[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Psychewiedziała, \
e tylko ona mo\
e rozwiązać tę zagadkę.Le\
eli długo,przytuleni do siebie, niczym dwie połowy jednej całości, a\
w końcuusnęła.Rankiem Psyche obudziła się w innej sypialni, gdzie druga część łó\
-ka była pusta.Uniosła głowę w panice, ale potem opuściła ją ponowniena poduszkę, bo przypomniała sobie wszystko.Gabriel o świcie zaniósłją, na wpół śpiącą i protestującą, z powrotem do jej pokoju.Nie chciał,\
eby czuła się za\
enowana wobec słu\
by jego ojca, pomyślała zrozbawieniem.Czy będą mogli kiedyś le\
eć do póz
na w jednym łó\
kubez obawy, \
e trzeba się będzie póz
niej niezręcznie tłumaczyć? Zradością by go nauczyła, \
e mo\
e przesypiać świt, obejmując ją mocno,w gładkiej białej pościeli.Potem przypomniało się jej, \
e mo\
e tak sięnigdy nie stanie, bo mimo wszystko Gabriel odejdzie, i zalała ją fala \
alu.Uspokoiła się z trudem, zapewniając samą siebie, \
e Gabriel oka\
e więcejrozsądku.Była ju\
jednak całkowicie przytomna, przeciągnęła się więc iodrzuciła kołdrę.Wło\
yła tę samą granatową suknię, upięła włosy w gładki węzeł i ze-szła na dół.Znalazła Gabriela w jadalni.Z ulgą stwierdziła, \
e nie matam nikogo więcej prócz obsługującego ich lokaja, który znów wyglądałna zdenerwowanego.Psyche usiadła za stołem i zaczęła pić herbatę.- Dzień dobry, panno Hill.Dobrze pani spała? - spytał Gabriel zeswoim zwykłym ironicznym błyskiem w oku.Dobrze wiedziała, co jej zakłóciło sen, zrobiła więc zagniewanąminę, ale szybko złagodniała, przypominając sobie wszystko, czegowtedy doznała.303- Względnie dobrze - mruknęła, widząc, \
e lokaj nadal stoi przy kre-densie.- Pani Parslip umie parzyć doskonałe ziółka na sen.Powinna pani ichspróbować - ciągnął rozbawiony.- Dziękuję panu, będę o tym pamiętać, kiedy następnym razem nieuda mi się zasnąć - odparła z powagą.Uśmiechnął się.Lokaj podsunął jej półmiski z kiełbaskami, cynaderkami, szynką,jajkami, owsianką i grzankami.Psyche nało\
yła sobie potrawy na talerz ijadła powoli, choć w gruncie rzeczy była porządnie głodna.Spojrzała naGabriela, który patrzył teraz gdzie indziej z trudnym do odczytaniawyrazem twarzy.- O czym pan myśli? - spytała w końcu.- Na tym krześle zwykle siadywała moja matka - powiedział.- Lubi-łaby panią.Pokochałaby panią.Jestem tego pewien.- śałuję, \
e nie było mi dane jej spotkać.- Psyche wyciągnęła ramię,chcąc dotknąć jego dłoni.Gabriel skinął głową, ale nic nie powiedział.Odezwał się dopiero zachwilę.- Powiedziałem słu\
bie, \
eby przygotowała pani powóz.- Czy wracamy do Londynu?- Tak.Pogoda jest dobra.Dojedziemy tam ju\
po południu.Nieprzypuszczam, \
eby szajka Barretta mogła a\
tak długo czyhać w zasadz-ce.Panuje tu na tyle du\
y ruch, \
eby pokrzy\
ować im plany i zapewnićnam względne bezpieczeństwo.Psyche nie martwiła się ani trochę, \
e opuszcza ten ponury dom.Kie-dy skończyła śniadanie, odsunęła talerz, a lokaj podbiegł od razu, \
ebyodsunąć jej krzesło i pomóc wstać.- Czy powinniśmy, hm.po\
egnać się z naszym gospodarzem?- Z niechętnym nam bardzo gospodarzem? - Ton Gabriela był suchy.- Myślę, \
e jednak tak.Ująwszy go pod ramię, Psyche przeszła holem a\
pod same drzwigabinetu.Gabriel zastukał do nich.Odczekał chwilę, a potem otworzyłdrzwi.- Odje\
d\
amy, ojcze.Po dłu\
szym milczeniu usłyszeli coś, co mogło być głuchym pomru-kiem.Głęboki fotel znów stał przysunięty tu\
do kominka, a powietrze304w pokoju było przegrzane.Psyche pomyślała, \
e ten zgorzkniały starzecwiele stracił, nie potrafiąc kochać własnych synów.- Dziękujemy za gościnne przyjęcie - ciągnął Gabriel, wcią\
uprzejmym tonem.Nadal nie było odpowiedzi.Na kominku trzasnął głośno ogień.PotemGabriel zamknął drzwi.Psyche odje\
d\
ała, mając w oczach widokznieruchomiałego mę\
czyzny wpatrzonego w płomienie, z nachmurzonąminą, na wpół niewidocznego w mroku.Nagle zrozumiała instynktownie,\
e w głębi duszy markiz musiał się uwa\
ać za kogoś niemo\
liwego dopokochania i całkiem bezwartościowego, skoro nie potrafił przyjąćniczyjego uczucia czy nawet przyjaz
ni od tych, którzy prawem naturybyli mu przecie\
najbli\
si.Spojrzała na Gabriela i przez krótki moment dojrzała w jego oczach\
al, lecz potem twarz jego nabrała znów zwykłego wyrazu uprzejmości iogłady.Zauwa\
ył, \
e Psyche na niego patrzy, i uniósł brwi.- Z pewnością jest ju\
pani gotowa opuścić ten dom - powiedziałsuchym tonem.Przytaknęła, ale trzymała się kurczowo jego ramienia, gdy szli kudrzwiom frontowym.Pani Parslip, która ju\
tam czekała, dygnęła i po-\
egnała się z nimi.Gabriel, nie bacząc na lokaja, który się wszystkiemuprzyglądał, uścisnął serdecznie małą gospodynię.- Miło mi było panią widzieć.Raz jeszcze poczułem się jak chłopiec.Pani Parslip uśmiechnęła się.- Mam nadzieję, \
e kiedyś znów panicza ujrzę.- Po czym wyjęłaz fałdów fartucha niewielki przedmiot i wło\
yła mu go do ręki.Psyche nie potrafiła się powstrzymać od rzucenia okiem na niego.Była to miniatura z rodzaju tych, do których wytworne damy lubiły po-zować.Ujrzała twarz miłej, łagodnej kobiety o miękkich, brązowychwłosach, wyraz
nie podobną do twarzy mę\
czyzny stojącego koło Psyche- matkę Gabriela.Gabriel odkaszlnął z wysiłkiem.- Dziękuję, pani Parslip.Był pewny, \
e gospodyni nie prosiła jego ojca o zgodę na wręczeniemu tego prezentu, który dla niego miał ogromne znaczenie.Mały20 - Ukochany kłamca 305portrecik mógł się stać początkiem nowych wspomnień, całkowicie od-miennych od poprzednich.A tak\
e ul\
yć staremu bólowi.Pani Parslip wręcz promieniała i dygnęła jeszcze raz, gdy Gabriel po-magał Psyche wsiąść do powozu, po czym zajął miejsce obok niej.Stan-gret ujął lejce i powóz potoczył się gładko naprzód.Siedzieli w milczeniu i pojazd przejechał ju\
niemałą część drogi, gdyPsyche spojrzała na Gabriela i spytała cicho:- Czy ta wizyta w czymś ci pomogła?Gabriel trzymał w ręku miniaturę.Nie mógł udawać, \
e nie zrozumiałpytania.Istotnie, coś z jego dawnego rozgoryczenia i zastarzałego gniewuzniknęło.Po nocy miłości z Psyche spał dobrze i złe sny nie powróciły.Miał wra\
enie, \
e rozpoczął się nowy etap w jego \
yciu.Wiedział teraz, \
ematka go kochała.Ojca ujrzał zaś oczami dorosłego i nie widział ju\
wnim potę\
nego i wszechwładnego mę\
czyzny, który w dzieciństwiekierował nim \
elazną ręką.A skoro był omylny, to i Gabriela mógł błęd-nie oceniać.Tylko dzięki Psyche udało mu się zrozumieć to wszystko.Tylko dzię-ki Psyche powrócił do tego domu i równie\
dzięki niej pojął, \
e mo\
e byćtakim człowiekiem, jakim pragnął zostać, a nie nieudacznikiem, zajakiego miał go ojciec.Ani te\
nie repliką rodzica tyrana.- Myślę, \
e uwolniłaś mnie od wiszącego nade mną przez całe lataprzekleństwa - powiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]