posterunek, policja już wie [ Pobierz całość w formacie PDF ]